Γρά­φει η Σοφία Μπαρ­δά­νη // .… Αυτούς που εγώ τρα­γου­δώ δεν έχου­νε φτε­ρά, δεν τους μεθά καμιά φυγή, δεν τους τρα­βούν τ’ αστέ­ρια έχου­νε μια ζεστή καρ­διά, δυο ροζια­σμέ­να χέρια κι είναι δεμέ­νοι με τη γη. Απ’ της αυγής το χάρα­μα ως του βρα­διού τα θάμπη μοχθούν για δυο πικρές ελιές και μια μπου­κιά ψωμί, ιδρώ­νουν κι απ’ τον ίδρω … Συνε­χί­στε να δια­βά­ζε­τε το Φώτης Αγγου­λές, ο άνθρω­πος, ο αγω­νι­στής, ο ποι­η­τής..