«Υιέ μου…..ιέ μου»

Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //

Αγα­πη­τέ μου Υιέ- ιέ σου γρά­φω για να σε συγ­χα­ρώ για τις τερά­στιες επι­δό­σεις και επι­τυ­χί­ες όσο αφο­ρά τον αγώ­να σου για την εξό­ντω­ση του ανθρώ­πι­νου γένους.

Εγώ- ο πατήρ σου- ο επο­νο­μα­ζό­με­νος και «έξω από εδώ» (Ακούς εκεί, έξω από εδώ, και όλο είμαι μέσα). Και όλο βάζω την ουρά μου! Ο γνω­στός ανά την υφή­λιο και παντα­χού παρών, Σατα­νάς ή Διά­βο­λος ή Εωσφό­ρος. Εκεί ψηλά που βρί­σκο­μαι σε προ­σέ­χω, σε φρο­ντί­ζω και σε καμα­ρώ­νω για το τερά­στιο έργο σου. Μόνο που έχω τον ενδοια­σμό για κάποιες πρά­ξεις σου που δεν συμφωνώ.

Τα έχεις βάλει με τα Εργα­τι­κό Λαϊ­κά Στρώ­μα­τα, την φτω­χο­λο­γιά δηλα­δή που δεν μπο­ρεί να ανα­πνεύ­σει και αφή­νεις τους μεγα­λο­καρ­χα­ρί­ες, τους μεγα­λο­ερ­γο­δό­τες, τους μεγα­λο­τσι­φλι­κά­δες, τους άρχο­ντες και τους ηγέ­τες μεγά­λων χωριών.

Ανέγ­γι­χτους, να κοκο­ρεύ­ο­νται, να εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται, να πολε­μά­νε ο ένας τον άλλο, χάριν του κεφα­λαί­ου. Και όσο αφο­ρά αυτήν εδώ την χώρα, την ευλο­γη­μέ­νη και κατα­ρα­μέ­νη. Τι να πω;

«Και η Μυλω­νού τον άνδρα της, με τους πραγ­μα­τευ­τά­δες». Μπλεγ­μέ­νη μέχρι τα παζά­ρια η αστι­κή τάξη, θυμί­ζει τα τερ­τί­πια της Μαντάμ Σουσού.

Όμως αγα­πη­τέ μου Υιέ-ιέ, πρέ­πει να σου κρού­σω και τον κώδω­να του κιν­δύ­νου για να προσέχεις.

Μέσα σε αυτό το παν­δαι­μό­νιο και την ανα­κα­το­σού­ρα που έχεις δημιουρ­γή­σει, να κάθε­σαι σε μία άκρη και να χασκο­γε­λάς για τις πρά­ξεις των ανθρώ­πων και τα καμώ­μα­τα τους, να προ­σέ­χεις. Να προ­σέ­χεις πολύ για να μπο­ρείς να τους ξεφύ­γεις. Και να επα­νέρ­χε­σαι πιο ενισχυμένος.

Υπάρ­χουν και οι λεγό­με­νοι «καλοί άνθρω­ποι», οι ανθρω­πι­στές, οι επι­στή­μο­νες, οι ερευ­νη­τές και κάποιοι άλλοι που ζητά­νε εσπευ­σμέ­να όχι μόνο να σε πολε­μή­σουν, αλλά να σε εξα­φα­νί­σουν και κυριο­λε­κτι­κά να σε εξοντώσουν.

Και λυπά­μαι πολύ και θα στο πω.

Για­τί έξω από κει ψηλά, βλέ­πω καλύ­τε­ρα από εσέ­να. Τελι­κά θα το πετύ­χουν, θα το κατα­φέ­ρουν. Και σε λίγο και­ρό, δεν θα υπάρχεις.
Όπως παλαιό­τε­ρα, άλλα σου αδέρφια.
Και θα παρα­μεί­νεις μια κακή ανά­μνη­ση, ένα κακό παρελ­θόν. Να σε σίγου­ρος για αυτό!
Σε απο­χαι­ρε­τώ με αγά­πη, ο παντα­χού παρών και τα πάντα πλη­ρών πατήρ σου!!

Υ.Γ:
Και εμέ­να με κατη­γό­ρη­σαν πολ­λοί πως ο κοκ­κι­νο­τρί­χης είναι άνθρω­πος μου…! Ε…όχι και μέχρι εκεί!