Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας: την παράσταση κλέβουν looks και γκλαμουριάρικη παρέλαση αστέρων …

Όπως κάθε χρό­νο, έτσι και φέτος –έχο­ντας αρθεί πια και όλα τα μέτρα για την παν­δη­μία στο 79ο Φεστι­βάλ Βενε­τί­ας όλα ξεκί­νη­σαν με το «κόκ­κι­νο χαλί» να έχει την τιμη­τι­κή του και με τις ‑εξαι­ρε­τι­κές και μη ται­νί­ες στο περιθώριο

Εντυ­πω­σια­κή (ομο­λο­γου­μέ­νως) η  Κέιτ Μπλάν­σετ, «στο ύψος τους» η 78άρα Κατρίν Ντε­νέβ (επί­τι­μη προ­σκε­κλη­μέ­νη για να παρα­λά­βει το βρα­βείο του Χρυ­σού Λέο­ντα, για το σύνο­λο της καριέ­ρας της) η Τζού­λιαν Μουρ …και κάπου ανά­με­σα η Χίλα­ρι Κλίντον

Θυμί­ζου­με πως, στο δια­γω­νι­στι­κό τμή­μα συμ­με­τέ­χουν 10άδες ται­νί­ες μεγά­λου μήκους (αρκε­τές από γυναί­κες δημιουρ­γούς). Τα βρα­βεία θα ανα­κοι­νω­θούν στις 10 Σεπτεμβρίου.

Μπρο­στά από το περί­φη­μο Palazzo del Cinema –το Παλά­τι του Σινε­μά στο νησά­κι Λίντο– και δίπλα στο κόκ­κι­νο χαλί, όλο και περισ­σό­τε­ρες παρέ­ες ‑νεα­ρών κυρί­ως παίρ­νουν θέση… μάχης έχο­ντας πάρει χαρά­μα­τα (6.45 πμ.) το πρώ­το πλοιά­ριο των προ­κει­μέ­νου να βρουν το καλύ­τε­ρο σημείο και να κατα­σκη­νώ­σουν κανο­νι­κά: στρω­μέ­νες ψάθες ή εφη­με­ρί­δες, φορη­τό ψυγείο, ομπρέ­λες, μικρές σκά­λες (για να βλέ­πουν καλύ­τε­ρα), σύνερ­γα πικ νικ. Θα μεί­νουν εκεί όλη μέρα έως το σού­ρου­πο που θα κατα­φθά­σουν οι κινη­μα­το­γρα­φι­κοί αστέ­ρες. Ένα αυτό­γρα­φο ή, ακό­μη καλύ­τε­ρα, μια σέλ­φι είναι η αντα­μοι­βή τους, ωστό­σο και μόνο που θα τους δουν από τόσο κοντά, στους περισ­σό­τε­ρους αρκεί… μας πλη­ρο­φο­ρεί η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Ο ενθου­σια­σμός του πλή­θους, που όλο και μεγα­λώ­νει, μετα­φρά­ζε­ται σε εκα­το­ντά­δες χαρω­πές σέλ­φι και βίντεο, τα οποία κατα­λή­γουν στα ΜΚΔ με ποστ του είδους «Είμαι κι εγώ εκεί», ενώ λίγο παρα­πέ­ρα, κάποια κανο­νι­κά μοντέ­λα, που συμ­με­τέ­χουν στην καμπά­νια του γνω­στού αλκο­ο­λού­χου –mega_σπόνσορα, χαμο­γε­λούν ψεύ­τι­κα και βαριεστημένα…

Να πού­με πως οργα­νω­τι­κά –όπως έγρα­ψαν τα ιτα­λι­κά ΜΜΕ επι­κρα­τεί γενι­κώς ένα μικρό χάος-πχ την πρώ­τη μέρα εξαι­τί­ας της κατάρ­ρευ­σης του συστή­μα­τος και της αδυ­να­μί­ας να δοθούν δια­πι­στεύ­σεις πολ­λοί επαγ­γελ­μα­τί­ες, ταλαι­πω­ρή­θη­καν και έχα­σαν προ­βο­λές, ενώ το σύστη­μα, των ηλε­κτρο­νι­κών κρα­τή­σε­ων, εκνευ­ρί­ζει τους πάντες, ενώ ανά­γκα­σε και τον πρό­ε­δρο του φεστι­βάλ, Αλμπέρ­το Μπαρ­μπέ­ρα, να δώσει (όχι πολύ πει­στι­κές) εξηγήσεις.

Εξάλεπτο χειροκρότημα για την Κέιτ Μπλάνσετ στην προβολή της ταινίας «Tár»

Ας πάμε και λίγο σε αυτό που μετρά­ει, τη «συνέ­χεια επί της οθό­νης» όπου διέ­πρε­ψε το «TAR» του Τοντ Φιλντ, με την Κέιτ Μπλάν­σετ να παρα­δί­δει τη συνή­θη εκπλη­κτι­κή της ερμη­νεία, που δεν απο­κλεί­ε­ται να της χαρί­σει και το σχε­τι­κό βρα­βείο στην τελε­τή λήξης Η σπου­δαία Αυστρα­λή ηθο­ποιός υπο­δύ­ε­ται τη Λίντια Ταρ, μια δια­κε­κρι­μέ­νη μαέ­στρο, η οποία ετοι­μά­ζε­ται να ερμη­νεύ­σει ένα σημα­ντι­κό έργο του Μάλερ με τη διά­ση­μη Φιλαρ­μο­νι­κή του Βερο­λί­νου, την οποία διευ­θύ­νει. Κάπου εκεί, ωστό­σο, τόσο η προ­σω­πι­κή ζωή όσο και η δημό­σια εικό­να της παίρ­νουν την κάτω βόλ­τα έπει­τα από μια σει­ρά δυσά­ρε­στων περι­στα­τι­κών και αποκαλύψεων.

Δίχως να πού­με πολ­λά για την ται­νία του Φιλντ, η οποία, παρά την υπερ­βο­λι­κά μεγά­λη διάρ­κειά της (πάνω από 2,5 ώρες), θίγει ευφυώς το σύγ­χρο­νο ζήτη­μα της κουλ­τού­ρας της ακύ­ρω­σης (cancel culture), πρέ­πει να στα­θού­με στην Κέιτ Μπλάν­σετ. Έχο­ντας κερ­δί­σει ήδη δύο βρα­βεία Οσκαρ, η ηθο­ποιός είναι εδώ απλώς απο­λαυ­στι­κή, μιλώ­ντας δια­φο­ρε­τι­κές γλώσ­σες –μετα­ξύ τους και αυτή της μου­σι­κής– και παί­ζο­ντας με το πρό­σω­πο, το σώμα, την ίδια την ψυχή της.

Ακο­λού­θη­σε επί­σης ένα πλή­ρες Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο με σπου­δαί­ες ται­νί­ες (και τις «πολυα­να­με­νό­με­νες»  αφί­ξεις αστέρων)

Ανα­φέ­ρου­με ενδει­κτι­κά – Σάβ­βα­το _Valeria Mithatenet  (Valeria is getting married) 76′ Michal Vinik, Gornyi Luk (Mountain Onion) Eldar Shibanov, Nezouh 104′ Soudade Kaadan, Gornyi Luk (Mountain Onion) 90′ Eldar Shibanov, Nezouh 104′ Soudade Kaadan, Come le tartarughe (Like Turtles) 80′ Monica Dugo, Bratan (Brother) 98′ Bakhtyar Khudojnazarov, Shatranj Ke Khilari (The Chess Players) 121′, Jerry Schatzberg, portrait paysage (Jerry Schatzberg, Landscape Portrait) 61′ Pierre Filmon, Ti mangio il cuore (Burning Hearts) 117′ Pippo Mezzapesa, Blanquita 99′ Fernando Guzzoni και αρκε­τές εκτός συνα­γω­νι­σμού όπως το A Compassionate Spy 102′ του Steve James και Canyon Passage 92′ Jacques Tourneur

Κυρια­κή –ξεκι­νώ­ντας από τις 8.00πμ Les enfants des autres (Other People’s Children) 104′ Rebecca Zlotowski, L’Immensità (Immensity)  97′ Emanuele Crialese (εκτός συνα­γω­νι­σμού), Argentina 1985 140′ Santiago Mitre, Les enfants des autres (Other People’s Children) 104′ Rebecca Zlotowski, Master Gardener 107′ Paul Schrader Autobiography  115′ Makbul Mubarak και πολ­λές σε 2η και 3η προβολή

