Χάρολντ Πίντερ, μεγάλος θεατρικός συγγραφέας, πήρε μέρος σε πολιτικούς αγώνες, δε δίστασε να εναντιωθεί στους ιμπεριαλιστές

Χάρολντ Πίντερ. Βρε­τα­νός συγ­γρα­φέ­ας, ένας από τους σημα­ντι­κό­τε­ρους θεα­τρι­κούς συγ­γρα­φείς της επο­χής μας.  Παράλ­λη­λα, με το συγ­γρα­φι­κό του έργο, ο Πίντερ παίρ­νει μέρος σε πολι­τι­κούς αγώ­νες. Ηταν από τους ελά­χι­στους δια­νο­ού­με­νους της Δυτι­κής Ευρώ­πης που κατήγ­γει­λαν την επι­δρο­μή του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας.

Ενας δημιουρ­γός, ο οποί­ος απέ­σπα­σε (2005) το βρα­βείο «Νόμπελ» χωρίς να υπο­στεί­λει το χρέ­ος του δια­νο­ού­με­νου απέ­να­ντι στην αλή­θεια. Ο Πίντερ , παίρ­νο­ντας το βρα­βείο, βρο­ντο­φώ­να­ξε την αλή­θεια για τον αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό: «Τα εγκλή­μα­τα των ΗΠΑ μετά το Β΄ Παγκό­σμιο Πόλε­μο έχουν κατα­γρα­φεί πολύ επι­λε­κτι­κά, για να μην ερευ­νή­σου­με το κατά πόσον έχει γίνει τεκ­μη­ρί­ω­ση, παρα­δο­χή ή ανα­γνώ­ρι­σή τους ως εγκλη­μά­των (…) Ο Μπους και ο Μπλερ γυρί­ζουν την πλά­τη τους στο θάνα­το. Ο θάνα­τος 2.000 Αμε­ρι­κα­νών είναι ντρο­πή. Οδη­γή­θη­καν στους τάφους τους μέσα στο σκο­τά­δι. Οι κηδεί­ες είναι ήσυ­χες, δεν ενο­χλούν κανέ­ναν. Οι ακρω­τη­ρια­σμέ­νοι σαπί­ζουν στα κρε­βά­τια τους, μερι­κοί για το υπό­λοι­πο της ζωής τους». Ο Πίντερ τόνι­ζε: «Οι άνθρω­ποι δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν το θάνα­το των συντρό­φων τους, τα βασα­νι­στή­ρια και τους ακρω­τη­ρια­σμούς, δεν ξεχνούν την αδι­κία, δεν ξεχνούν την κατα­πί­ε­ση, δεν ξεχνούν την τρο­μο­κρα­τία των μεγά­λων δυνά­με­ων. Και όχι μόνο δεν ξεχνούν. Αντα­πο­δί­δουν το χτύπημα».

Ενα­ντιώ­θη­κε στην εισβο­λή των Αμε­ρι­κά­νων στο Αφγα­νι­στάν και στον πόλε­μο που εξα­πέ­λυ­σαν κατά του Ιράκ.

Γεν­νη­μέ­νος σε εργα­το­γει­το­νιά του Λον­δί­νου, γιος φτω­χού πορ­το­γα­λι­κής κατα­γω­γής ράφτη, «ψημέ­νος» από παι­δί στη βιο­πά­λη, ο Πίντερ ανα­ζη­τού­σε και ήθε­λε να υπη­ρε­τεί ως άνθρω­πος και δημιουρ­γός την αλή­θεια. Γι’ αυτό ενα­ντιώ­θη­κε στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή πολι­τι­κή των Ρήγκαν, Θάτσερ, Κλί­ντον, Μπους, Μπλερ και όλους τους βρώ­μι­κους πολέ­μους τους ενα­ντί­ον δια­φό­ρων λαών, ενώ αρνή­θη­κε να χρι­στεί «ιππό­της» από τη βασί­λισ­σα. «Πιστεύω ότι παρά τα τερά­στια εμπό­δια, υψί­στης σημα­σί­ας υπο­χρέ­ω­ση που μας αφο­ρά όλους, εμάς τους πολί­τες, είναι να έχου­με ατρό­μη­τη, απα­ρέ­γκλι­τη, άγρια πνευ­μα­τι­κή απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα για να ορί­σου­με την πραγ­μα­τι­κή αλή­θεια της ζωής μας και της κοι­νω­νί­ας μας. Είναι επι­τα­κτι­κή ανά­γκη. Εάν μια τέτοια στά­ση δεν ενσω­μα­τω­θεί στο πολι­τι­κό μας όρα­μα, δεν έχου­με καμιά ελπί­δα να απο­κα­τα­στή­σου­με ό,τι σχε­δόν έχου­με χάσει: Την ανθρώ­πι­νη αξιο­πρέ­πεια», έλε­γε ο Πίντερ .

Ο Χ. Πίντερ γεν­νή­θη­κε το στις 10 Οκτω­βρί­ου 1930. Το 1949, δηλώ­νο­ντας αντιρ­ρη­σί­ας συνεί­δη­σης, αρνή­θη­κε να κατα­τα­γεί στον εισβο­λέα σε ανε­ξάρ­τη­τες χώρες αγγλι­κό στρα­τό και συμ­με­τέ­χο­ντας σε κινη­το­ποί­η­ση κατά του αγγλι­κού εθνι­κι­σμού ξυλο­κο­πή­θη­κε άγρια. Την ίδια χρο­νιά εγκα­τέ­λει­ψε τη Βασι­λι­κή Ακα­δη­μία Δρα­μα­τι­κής Τέχνης, όπου είχε εισα­χθεί το 1948. Φοί­τη­σε στην Κεντρι­κή Σχο­λή Λόγου και Τέχνης και το 1950 άρχι­σε να δου­λεύ­ει σαν ηθο­ποιός σε περιο­δεύ­ο­ντες θιά­σους, με το ψευ­δώ­νυ­μο Ντέι­βιντ Μπάι­ρον, ενώ παράλ­λη­λα έγρα­φε ποί­η­ση. Ως δρα­μα­τουρ­γός εμφα­νί­στη­κε το 1957, με το μονό­πρα­κτο «Το δωμά­τιο» και το 1958 έγι­νε ευρύ­τα­τα γνω­στός με το δίπρα­κτο «Πάρ­τι γενε­θλί­ων». Το 1960 κατα­ξιώ­θη­κε διε­θνώς με το έργο «Επι­στά­της», ένα κωμι­κό δρά­μα γύρω απ’ την αδυ­να­μία επι­κοι­νω­νί­ας των ανθρώ­πων και την επι­θε­τι­κό­τη­τά τους. . Στο ενερ­γη­τι­κό του είχε συνο­λι­κά 30 θεα­τρι­κά έργα (μερι­κά μετα­φέρ­θη­καν και στον κινη­μα­το­γρά­φο), σενά­ρια φημι­σμέ­νων ται­νιών («Ο υπη­ρέ­της», «Το δυστύ­χη­μα», «Ο μεσά­ζων», «Ο τελευ­ταί­ος μεγι­στά­νας», «Η ερω­μέ­νη του Γάλ­λου υπο­λο­χα­γού» κ.ά.), πολ­λές σκη­νο­θε­σί­ες, θεα­τρι­κές ερμη­νεί­ες και ποι­η­τι­κά βιβλία.

Ο Χάρολντ Πίντερ πέθα­νε στις 24 Δεκεμ­βρί­ου 2008.