«Τσεκούρι και φωτιά στα ελληνικά σκυλιά»: Απ’ τους Βουλιαράτες στη Θράκη…

Ο Μου­ράτ είναι 35 χρο­νών. Μεγά­λω­σε σε ενα μειο­νο­τι­κό χωριό κοντά στην Κομο­τη­νή. Είναι μου­σουλ­μά­νος με τουρ­κι­κή εθνι­κή συνεί­δη­ση. Σπού­δα­σε στην Άγκυ­ρα και υπη­ρέ­τη­σε στις ειδι­κές δυνά­μεις του τούρ­κι­κου στρατού.

Λόγω εργα­σί­ας δια­μέ­νει το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του χρό­νου στην Τουρ­κία και συχνά επι­σκέ­πτε­ται το σπί­τι των δικών του στην Θρά­κη. Ο Μου­ράτ είναι εθνι­κι­στής. Σκλη­ρός εθνι­κι­στής, αν και ο ίδιος αυτο­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως «τούρ­κος πατριώ­της». Όνει­ρο του είναι η ανε­ξαρ­τη­σία της Θρά­κης και η προ­σάρ­τη­ση της στη «μητέ­ρα Τουρκία».

Δεν το κρύ­βει άλλω­στε. Το προ­φίλ του στο facebook είναι γεμά­το από σημαί­ες της Τουρ­κί­ας και της «Ανε­ξάρ­τη­της Δυτι­κής Θρά­κης», ενώ σε αναρ­τή­σεις του δια­τυ­μπα­νί­ζει με περη­φά­νια πως «η Δυτι­κή Θρά­κη ανή­κει στην Τουρ­κία». Όταν βρί­σκε­ται στην ιδιαί­τε­ρη του πατρί­δα, το χωριό του, ο Μου­ράτ αρέ­σκε­ται στο να τοπο­θε­τεί σημαί­ες της «ανε­ξάρ­τη­της Θρά­κης» σε διά­φο­ρα σημεία, να τις φωτο­γρα­φί­ζει και να τις ανε­βά­ζει στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης προ­κα­λώ­ντας τους έλλη­νες «να ‘ρθουν να τις κατε­βά­σουν, αν τολμούν».

Το ημε­ρο­λό­γιο γρά­φει 30 Αυγού­στου. Στην Τουρ­κία είναι εθνι­κή εορ­τή, καθώς η ημε­ρο­μη­νία αυτή σημα­το­δο­τεί τη νίκη του τούρ­κι­κου στρα­τού ενά­ντια στους «έλλη­νες εισβο­λείς» το 1922. Ο Μου­ράτ βρί­σκε­ται στο χωριό του στη Θρά­κη. Είναι η τελευ­ταία μέρα που οι δικοί του, οι φίλοι του και συγ­χω­ρια­νοί θα τον δουν ζωντανό.

Το μεση­μέ­ρι της ίδιας μέρας, κατά τη διάρ­κεια ένο­πλης συμπλο­κής, ο 35χρονος Μου­ράτ πέφτει νεκρός από τις σφαί­ρες ελλή­νων αστυ­νο­μι­κών. Οι εκδο­χές για την τρα­γω­δία δια­δέ­χο­νται η μια την άλλη. Όλες συγκλί­νουν στο ότι ο Μου­ράτ, έχο­ντας στην κατο­χή του καλάσ­νι­κοφ με διό­πτρα, ενε­πλά­κη σε ανταλ­λα­γή πυρο­βο­λι­σμών με έλλη­νες αστυ­νο­μι­κούς. Τα τρα­γι­κά νέα φτά­νουν γρή­γο­ρα στην Τουρ­κία και τα μέσα ενη­μέ­ρω­σης ανα­φέ­ρουν τη δολο­φο­νία ενός τούρ­κου από τις ελλη­νι­κές αρχές.

Ο «πατριώ­της» Μου­ράτ- που ήθε­λε κάπο­τε να δει την τουρ­κι­κή σημαία να ανε­μί­ζει στη δυτι­κή Θρά­κη- γίνε­ται γρή­γο­ρα ο νέος ήρω­ας των τουρ­κι­κών τηλε­ο­πτι­κών δελ­τί­ων. Τα εθνι­κι­στι­κά κόμ­μα­τα, με πρώ­το απ’ όλα αυτό των «γκρί­ζων λύκων» του Μπα­χτσε­λί, βγά­ζουν πύρι­νες ανα­κοι­νώ­σεις για τη «εκτέ­λε­ση του τούρ­κου πατριώ­τη από τους έλλη­νες φονιάδες».

Πλή­θος τούρ­κων εθνι­κι­στών, εκπρο­σώ­πων κομ­μά­των και «πατριω­τι­κών» οργα­νώ­σε­ων, περ­νούν τα σύνο­ρα για να παρα­βρε­θούν στην κηδεία του Μου­ράτ, στην ιδιαί­τε­ρη του πατρί­δα λίγο έξω απ’ την Κομο­τη­νή. Το χωριό γεμί­ζει τούρ­κι­κες σημαί­ες και την ατμό­σφαι­ρα δονεί ο εθνι­κός ύμνος της Τουρ­κί­ας, ενώ ακού­γο­νται συν­θή­μα­τα όπως «η Θρά­κη ανή­κει στην Τουρ­κία» και «τσε­κού­ρι και φωτιά στα ελλη­νι­κά σκυ­λιά». Οι τηλε­ο­πτι­κοί σταθ­μοί, σε απευ­θεί­ας μετά­δο­ση, θρη­νούν τον «ήρωα» που έπε­σε από τις σφαί­ρες των ελλήνων.

Ο Μου­ράτ θάβε­ται με την τουρ­κι­κή σημαία, με τους παρευ­ρι­σκό­με­νους να φωνά­ζουν «Μου­ράτ, γιε της Τουρ­κί­ας, εσύ μας οδηγείς».

Οποια­δή­πο­τε ομοιό­τη­τα με πρό­σω­πα και κατα­στά­σεις είναι συμ­πτω­μα­τι­κή καθώς η παρα­πά­νω ιστο­ρία απο­τε­λεί προ­ϊ­όν μυθο­πλα­σί­ας που σκο­πό έχει να ανα­δεί­ξει τη μισαλ­λό­δο­ξη και επι­κίν­δυ­νη φύση του εθνι­κι­σμού και των αλυ­τρω­τι­κών δια­θέ­σε­ων, απ’ όποια πλευ­ρά των συνό­ρων κι’ αυτή προέρχεται.