Δει­τε και:

Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ)
συμμετέχει και φέτος στο 79ο Φεστιβάλ Βενετίας. Θα επανέλθουμε με το διαγωνιστικό μέρος

Πίσω από την γκλαμουριά

Το  Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου της Βενε­τί­ας (Mostra Internazionale d’Arte Cinematografica di Venezia) απο­τε­λεί ‑παγκό­σμια, έναν από τους μεγα­λύ­τε­ρους θεσμούς της 7ης τέχνης, που «φτω­χαί­νει» τα τελευ­ταία χρό­νια, εν μέσω εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης των πάντων. Οι ται­νί­ες παρου­σιά­ζο­νται πάντα στην αρχι­κή γλώσ­σα παρα­γω­γής τους με υπό­τι­τλους ιτα­λι­κά και αγγλικά.

Η πρό­σβα­ση γίνε­ται είτε με τα πόδια είτε με ποδή­λα­το (υπη­ρε­σί­ες Bike Sharing € 15 με κάρ­τα Imob + € 2 ανά ώρα ή κλά­σμα μιας ώρας) Οι εκθε­σια­κοί χώροι είναι κλει­στοί στην κυκλο­φο­ρία (τα ποδή­λα­τα πρέ­πει να μετα­φέ­ρο­νται με το χέρι) — δεν είναι δυνα­τή η εισα­γω­γή απο­σκευών, δεν επι­τρέ­πε­ται η είσο­δος στις αίθου­σες με οπτι­κο­α­κου­στι­κό ή φωτο­γρα­φι­κό εξοπλισμό.

Για λόγους ασφα­λεί­ας (;;) η είσο­δος στους εκθε­σια­κούς χώρους πραγ­μα­το­ποιεί­ται απο­κλει­στι­κά μέσω προ­σβά­σε­ων που υπό­κει­νται σε αυστη­ρούς ελέγ­χους ‑περί­που όπως στα αεροδρόμια).

Ξεχω­ρί­ζουν η μεγά­λη αίθου­σα «Sala Darsena» και επί­σης οι «Sala Giardino» «Pala Biennale» «Sala Volpi» «Sala Casinò», ενώ κάθε χρο­νιά υπάρ­χουν οι χώροι -[εκτός δια­γω­νι­σμού]- «fuori concorso biennale college» καθώς και «sezione Sconfini» με ειδι­κά αφιε­ρώ­μα­τα σε σκη­νο­θέ­τες και επί­σης αφιε­ρώ­μα­τα, όπως «εβδο­μά­δα κρι­τι­κής» και ημε­ρί­δες των δημιουργών

 Το Λίντο της Βενε­τί­ας (Lido di Venezia) είναι ένα μακρό­στε­νο νησά­κι μήκους ~11 km, όριο της Λιμνο­θά­λασ­σας της Βενε­τί­ας προς την ανοι­κτή θάλασ­σα (~20.000 κάτοι­κοι) με σημα­ντι­κά πολι­τι­στι­κά γεγο­νό­τα ‑μετα­ξύ αυτών ξεχω­ρί­ζει το Διε­θνές Φεστι­βάλ Κινηματογράφου.

Mostra Internazionale dArte Cinematografica di Venezia Χάρτης

Lido
Είναι περιο­χή μόνο για «γερά πορ­το­φό­λια» με τρεις οικι­σμούς το Λίντο, στα βόρεια, που είναι η έδρα του Φεστι­βάλ γνω­στό και για τα χλι­δά­τα ξενο­δο­χεία του, το Grand Hotel des Bains, το Καζί­νο της Βενε­τί­ας, το Grand Hotel Excelsior κά., το Αλμπε­ρό­νι στο νότιο άκρο με το γήπε­δο του γκολφ και το Μαλα­μόκ­κο στο κέντρο που ήταν ο αρχαιό­τε­ρος και για αιώ­νες ο μονα­δι­κός οικισμός,μέχρι που έγι­νε η έδρα του Δόγη της Βενε­τί­ας και όλα άλλαξαν.

Πάνω από το 50% προς την Αδρια­τι­κή είναι αμμώ­δης ακτή ‑θέρε­τρο (μη φαντα­στεί­τε ελλη­νι­κές θάλασ­σες…), που ανή­κει (κυριο­λε­κτι­κά) στα 10άδες ξενο­δο­χεία (φαί­νε­ται και στην αεροφωτογραφία)

Η του­ρι­στι­κή καρ­διά του νησιού είναι η Gran Viale Santa Maria Elisabetta, φαρ­δύς δρό­μος ~700μ, που οδη­γεί από τη λιμνο­θά­λασ­σα και την προ­βλή­τα των «βαπο­ρέ­το» στην εσω­τε­ρι­κή πλευ­ρά, προς την εξω­τε­ρι­κή πλευ­ρά (της ανοι­κτής θάλασ­σας). Ξενο­δο­χεία, κατα­στή­μα­τα και εστια­τό­ρια (κάποια προ­σι­τά με καλό φαγη­τό). ΒΑ το αερο­δρό­μιο Venezia Lido (αερο­λέ­σχη + μικρά αεροσκάφη).

Palazzo del Casino
Το Φεστι­βάλ Βενε­τί­ας (Mostra Internazionale d’Arte Cinematografica di Venezia) είναι το αρχαιό­τε­ρο Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου στον κόσμο. Ξεκί­νη­σε το 1932 ως “Esposizione Internazionale d’Arte Cinematografica” (Διε­θνής Έκθε­ση της Τέχνης του Κινη­μα­το­γρά­φου) και συνε­χί­ζε­ται μέχρι σήμε­ρα, σαν ανα­γνω­ρι­σμέ­νου κύρους φεστι­βάλ (μέρος της φημι­σμέ­νης Biennale) με βασι­κά βρα­βεία τον Χρυ­σό Λέο­ντα (Leone d’Oro), που απο­νέ­με­ται στην καλύ­τε­ρη ται­νία και την Coppa Volpi (στους καλύ­τε­ρους ανδρι­κό και γυναι­κείο ρόλο). Ο Μου­σο­λί­νι υφάρ­πα­ξε το θεσμό κατά την περί­ο­δο 1934–1942.

