Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Τσυρέκια… τουρκικής προέλευσης

Η ονο­μα­σία τσου­ρέ­κι από την άλλη πλευ­ρά προ­έρ­χε­ται από την τουρ­κι­κή λέξη «corek» που ανα­φέ­ρε­ται σε οποιο­δή­πο­τε ψωμί είναι φτιαγ­μέ­νο με ζύμη που περιέ­χει μαγιά. Στη χρι­στια­νι­κή παρά­δο­ση το τσου­ρέ­κι συμ­βο­λί­ζει την Ανά­στα­ση του Χρι­στού καθώς το αλεύ­ρι «ζωντα­νεύ­ει» και «μετα­μορ­φώ­νε­ται» σε ψωμί. Ανά­λο­γα μάλι­στα με το σχή­μα που τους έδι­ναν, παλιό­τε­ρα είχαν και διά­φο­ρα ονό­μα­τα. «Κοφί­νια», «καλα­θά­κια», «δοξά­ρια», «αυγού­λες», «κου­τσού­νες», «κου­ζου­νά­κια».

Το τσου­ρέ­κι το έφε­ραν στη Θεσ­σα­λο­νί­κη μαζί τους οι προ­σφυ­γές, που ήξε­ραν τη συντα­γή από την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη. Στην αρχή δεν ήταν πλε­χτό αλλά διπλω­μέ­νο στα τέσ­σε­ρα, συμ­βο­λί­ζο­ντας τα τέσ­σε­ρα σημεία του ορί­ζο­ντα και το Σταυ­ρό. Αργό­τε­ρα άλλα­ξε σχή­μα και οι νοι­κο­κυ­ρές έφτια­χναν κου­λού­ρες ή πλε­ξού­δες και στό­λι­ζαν με κόκ­κι­να αβγά τις δημιουρ­γί­ες τους.

Έως τη δεκα­ε­τία του ’70 περί­που, η πιο συνη­θι­σμέ­νη εικό­να των ημε­ρών ήταν αυτή των τερά­στιων λαμα­ρί­νων με αφρά­τες πλε­ξού­δες να μπαί­νουν στους ξυλό­φουρ­νους των σπι­τιών, ενώ σιγά σιγά τη «σκυ­τά­λη» του ζυμώ­μα­τος πήραν οι φούρ­νοι και τα ζαχα­ρο­πλα­στεία, αν και πολ­λοί είναι αυτοί που επι­μέ­νουν …σπι­τι­κά!

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο