Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τσουνάμι — νησιά Πούκετ: Μια εκ των φονικότερων καταστροφών σε όλο τον κόσμο — 230.000 νεκροί

Κοι­νό­τη­τες σε πολ­λές χώρες στη νοτιο­α­να­το­λι­κή Ασία τιμούν σήμε­ρα τη μνή­μη των, του­λά­χι­στον, 230.000 θυμά­των του τσου­νά­μι που χτύ­πη­σε κρά­τη που βρέ­χο­νται από τον Ινδι­κό Ωκε­α­νό, στην επέ­τειο μιας εκ των φονι­κό­τε­ρων κατα­στρο­φών σε όλο τον κόσμο.

Το πρωί της 26ης Δεκεμ­βρί­ου 2004, σει­σμός μεγέ­θους 9,1 βαθ­μών σημειώ­θη­κε στα ανοι­κτά της βόρειας Σου­μά­τρας προ­κα­λώ­ντας τσου­νά­μι με κύμα­τα ύψους έως 17,4 μέτρων, που έπλη­ξαν παρά­κτιες περιο­χές στην Ινδο­νη­σία, τη Σρι Λάν­κα, την Ινδία, την Ταϊ­λάν­δη και εννέα άλλες χώρες. Οσοι κατά­φε­ραν να επι­ζή­σουν, από τις περιο­χές που έπλη­ξε το τσου­νά­μι, βίω­σαν τον χει­ρό­τε­ρο εφιάλ­τη τους.

Στις 7:58 π.μ. της 26ης Δεκεμ­βρί­ου 2004, ένα ρήγ­μα κατά μήκος του θαλασ­σί­ου ύδα­τος 250 χιλιό­με­τρα νοτιο­α­να­το­λι­κά της Banda Aceh, στην πολι­τεία της Σου­μά­τρα της Ινδο­νη­σί­ας, μετα­κι­νή­θη­κε ξαφνικά.

Ένας μεγά­λος σει­σμός μεγέ­θους 9,1 της κλί­μα­κας Ρίχτερ ταρα­κού­νη­σε την περιο­χή, μετα­το­πί­ζο­ντας τμή­μα­τα του θαλάσ­σιου πυθ­μέ­να προς τα πάνω κατά 20 μέτρα και ανοί­γο­ντας ένα νέο ρήγ­μα βάθους 10 μέτρων.

Αυτή η ξαφ­νι­κή κίνη­ση απε­λευ­θέ­ρω­σε μια αδια­νό­η­τη ποσό­τη­τα ενέρ­γειας, ισο­δύ­να­μη με περί­που 550 εκα­τομ­μύ­ρια φορές την ατο­μι­κή βόμ­βα που έπε­σε στη Χιρο­σί­μα το 1945. Όταν ο πυθ­μέ­νας μετα­κι­νή­θη­κε προς τα πάνω, προ­κά­λε­σε μια σει­ρά τερά­στιων κυμα­τι­σμών στον Ινδι­κό Ωκε­α­νό — δηλα­δή ένα τσουνάμι.

Γύρω στις 8.08 π.μ. η θάλασ­σα ξαφ­νι­κά τρα­βή­χτη­κε πίσω, από τον κατα­στρο­φι­κό σει­σμό στις ακτές της Βόρειας Σου­μά­τρα. Λίγα δευ­τε­ρό­λε­πτα αργό­τε­ρα μια σει­ρά από τέσ­σε­ρα τερά­στια κύμα­τα έσκα­σαν στην ακτή με το ψηλό­τε­ρο από αυτά να κατα­γρά­φε­ται στα 24 μέτρα ύψος.

Μόλις τα κύμα­τα έφτα­σαν στα ρηχά, σε κάποιες περιο­χές, η τοπι­κή γεω­λο­γία τα έκα­νε να ανα­πτυ­χθούν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο, με απο­τέ­λε­σμα να φτά­σουν σε ύψος ακό­μα και τα 30 μέτρα.

Το θαλάσ­σιο νερό έπε­σε με ορμή στην στε­ριά, χτε­νί­ζο­ντας τερά­στιες περιο­χές της παρα­θα­λάσ­σιας Ινδο­νη­σί­ας και αφή­νο­ντας την «γυμνή» από οποια­δή­πο­τε ζωή, παρα­σύ­ρο­ντας 168.000 ανθρώ­πους στο θάνατο.

Μια ώρα αργό­τε­ρα τα κύμα­τα έφτα­σαν στην Ταϊ­λάν­δη, ακό­μα χωρίς καμία προει­δο­ποί­η­ση, χωρίς να γνω­ρί­ζουν τον κίν­δυ­νο που πλη­σιά­ζει περί­που 8.200 άνθρω­ποι παρα­σύρ­θη­καν από τα νερά του τσου­νά­μι, ανά­με­σα τους και 2.500 ξένοι τουρίστες.

Τα κύμα­τα πέρα­σαν πάνω από τα νησιά στις Μαλ­βί­δες, σκο­τώ­νο­ντας 108 ανθρώ­πους εκεί και μετά συνέ­χι­σαν την πορεία τους προς την Ινδία και τη Σρι Λάν­κα όπου ακό­μα 53.000 άτο­μα χάθη­καν, δύο ώρες μετά τον μεγά­λο σεισμό.

Το ύψος των κυμά­των έφτα­νε ακό­μα τα 12 μέτρα.

Ολο­κλη­ρώ­νο­ντας την ξέφρε­νη και θανα­τη­φό­ρα πορεία του το τσου­νά­μι έπλη­ξε τις ακτές της Ανα­το­λι­κής Αφρι­κής περί­που επτά ώρες αργό­τε­ρα. Παρά την πάρο­δο του χρό­νου, οι αρχές δεν είχαν κανέ­να τρό­πο να προει­δο­ποι­ή­σουν τους λαούς της Σομα­λί­ας, της Μαδα­γα­σκά­ρης, των Σεϋ­χελ­λών, της Κένυας, της Ταν­ζα­νί­ας και της Νότιας Αφρι­κής. Η ενέρ­γεια από τον σει­σμό στην μακρι­νή Ινδο­νη­σία παρέ­συ­ρε περί­που 300 με 400 άτο­μα κατά μήκος της ακτής του Ινδι­κού Ωκε­α­νού, η πλειο­ψη­φία αυτών στην περιο­χή του Puntland της Σομαλίας.

Συνο­λι­κά, υπο­λο­γί­ζε­ται πως περί­που 230.000 έως 260.000 άνθρω­ποι έχα­σαν τη ζωή τους στον μεγά­λο σει­σμό του Ινδι­κού Ωκε­α­νού το 2004 και στο τσου­νά­μι που ακο­λού­θη­σε. Ο ίδιος ο σει­σμός ήταν ο τρί­τος ισχυ­ρό­τε­ρος από το 1900, ο οποί­ος δεν ξεπέ­ρα­σε μόνο τον Μεγά­λο σει­σμό της Χιλής του 1960 (μέγε­θος 9,5) και τον σει­σμό της «Καλής Παρα­σκευ­ής» του 1964 στην Αλά­σκα (μέγε­θος 9,2). Και οι δύο αυτοί σει­σμοί παρή­γα­γαν δολο­φο­νι­κά τσου­νά­μι στην περιο­χή του Ειρη­νι­κού Ωκεανού.

Το τσουνάμι του Ινδικού Ωκεανού ήταν το πιο θανατηφόρο στην ιστορία.

Για­τί πέθα­ναν τόσα πολ­λά άτο­μα στις 26 Δεκεμ­βρί­ου 2004; Οι πυκνοί παρά­κτιοι πλη­θυ­σμοί, σε συν­δυα­σμό με την έλλει­ψη υπο­δο­μής και προει­δο­ποί­η­σης για τσου­νά­μι, συν­δυά­στη­καν και είχαν αυτό το φρι­κτό απο­τέ­λε­σμα. Δεδο­μέ­νου ότι τα τσου­νά­μι είναι ένα πολύ πιο κοι­νό φαι­νό­με­νο στον Ειρη­νι­κό ωκε­α­νό, εκεί υπάρ­χουν σει­ρή­νες που προει­δο­ποιούν για την εμφά­νι­ση του. Έχουν τοπο­θε­τη­θεί σημα­δού­ρες ανί­χνευ­σης τσου­νά­μι που είναι παρα­τε­τα­μέ­νες σε ολό­κλη­ρη την περιο­χή. Ο Ινδι­κός Ωκε­α­νός είναι σει­σμι­κά ενερ­γός, όμως δεν υπήρ­χαν όργα­να ανί­χνευ­σης για τον εντο­πι­σμό του τσου­νά­μι, παρά του ότι υπάρ­χουν ιδιαί­τε­ρα πυκνο­κα­τοι­κη­μέ­νες και χαμη­λού υψό­με­τρου παρα­λια­κές περιοχές.

Ίσως η μεγά­λη πλειο­ψη­φία των θυμά­των του τσου­νά­μι του 2004 να μην είχε σωθεί ούτε με σημα­δού­ρες και σει­ρή­νες. Σε τελι­κή ανά­λυ­ση, ο μεγα­λύ­τε­ρος αριθ­μός νεκρών ήταν στην Ινδο­νη­σία, όπου οι άνθρω­ποι είχαν ήδη ταρα­κου­νη­θεί από τον τερά­στιο σει­σμό και είχαν μόνο λίγα λεπτά στην διά­θε­ση τους για να βρουν κάποιο υψη­λό έδα­φος ώστε να προφυλαχθούν.

Ωστό­σο, περισ­σό­τε­ροι από 60.000 άνθρω­ποι σε άλλες χώρες θα μπο­ρού­σαν να έχουν σωθεί. Θα είχαν στην διά­θε­ση τους του­λά­χι­στον μία ώρα για να απο­μα­κρυν­θούν από την ακτο­γραμ­μή, αν είχαν κάποια προειδοποίηση.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο