Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Φθινοπωρινή Ιστορία» στο θέατρο Αλκμήνη

Σαρά­ντα χρό­νια μετά την πρώ­τη παρου­σί­α­ση της «Φθι­νο­πω­ρι­νής Ιστο­ρί­ας» του Α. Αρμπού­ζωφ στην Ελλά­δα, η Αννα Παπα­μάρ­κου σκη­νο­θε­τεί το τρυ­φε­ρό έργο, με την ίδια και τον Χάρη — Εμμα­νου­ήλ Αγγου­ρά­κη στους πρω­τα­γω­νι­στι­κούς ρόλους. Από το 1977 μέχρι σήμε­ρα, το έργο έχει γνω­ρί­σει μεγά­λη επιτυχία.

Στη «Φθι­νο­πω­ρι­νή Ιστο­ρία», ο Αλε­ξέι Αρμπού­ζωφ, με οξυ­δερ­κείς δια­λό­γους και λεπτό χιού­μορ, αγγί­ζει με ευαι­σθη­σία αυτό το κρί­σι­μο θέμα και κατα­φέρ­νει αρι­στο­τε­χνι­κά να υπεν­θυ­μί­σει ότι η ζωή βρί­σκε­ται στην κάθε στιγ­μή. Το έργο είναι ένας ύμνος στην ευγνω­μο­σύ­νη για τις απλές αλλά ουσια­στι­κές χαρές, που απο­κα­λύ­πτει η ζωή όταν τη μοιραζόμαστε.

Εκεί­νος, ο Ροντιόν, είναι σοβα­ρός, τυπι­κός, και ευέ­ξα­πτος. Εχει χάσει νωρίς τη γυναί­κα του και έκτο­τε ζει μονα­χι­κά, αφο­σιω­μέ­νος στην ομα­λή λει­τουρ­γία του παρα­θα­λάσ­σιου ιαμα­τι­κού κέντρου, στο οποίο είναι αρχί­α­τρος. Εκεί­νη, η Λίντια, πρώ­ην αρτί­στα, είναι εύθυ­μη και εξω­στρε­φής, παρ’ όλες τις απώ­λειες στη ζωή της. Απο­φα­σι­σμέ­νη να χαρεί κάθε στιγ­μή, έρχε­ται για ανα­ψυ­χή και παρα­βαί­νει όλους τους κανό­νες του ιαμα­τι­κού κέντρου.

Η πρώ­τη τους συνά­ντη­ση είναι μια μετω­πι­κή σύγκρου­ση στα όρια του κωμι­κού. Το ίδιο και η δεύ­τε­ρη. Η εκρη­κτι­κή τους χημεία παρα­κι­νεί την περιέρ­γεια του ενός για τον άλλο. Σύντο­μα αρχί­ζουν να δημιουρ­γούν γέφυ­ρες μετα­ξύ τους και ανα­κα­λύ­πτουν πως βαθιά μέσα τους σιγο­καί­ει η ίδια ανά­γκη του κάθε ανθρώ­που: Να αγα­πή­σει και να αγαπηθεί…

Μετά­φρα­ση: Λέι­λη Τσό­τσου. Από­δο­ση: Αννα Παπα­μάρ­κου. Μου­σι­κή: Πέτρος Ξου­ρα­φάς. Σκη­νι­κά: Δημή­τρης Πολυ­χρο­νιά­δης. Φώτα: Ελευ­θε­ρία Ντε­κώ. Κοστού­μια: Ιωάν­να Τιμοθεάδου.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο