Χάρτινος κόσμος

  Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Κώστας Βελούτσος // 

Χάρ­τι­νος κόσμος, χάρ­τι­νο τσίρ­κο ‑κατά το rock συγκρό­τη­μα Τρύ­πες- αυτό που ζού­με καθη­με­ρι­νά. Ένα τσίρ­κο, χάρ­τι­νο όμως έτοι­μο να καταρ­ρεύ­σει αν και η κατάρ­ρευ­ση έχει ήδη πραγ­μα­το­ποι­η­θεί προ πολ­λού, αλλά δεν θέλου­με να το δεχτού­με.  Όλα χάρ­τι­να από συνει­δή­σεις, πρό­σω­πα και ιδε­ο­λο­γί­ες, ψεύ­τι­κα δηλα­δή σαν τους πυρ­γί­σκους από την άμμο που φτιά­χνουν τα παι­διά κατά τους καλο­και­ρι­νούς μήνες και φτά­νει ένα μόνο κύμα για να τους ισο­πε­δώ­σει και να τους παρα­σύ­ρει στο πέλα­γος. Και μια που λέω για πέλα­γος, μού ήρθε στο μυα­λό μια γελοιο­γρα­φία (μάλ­λον) που είδα από τα-πρό­σφα­τα- Θεο­φά­νια που γιορ­τά­σα­με, με κάθε λαμπρό­τη­τα όπως λένε και οι πολι­τι­κοί, όπου ένας εκ των κολυμ­βη­τών κρα­τού­σε στα χέρια του τον Σταυ­ρό ενώ δίπλα του επέ­πλε­αν πτώ­μα­τα, πιθα­νό­τα­τα προ­σφύ­γων. Εμείς τον χαβά μας θα πω στη λαϊ­κή διά­λε­κτο, στα ήθη, τα έθι­μα, τις γιορ­τές μας και τα πανη­γύ­ρια  πάνω απ’ όλα. Δεν πα να σκά­νε βόμ­βες μπρο­στά στα μάτια μας, δεν πα να πνί­γο­νται άνθρω­ποι στις θάλασ­σας εμείς στον κόσμο μας. Κοι­τά­με τη δου­λί­τσα μας και τον εαυ­τού­λη μας και τίπο­τα περισ­σό­τε­ρο. Τώρα ποιος είναι αυτός ο κόσμος που λέω πιο πάνω, είναι μια μεγά­λη ιστο­ρία. Το μόνο σίγου­ρο πως αυτός ο δικός μας κόσμος είναι χάρ­τι­νος, νομί­ζου­με ότι ζού­με καλά, νομί­ζου­με ότι είμα­στε μια χαρά, όπο­τε δεν την ψάχνου­με και πολύ, δεν μας συμ­φέ­ρει άλλωστε.

Από την άλλη πλευ­ρά- για να περά­σω αμι­γώς στα δικά μας- μεγά­λος ντό­ρος γίνε­ται τελευ­ταία με το λεγό­με­νο νόμπελ της Ειρή­νης. Δεν θα γρά­ψω κάτι περισ­σό­τε­ρο από αυτά που όλοι λίγο πολύ ξέρου­με και, θα περιο­ρι­στώ λέγο­ντας ότι του να είσαι άνθρω­πος και να μοι­ρά­ζεις την ανθρω­πιά που έχεις μέσα σου αυτό εξα­γο­ρά­ζε­ται;  Το φιλό­τι­μο εξα­γο­ρά­ζε­ται;  Αλλά πάνω σ’ αυτά τα αθώα συναι­σθή­μα­τα «πατά­νε» και «πατού­σαν» κάποιοι για να επι­βιώ­σουν. Και είναι αρκε­τοί αυτοί. Πάντως κάτι δεν μου ακού­γε­ται καλά σ’ όλη αυτή την ιστο­ρία του νόμπελ. Κάποιο λάκ­κο θα έχει… που λένε αλλά θα φανεί στο μέλ­λον όταν όλα θα έχουν ξεχα­στεί. Κάτι σαν επι­τό­πια στρο­φή των κυβερ­νή­σε­ων μού κάνει σ’ όλο αυτό το ζήτη­μα και μεγά­λο θέμα αλλά για ποιον λόγο άρα­γε;  Να δεις που στο τέλος αν κι εφό­σον απο­δο­θεί το νόμπελ, θα το χρε­ώ­σουν για να μην πω καμιά άλλη κου­βέ­ντα. Θα χρε­ώ­σουν και τις για­γιά­δες στη Συκα­μιά και οι καη­μέ­νες δεν θα ξέρουν από πού τους ήρθε αυτός ο ανα­πά­ντε­χος …μπο­να­μάς.