Φρίντριχ Ενγκελς

Στις 5 Αυγού­στου 1895 πέθα­νε ο Φρί­ντριχ Ενγκελς, κορυ­φαία μορ­φή του παγκό­σμιου εργα­τι­κού, επα­να­στα­τι­κού και κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος. Ο Φ. Ένγκελς από κοι­νού με τον Κ. Μαρξ συν­δια­μόρ­φω­σαν και θεμε­λί­ω­σαν την επι­στη­μο­νι­κή κοσμο­θε­ω­ρία της εργα­τι­κής τάξης, απο­δει­κνύ­ο­ντας το ανα­πό­φευ­κτο, νομο­τε­λεια­κό πέρα­σμα της κοι­νω­νί­ας από τον καπι­τα­λι­σμό στον κομ­μου­νι­σμό. Και έδω­σαν έτσι στην πρω­το­πό­ρα επα­να­στα­τι­κή τάξη τα όπλα για να γίνει τάξη για τον εαυ­τό της, προ­κει­μέ­νου να φέρει σε πέρας την ιστο­ρι­κή της απο­στο­λή, την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση από την ταξι­κή εκμετάλλευση.

Ο Ενγκελς ασχο­λή­θη­κε ιδιαί­τε­ρα με τη θεμε­λί­ω­ση και την τεκ­μη­ρί­ω­ση της υλι­στι­κής δια­λε­κτι­κής, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας πλή­θος θεω­ρη­τι­κών προ­βλη­μά­των και ανα­λαμ­βά­νο­ντας να αντι­κρού­σει τις αντιε­πι­στη­μο­νι­κές από­ψεις της ιδε­α­λι­στι­κής φιλο­σο­φί­ας. Ανά­με­σα στα πολ­λά έργα του που ξεχώ­ρι­σαν, το «Αντι- Ντύ­ρινγκ», «η Κατα­γω­γή της Οικο­γέ­νειας, της Ατο­μι­κής Ιδιο­κτη­σί­ας και του Κρά­τους», «Ουτο­πι­κός και Επι­στη­μο­νι­κός Σοσια­λι­σμός», «Για το Ζήτη­μα της Κατοι­κί­ας» και πλή­θος άλλα. Ο Ένγκελς συν­δύ­α­σε τη συγ­γρα­φι­κή του δρα­στη­ριό­τη­τα με την επα­να­στα­τι­κή πάλη και πήρε μέρος σε πολ­λές επα­να­στα­τι­κές εξε­γέρ­σεις, όπως στη Γερ­μα­νία και τη Γαλλία.

Ο θάνα­τός του, αν και ανα­με­νό­με­νος μιας και ο Ένγκελς ήταν άρρω­στος από και­ρό, έπε­σε σαν κεραυ­νός στο διε­θνές σοσια­λι­στι­κό κίνη­μα. Ο Βίλ­χελμ Λίμπ­κνεχτ, ένας από τους ηγέ­τες τότε του Γερ­μα­νι­κού Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, που είχε γνω­ρι­στεί και συνερ­γα­στεί με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, έγρα­ψε: «Ο Στρα­τη­γός (σ.σ. έτσι χαρα­κτή­ρι­ζαν τον Ένγκελς) πέθα­νε χθες τη νύχτα 10.30… Παρό­λο που το θάνα­τό του τον περι­μέ­να­με, το πλήγ­μα ωστό­σο ήταν σκλη­ρό, φοβε­ρό. Είχε πέσει σαν δέντρο που το κόβουν, ο γιγά­ντιος ήρω­ας του πνεύ­μα­τος που είχε θεμε­λιώ­σει μαζί με τον Μαρξ τον επι­στη­μο­νι­κό σοσια­λι­σμό και είχε διδά­ξει την τακτι­κή του σοσια­λι­σμού… ο φίλος, ο σύμ­βου­λος, ο οδη­γός, ο μαχη­τής ήταν νεκρός» (902.gr)