Φλώρινα: Σε κλίμα συγκίνησης εκδήλωση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο μνημείο του ΔΣΕ

«Η ανά­δει­ξη του αγώ­να του ΔΣΕ έχει τερά­στια σημα­σία. Τιμά­με τον ΔΣΕ, την προ­σφο­ρά του και εμπνε­ό­μα­στε από τον τιτά­νιο αγώ­να του. Μελε­τά­με, διδα­σκό­μα­στε, συνε­χί­ζου­με. Αυτή είναι η καλύ­τε­ρη και μεγα­λύ­τε­ρη τιμή για τους χιλιά­δες μαχη­τές και μαχή­τριες του ΔΣΕ που “έπε­σαν σε άνι­ση μάχη κι αγώ­να”», τόνι­σε στην εκδή­λω­ση ο Γ. Κου­δού­νας και συνέ­χι­σε μετα­ξύ άλλων:

«Και σε αυτά εδώ τα βου­νά, αλλά και σε όλη σχε­δόν τη χώρα στά­θη­καν αντι­κρι­στά για 3,5 χρό­νια την περί­ο­δο 1946–1949:

Από τη μια μεριά αυτοί που νίκη­σαν τη ναζι­στι­κή πολε­μι­κή μηχα­νή του Χίτλερ και του Μου­σο­λί­νι, αυτοί που έσω­σαν το λαό από την πεί­να και τον εξευ­τε­λι­σμό των δυνά­με­ων Κατο­χής και τον οδή­γη­σαν στο δρό­μο της λευ­τε­ριάς, οι αγω­νι­στές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Ολοι τους παι­διά και εγγό­νια αγρο­τών, εργα­τών και εργα­τριών, παι­διά και εγγό­νια αγω­νι­στών που δεν δέχο­νταν να σκύ­βουν το κεφά­λι στην εργο­δο­τι­κή και κρα­τι­κή βία και βρέ­θη­καν κατά χιλιά­δες στις εξο­ρί­ες και τις φυλακές.

Και από την άλλη μεριά ένας στρα­τός στην υπη­ρε­σία ανθρώ­πων που εγκα­τέ­λει­ψαν το λαό στις τύχες του κατά την είσο­δο των Γερ­μα­νών στην Ελλά­δα, άλλων που συνερ­γά­στη­καν με τον κατα­κτη­τή, θησαύ­ρι­σαν από τη μαύ­ρη αγο­ρά ή εξαρ­γύ­ρω­σαν τη σιω­πή τους για να σώσουν το τομά­ρι τους.

Ενας στρα­τός στην υπη­ρε­σία της αστι­κής τάξης, που ανα­συ­γκρο­τή­θη­κε για να συντρί­ψει το λαϊ­κό κίνη­μα, να εδραιώ­σει ξανά την εξου­σία της και να δέσει πάλι το λαό στο ζυγό της εκμετάλλευσης.(…)

Αυτές οι δυνά­μεις βρέ­θη­καν αντι­μέ­τω­πες στα 3,5 χρό­νια που κρά­τη­σε ο αγώ­νας του ΔΣΕ. Δυο κόσμοι ριζι­κά διαφορετικοί.

Οι δύο εντε­λώς αντί­θε­τοι και εχθρι­κοί κόσμοι, που ανα­με­τρή­θη­καν τότε, παρα­μέ­νουν το ίδιο εχθρι­κοί και ασυμ­φι­λί­ω­τοι και σήμε­ρα. Το βλέ­πουν καθη­με­ρι­νά όλοι όσοι υπο­φέ­ρουν από την επί­θε­ση διαρ­κεί­ας σε βάρος των πιο βασι­κών δικαιω­μά­των τους, προ­κει­μέ­νου να εξα­σφα­λι­στεί η υψη­λή κερ­δο­φο­ρία των μονοπωλίων.

Η περί­ο­δος που δια­νύ­ου­με είναι απο­κα­λυ­πτι­κή και διδα­κτι­κή για όσους δια­τη­ρούν ακό­μα προσ­δο­κί­ες για έναν πιο ανθρώ­πι­νο και κοι­νω­νι­κά δίκαιο καπι­τα­λι­σμό. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην ΕΕ το δημό­σιο σύστη­μα υγεί­ας βρί­σκε­ται υπό τερά­στια πίε­ση. Την ίδια στιγ­μή, τόσο στην περιο­χή μας όσο και σε άλλα σημεία του πλα­νή­τη εξε­λίσ­σο­νται πολυ­ε­πί­πε­δοι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί που ‑πέραν των επι­διώ­ξε­ων των επι­μέ­ρους αστι­κών τάξε­ων- απο­τυ­πώ­νουν τη σκλη­ρή επι­θε­τι­κή πολι­τι­κή των ΗΠΑ στην προ­σπά­θειά τους να δια­τη­ρή­σουν την πρω­το­κα­θε­δρία στο παγκό­σμιο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα ένα­ντι της ανερ­χό­με­νης Κίνας. Αλλά και η συζή­τη­ση για το κλεί­σι­μο των λιγνι­τι­κών μονά­δων, το πρά­σι­νο New Deal, η προ­ώ­θη­ση των ΑΠΕ απο­δει­κνύ­ει ότι από τη μια μεριά βρί­σκε­ται η αστι­κή τάξη με τους πολι­τι­κούς εκφρα­στές της και από άλλη η εργα­τι­κή τάξη με το Κόμ­μα της. Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, που δίπλα του θέλει να συμπο­ρευ­θούν εργα­ζό­με­νοι, νεο­λαί­οι, λαϊ­κά στρώ­μα­τα ώστε να πολ­λα­πλα­σια­στούν οι εστί­ες της αντί­στα­σης, να μεί­νουν στα χαρ­τιά οι αντερ­γα­τι­κοί νόμοι που ψηφί­στη­καν το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, να μπει στο επί­κε­ντρο της συζή­τη­σης, του προ­βλη­μα­τι­σμού και της διεκ­δί­κη­σης το ζήτη­μα των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νι­κών λαϊ­κών ανα­γκών, αλλά και των αιτιών που αυτές οι ανά­γκες όχι μόνο δεν ικα­νο­ποιού­νται, αλλά συνε­χώς υπο­βαθ­μί­ζο­νται και υπονομεύονται.

Το κάλε­σμα του Κόμ­μα­τος, “μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό” δεν είναι απλά και μόνο ένα σύν­θη­μα του για να στο­λί­σου­με τις εκδη­λώ­σεις μας. Είναι ένα σύν­θη­μα που στην κυριο­λε­ξία γεν­νή­θη­κε, δοκι­μά­στη­κε, αγκα­λιά­στη­κε μέσα στις μεγά­λες και σκλη­ρές μάχες του σήμε­ρα αλλά και ολό­κλη­ρης της ιστο­ρί­ας του Κόμματος.

Το σημε­ρι­νό μας κάλε­σμα για αγω­νι­στι­κή συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ έρχε­ται από μακρυά, πατά στην ιστο­ρι­κή εμπει­ρία και στη γνώ­ση, πως μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό βαδί­ζο­ντας στον δρό­μο της ανατροπής».

902.gr