Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Φωτογράφισε κεραυνό κάτω από διπλό ουράνιο τόξο

Ο Jason Rinehart ασκεί τη φωτο­γρα­φι­κή τέχνη του έχο­ντας έδρα την πόλη Buchanan στην Πολι­τεία της Βιρ­τζί­νια και είναι παθια­σμέ­νος με το να αιχ­μα­λω­τί­ζει με τον φακό του το φυσι­κό φως στις καται­γί­δες. Πριν λίγο και­ρό τρά­βη­ξε μια εντυ­πω­σια­κή φωτο­γρα­φία: ένας κεραυ­νός, ακρι­βώς στο κέντρο, κάτω από ένα διπλό ουρά­νιο τόξο.

«Ζω σε ένα πολύ ειδι­κό και μονα­δι­κό μέρος για να αιχ­μα­λω­τί­ζω τη μητέ­ρα φύση στα καλύ­τε­ρά της, με εύκο­λη πρό­σβα­ση σε πολ­λές υψη­λές πλε­ο­νε­κτι­κές θέσεις στις οποί­ες άλλοι φωτο­γρά­φοι σε άλλες περιο­χές δεν έχουν πρό­σβα­ση, συν το ότι ζω μέσα στα Blue Ridge Mountains της Βιρ­τζί­νια» είπε, μιλώ­ντας στο PetaPixel.

Εκεί­νη την ημέ­ρα κατευ­θυ­νό­ταν προς το σπί­τι του παρα­κο­λου­θώ­ντας τους μετε­ω­ρο­λο­γι­κούς χάρ­τες και παρα­τή­ρη­σε ότι μια καται­γί­δα κατευ­θυ­νό­ταν προς το μέρος του και θα ξεσπού­σε το ηλιο­βα­σί­λε­μα. Αφό­του στα­μά­τη­σε στο σπί­τι του για να πάρει τον εξο­πλι­σμό του, κινή­θη­κε προς το αγα­πη­μέ­νο του σημείο στην ορο­σει­ρά και οι προ­βλέ­ψεις του επιβεβαιώθηκαν.

«Από την πρώ­τη στιγ­μή, καθώς το ουρά­νιο τόξο άρχι­σε να γίνε­ται μεγα­λύ­τε­ρο στον ουρα­νό, ήξε­ρα ότι αυτό θα ήταν κάτι πολύ ιδιαί­τε­ρο. Έχω αιχ­μα­λω­τί­σει ουρά­νια τόξα στο παρελ­θόν στον αυτο­κι­νη­τό­δρο­μο, αλλά ποτέ ένα τόσο φωτει­νό και έντο­νο όσο αυτό. Το χρώ­μα ήταν κάτι που άξι­ζε να δεις, σου έκο­βε την ανά­σα, και όντας φωτο­γρά­φος, ξέρο­ντας ότι αιχ­μα­λώ­τι­σες κάτι τόσο ιδιαί­τε­ρο είναι ένα συναί­σθη­μα που δεν περι­γρά­φε­ται. Μ’ αρέ­σει να σκέ­φτο­μαι ότι σε αυτές τις συν­θή­κες και στιγ­μές δεν χρειά­ζο­νται λόγια επει­δή τώρα η φωτο­γρα­φία αφη­γεί­ται την ιστο­ρία» εξή­γη­σε. «Το επό­με­νο πράγ­μα που συνέ­βη ήταν αυτός ο κεραυ­νός να πέφτει από τον ουρα­νό, τόσο τέλεια καδρα­ρι­σμέ­νος μέσα σε αυτό το όμορ­φο ουρά­νιο τόξο που το μόνο που μπο­ρού­σα να κάνω ήταν να χαμο­γε­λά­σω μόλις άκου­σα το κλεί­στρο μου να πέφτει, ξέρο­ντας ότι είχα αιχ­μα­λω­τί­σει ακρι­βώς αυτό στο οποίο είχα επεν­δύ­σει τόσο χρό­νο και ενέρ­γεια» εξομολογήθηκε.

«Είναι όμορ­φο να είσαι αρκε­τά παθια­σμέ­νος με κάτι ώστε να μοι­ρά­ζε­σαι με τον κόσμο ένα δώρο. Αυτές είναι οι στιγ­μές που δεν μπο­ρώ παρά να νιώ­θω ότι ζω» παραδέχθηκε.

 

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο