Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Υποκλοπές και αντικομμουνιστικές εμμονές που βγάζουν μάτι

Αντικομμουνιστικές εμμονές που βγάζουν μάτι

Τις τελευ­ταί­ες μέρες διά­φο­ροι δημο­σιο­γρά­φοι, σεση­μα­σμέ­νοι… σοβιε­το­λό­γοι, δια­πρέ­πουν στην εξο­μο­λό­γη­ση των αντι­κομ­μου­νι­στι­κών εμμο­νών τους. Ακό­μα και αν εμφα­νί­ζο­νται λάβροι για την κατα­πά­τη­ση των ατο­μι­κών δικαιω­μά­των, όπως του απορ­ρή­του των επι­κοι­νω­νιών και άλλων θεμε­λιω­δών λαϊ­κών ελευ­θε­ρί­ων που κατα­κτή­θη­καν με σκλη­ρούς αγώ­νες στη χώρα μας, απο­δει­κνύ­ουν (ή θέλουν να απο­δεί­ξουν…) ότι η πρό­σφα­τη μνή­μη τους μάλ­λον δε δου­λεύ­ει καλά, σε αντί­θε­ση με παλιό­τε­ρες μνή­μες και (ελεγ­χό­με­νες για την αξιο­πι­στία τους) διη­γή­σεις, ηλι­κί­ας 30 χρο­νών και βάλε.

Εξ ου και στον κυρια­κά­τι­κο Τύπο έχει την τιμη­τι­κή της η… Στά­ζι και άλλα δαι­μό­νια. Για­τί να επι­κα­λεί­ται κάποιος τη Στά­ζι και τη Γερ­μα­νι­κή Λαο­κρα­τι­κή Δημο­κρα­τία ‑μία χώρα που πλέ­ον δεν υπάρ­χει!- τη στιγ­μή που το πρό­σφα­το παρελ­θόν έχει εμβλη­μα­τι­κά παρα­δείγ­μα­τα «σχο­λών υπο­κλο­πών» κάθε είδους, όπως τα όσα απο­κά­λυ­ψαν ο Σνό­ου­ντεν και ο Ασάνζ;

Πού «χάνε­ται» αυτός ο «πόνος» για τα ατο­μι­κά δικαιώ­μα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες όταν απα­γο­ρεύ­ο­νται απερ­γί­ες, συγκε­ντρώ­σεις, όταν νομι­μο­ποιεί­ται το φακέ­λω­μα συν­δι­κά­των και συν­δι­κα­λι­στών; Όταν στέλ­νε­ται στο στρα­το­δι­κείο φαντά­ρος επει­δή εξέ­φρα­σε τις φιλει­ρη­νι­κές του από­ψεις, όπως έχει κάθε δικαίωμα;

Πού «χάνε­ται» ο πόνος τους όταν η ΕΕ νομο­θε­τεί πως η εμπο­ρία και η χρή­ση των λογι­σμι­κών παρα­κο­λού­θη­σης, όπως το predator, το pegasus κλπ είναι νόμι­μη πέρα για πέρα;

Πού «χάνε­ται» ο πόνος τους όταν απα­γο­ρεύ­ε­ται ακό­μα και η μετά­δο­ση ειδή­σε­ων που προ­έρ­χο­νται από το αντί­πα­λο ιμπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο από αυτό με το οποίο συντάσ­σε­ται η άρχου­σα τάξη της Ελλά­δας και η ΕΕ;

Που «χάνε­ται» ο πόνος τους όταν νομο­θε­τεί­ται και υπη­ρε­τεί­ται πιστά από όλες τις κυβερ­νή­σεις το δόγ­μα «ουδείς εξαι­ρεί­ται» από το να γίνο­νται «σου­ρω­τή­ρι» για κάθε υπη­ρε­σία οι επι­κοι­νω­νί­ες, η ζωή και η δρά­ση του;

Η συγκε­κρι­μέ­νη αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία επι­στρα­τεύ­ε­ται προ­φα­νώς για να γίνει κανέ­να «μερε­μέ­τι» στη θωρά­κι­ση της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου, τώρα που η σαπί­λα της ανα­βλύ­ζει από παντού.

Ωστό­σο, τα όσα γρά­φο­νται μαρ­τυ­ρούν και το αντί­θε­το: την αδυ­να­μία της ‑τάχα παντο­δύ­να­μης- δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, που ακρι­βώς επει­δή δεν είναι παντο­δύ­να­μη, οφεί­λει με κάθε αφορ­μή να συκο­φα­ντεί τη μόνη εναλλακτική.

Το γεγο­νός, όμως, ότι δια­κρί­νο­νται σε αυτού του τύπου τον αντι­κομ­μου­νι­σμό «περ­σό­νες» τύπου Μαραν­τζί­δη, που το τελευ­ταίο διά­στη­μα αγκα­λιά­ζο­νται από τον δήθεν «προ­ο­δευ­τι­κό» χώρο, αν μη τι άλλο αηδιά­ζει όποιον σήμε­ρα δηλώ­νει αρι­στε­ρός, αγω­νι­στής, προοδευτικός…

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο