Χάρι, Μέγκαν και καπιταλιστική σαπίλα

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Στην κορυ­φή της ειδη­σε­ο­γρα­φί­ας των αστι­κών μέσων ενη­μέ­ρω­σης σε Βρε­τα­νία και διε­θνώς βρί­σκε­ται τις τελευ­ταί­ες ημέ­ρες το περί­φη­μο Megxit.

Πηχιαία πρω­το­σέ­λι­δα, ρεπορ­τάζ και ανα­λύ­σεις αφιε­ρώ­νο­νται για την από­φα­ση του πρί­γκη­πα Χάρι και της συζύ­γου του, δού­κισ­σας του Σάσεξ Μέγκαν Μαρκλ, να… απο­συρ­θούν από τα καθή­κο­ντα τους ως «ανώ­τε­ρα μέλη» της βασι­λι­κής οικογένειας.

Πίσω από την φαντα­χτε­ρή εικό­να που έχουν καλ­λιερ­γή­σει τα ΜΜΕ για τα γαλα­ζο­αί­μα­τα παρά­σι­τα της μοναρ­χί­ας κρύ­βε­ται η δυσω­δία της σαπί­λας ενός ολό­κλη­ρου συστή­μα­τος. Διό­τι εκτός από τη Βρε­τα­νία του Μπά­κινγ­χαμ, των βασι­λέ­ων και των πρι­γκη­πό­που­λων, υπάρ­χει και η Βρε­τα­νία της ζώσας καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, της εργα­τι­κής τάξης, των φτω­χών λαϊ­κών μαζών, του μερο­κά­μα­του, των λαϊ­κών οικο­γε­νειών που αγω­νί­ζο­νται καθη­με­ρι­νά για να εξα­σφα­λί­σουν τα προς το ζην.

Σήμε­ρα, το 2020, ενώ τα βασι­λι­κά απο­μει­νά­ρια της φεου­δαρ­χί­ας διαιω­νί­ζουν την παρα­σι­τι­κή τους ύπαρ­ξη ζώντας υπερ­πο­λυ­τε­λώς και κοστί­ζο­ντας εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ στους φορο­λο­γού­με­νους, περί­που 14.5 εκα­τομ­μύ­ρια βρε­τα­νοί – πάνω από το 1/4 του πλη­θυ­σμού της χώρας — ζουν σε συν­θή­κες φτώ­χειας, 4.6 εκα­τομ­μύ­ρια εκ των οποί­ων είναι παιδιά.

Την ίδια περί­ο­δο που η προ­σω­πι­κή περιου­σία της βασί­λισ­σας Ελι­σά­βετ ανέρ­χε­ται στα 530 εκα­τομ. δολά­ρια και η περιου­σία συνο­λι­κά της βρε­τα­νι­κής βασι­λι­κής οικο­γέ­νειας αγγί­ζει τα 88 δισε­κα­τομ. δολά­ρια («Forbes»), περισ­σό­τε­ρα από 4 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι στη χώρα ζουν κάτω από το όριο της φτώ­χειας («Guardian», 29/7/2019). Δηλα­δή με λιγό­τε­ρα από 5 ευρώ τη μέρα!

Την ώρα λοι­πόν που τα μέσα ενη­μέ­ρω­σης είναι απα­σχο­λη­μέ­να με το που θα βρουν πηγές χρη­μα­το­δό­τη­σης ο Χάρι και η Μέγκαν, περί­που 320.000 άνθρω­ποι στη Βρε­τα­νία είναι άστε­γοι (Έκθε­ση «Shelter», 2019), αριθ­μός 165% υψη­λό­τε­ρος σε σχέ­ση με πριν δέκα χρό­νια! Επι­πλέ­ον, σε 135.000 υπο­λο­γί­ζο­νται τα παι­διά που πέρα­σαν την πρό­σφα­τη χρι­στου­γεν­νιά­τι­κη περιό­δο είτε στο δρό­μο, είτε σε προ­σω­ρι­νά κατα­λύ­μα­τα. Η έκθε­ση της Shelter ανα­φέ­ρει πως το 2019, μόνο στο Λον­δί­νο, κατα­γρά­φη­σαν 88.000 άστε­γοι ανή­λι­κοι (δηλα­δή 1 στους 24 ανή­λι­κους δεν έχει μόνι­μη στέγη).

Τα παρα­πά­νω συμ­βαί­νουν στη Μεγά­λη Βρε­τα­νία όπου οι 6 πλου­σιό­τε­ροι άνθρω­ποι της χώρας έχουν τόση περιου­σία όση 13,2 εκα­τομ­μύ­ρια βρετανοί.

Είναι ο ίδιος κόσμος, ο καπι­τα­λι­στι­κά πλα­σμέ­νος κόσμος, όπου τα καπρί­τσια μιας χού­φτας ζάμπλου­των κηφή­νων, εκπρο­σώ­πων του ιστο­ρι­κά ξεπε­ρα­σμέ­νου θεσμού της μοναρ­χί­ας, έχουν πολύ μεγα­λύ­τε­ρη σημα­σία από τα εκα­τομ­μύ­ρια των εξα­θλιω­μέ­νων συμπα­τριω­τών τους, από την φτώ­χεια που απλώ­νε­ται λίγα μέτρα μακριά από τη λάμ­ψη του Μπά­κιν­γκ­χαμ. Δεν είναι, ασφα­λώς, διό­λου τυχαίο.

Η υπερ­προ­βο­λή της βασι­λι­κής οικο­γέ­νειας από τα αστι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης εντάσ­σε­ται και αυτή στην προ­σπά­θεια απο­προ­σα­να­το­λι­σμού πλα­τιών λαϊ­κών μαζών, εργα­ζό­με­νων και νεο­λαί­ας, από τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα, από την ίδια την ταξι­κή καταπίεση.

Και αυτό θα διαιω­νί­ζε­ται. Μέχρις ότου οι λαοί κατα­λά­βουν τη δύνα­μη τους και στεί­λουν όλα τα παρά­σι­τα – καπι­τα­λι­στές, βασι­λείς και παρα­τρε­χά­με­νους – εκεί που πραγ­μα­τι­κά ανή­κουν. Στο χρο­νο­ντού­λα­πο της ιστορίας.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.