 Ται­νί­ες που κέρ­δι­σαν το Χρυ­σό Λέο­ντα από το 85 και μετά:
1985 Sans toit ni loi (Vagabond) – Ανιές Βαρντά
1986 Le Rayon vert (Η Πρά­σι­νη Ακτί­να ) – Ερίκ Ρομέρ
1987 Au revoir les enfants (Αντίο, Παι­διά) – Λουί Μαλ
1988 La Leggenda del santo bevitore (Ο Θρύ­λος του Αγί­ου Πότη) – Ερνά­νο Όλμι
1989 Beiqing chengshi (Πόλη της Λύπης )- Χου Χσιάο-Χσεν
1990 Οι Rosencrantz & Guildenstern είναι νεκροί — Τομ Στόπαρντ
1991 Urga (Κοντά στην Εδέμ) — Νική­τα Μιχαλκόφ
1992 Qui Ju da guan si (Η Ιστο­ρία του Qui Ju) – Ζανγκ Γιμού
1993 Short Cuts (ΗΠΑ) – Ρόμπερτ Άλτμαν
1993 Τρία χρώ­μα­τα: Η Μπλε ται­νία –Κρι­στόφ Κισλόφσκι
1994 Aiqing wansui (Ζήτω η Αγά­πη) – Τσάι Μινγκ- Λιανγκ
1994 Pred dozhdot (Πριν από τη Βρο­χή) – Μίλ­χο Μαντσέφσκι
1995 Xich lo (Cyclo) – Αν Χουνγκ Τραν
1996 Μάικλ Κόλινς — Νιλ Τζόρνταν
1997 Hana-bi (Πυρο­τε­χνή­μα­τα) – Τακέ­σι Κιτάνο
1998 Ο Τρό­πος Που Γελού­σα­με (Cose ridevano) – Τζιά­νι Αμέλιο
1999 Ούτε Ένας Λιγό­τε­ρος (Yi ge dou bu neng shao) – Ζανγκ Γιμού
2000 Ο Κύκλος (Dayereh) – Τζα­φάρ Πανάχι
2001 Monsoon Wedding — Μίρα Νάιρ
2002 Οι Κόρες της Ντρο­πής- Πίτερ Μούλαν
2003 Vozvrashcheniye (Η Επι­στρο­φή) – Αντρέι Ζβιαγκουίντσεφ
2004 Το μυστι­κό της Βέρα Ντρέικ – Μάικ Λι
2005 Το μυστι­κό του Brokeback Mountain – Ανγκ Λι
2006 Still Life – Για Ζια-Κε
2007 Lust, Caution – Ανγκ Λι
2008 The Wrestler (Ο Παλαι­στής) — Ντά­ρεν Αρονόφσκι
2009 Lebanon (Λίβα­νος) — Σαούλ Μάοζ
2010 Somewhere (Κάπου) — Σοφία Κόπολα
2011 Faust (Φάουστ) — Αλε­ξά­ντερ Σοκούροφ
2012 Pietà (Πιε­τά) — Κιμ Κι-ντουκ
2013 Sacro GRA — Τζιαν­φράν­κο Ρόσι
2014 Ένα περι­στέ­ρι έκα­τσε σε ένα κλα­δί συλ­λο­γι­ζό­με­νο την ύπαρ­ξή του — Ρόι Άντερσον
2015 Από μακριά — Λορέν­σο Βίγας
2016 The Woman Who Left — Λαβ Ντίαζ
2017 Η Μορ­φή του Νερού — Γκι­γέρ­μο ντελ Τόρο
Αργυ­ρός Λέο­ντας (καλύ­τε­ρης σκηνοθεσίας):
1988 Θόδω­ρος Αγγε­λό­που­λος για το Τοπίο στην ομίχλη
1990 Μάρ­τιν Σκορ­τσέ­ζε για το Goodfellas
1991 Ζανγκ Γιμού με το Da hong deng long gao gao gua, Τέρι Γκί­λιαμ για το The Fisher King, Φιλίπ Γκα­ρέλ για το J’entends plus la guitare
1992–1994: προς συμπλήρωση
1995–1997 ‑δεν απο­νε­μή­θη­καν βραβεία
1998 Εμίρ Κου­στου­ρί­τσα για το Black Cat, White Cat
1999–2002: προς συμπλήρωση
2003 Τακέ­σι Κιτά­νο με το Zatōichi
2004 Κιμ Κι-ντουκ για το 3‑Iron
2005 Φιλίπ Γκα­ρέλ με το Regular Lovers
2006 Αλέν Ρενέ για το Coeurs
2007 Μπράιαν ντε Πάλ­μα με το Redacted
2008 Αλε­ξέι Γκέρ­μαν τζού­νιορ με το Paper Soldier
2009 Σιρίν Νεσάτ για το Women Without Men
2010 Άλεξ ντε λα Ιγκλέ­σια με το A Sad Trumpet Ballad
2011 Κάι Σαν­γκ­γιούν για το People Mountain People Sea
2012 Πολ Τόμας Άντερ­σον με το The Master
2013 Αλέ­ξαν­δρος Αβρα­νάς για το Miss Violence
2014 Αλε­ξά­ντερ Κον­τσα­λόφ­σκι για το Οι Λευ­κές Νύχτες του Ταχυδρόμου
2015 Πάμπλο Τρα­πέ­ρο για το El Clan
2016 Αλε­ξά­ντερ Κον­τσα­λόφ­σκι για το Paradise και Αμάτ Εσκα­λά­ντε για το Untamed
2017 Ξαβιέ Λεγκράν (Γαλ­λία) για το Custody
Νικη­τές του Χρυ­σού Λέο­ντα πάνω από 1 φορά:
Αντρέ Καγιάτ (1950, 1960)
Λουί Μαλ (1980, 1987)
Ζανγκ Γιμού (1992, 1999)
Ανγκ Λι (2005, 2007)

 Σχε­τι­κά με την χωρη­τι­κό­τη­τα, το «Palazzo del Cinema» … Sala Grande θέσεις (1032+4) — Sala Pasinetti (118) — Sala Zorzi (48) … Palazzo del Casinò: Sala Perla (590+4) — Sala Volpi (147+2), Sala Casinò (147+2), Sala Perla 2 (250+2) — πάνω από 2.500 θέσεις χωρίς να υπο­λο­γί­σου­με τους άλλους χώρους

Sala Grande (9.00–22.15) |> παρου­σιά­ζο­νται εναλ­λάξ τα θέμα­τα «Fuori Concorso & Venezia 76 (οι περισ­σό­τε­ρες παρα­στά­σεις ‑οι περισ­σό­τε­ρες, είναι μόνο για τον τύπο κλπ δια­πι­στευ­μέ­νους, κρι­τι­κούς κλπ)

Sala Darsena (από 8.30) |> εναλ­λάξ τα ίδια παρα­πά­νω θέμα­τα της Sala Grande και επί πλέ­ον η ενό­τη­τα «Orizzonti» (Ορί­ζο­ντες)

Sala Giardino (9.00–21.00) |> Sconfini — fuori concorso Biennale College – Cinema, Orizzonti Corti (μικρού μήκους) & Venezia Classici ‑οι «κλασ­σι­κοί» και αντίστοιχα

Sala Casino Pala Biennale Sala Volpi ‑με παρό­μοιες ενότητες

Sala Perla |> (εναλ­λάξ) settimana della critica — giornate degli autori — fuori concorso Venezia & 76, το ίδιο Sala Perla 2, Sala Pasinetti (+ενό­τη­τες biennale college – cinema & Venezia classici)

Venice VR (ειδι­κή θεμα­τι­κή) |> Venice virtual reality —  concorso linear — concorso interactive

Sala Web |> orizzonti — sconfini + fuori concorso

Τέλος οι προ­βο­λές με το γνω­στό σήμα της De Laurentiis δια­γω­νί­ζο­νται για το σχε­τι­κό καθιε­ρω­μέ­νο βρα­βείο «Premio Opera Prima Luigi De Laurentiis»<strong>➗ Palazzo del Cinema</strong>: Sala Grande θέσεις


RITRATTI Opere Uniche

Ritratti — πορτρέτα [μοναδικά έργα]

Στη δεκα­ε­τία του 70, η Polaroid κατα­σκεύ­α­σε λίγα χει­ρο­ποί­η­τα κομ­μά­τια μιας γιγα­ντιαί­ας «φωτο­γρα­φι­κής» μηχα­νής (ζύγι­ζε πάνω από 100 κιλά!) στα­θε­ρής εστί­α­σης, ικα­νής να δημιουρ­γή­σει πορ­τρέ­τα στιγ­μής πολύ υψη­λής ευκρί­νειας, σε μέγε­θος 50Χ60cm. Μονα­δι­κή στην Ιτα­λία, η Milanese Photomovie — εξει­δι­κευ­μέ­νη στην παρα­γω­γή φωτο­γρα­φι­κών υπη­ρε­σιών για τον κινη­μα­το­γρά­φο και το γενι­κά το θέα­μα απέ­κτη­σε ένα Giant Polaroid με το οποίο έχει απο­θα­να­τί­σει αστέ­ρες συγ­γρα­φείς, διευ­θυ­ντές και πρω­τα­γω­νι­στές των δια­φό­ρων Φεστι­βάλ Κινη­μα­το­γρά­φου 1996–2004 (τελευ­ταία χρο­νιά λει­τουρ­γί­ας του «γίγα­ντα»), του έτους κατά το οποίο οι 300 φωτο-εικό­νες επι­λέ­χθη­καν για έκθε­ση στο ισό­γειο του Hotel des Bains, και επί­σης εκτί­θε­νται στο T Fondaco dei Tedeschi, σαν μονα­δι­κά κομ­μά­τια μεγά­λης αξί­ας, που δεν μπο­ρούν (απα­γο­ρεύ­ε­ται) να ανα­πα­ρα­χθούν ή να ανα­τυ­πω­θούν, ούτε φυσι­κά να φωτο­γρα­φη­θούν, δίνο­ντας τη δυνα­τό­τη­τα στο επι­σκέ­πτη ‑ένα­ντι αλμυ­ρού εισι­τή­ριου να κινη­θεί νοη­τι­κά στη συγκε­ρι­μέ­νη περί­ο­δο του Φεστιβάλ

Mostra Internazionale dArte Cinematografica di Venezia Χάρτης 2

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο