Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Χαμογελάμε λοιπόν και δυναμώνουμε

Φιλο­ξε­νού­με­νη η Νατά­σα Κον­δύ­λη //

Μάθα­με να δίνου­με ψυχή σε κάθε τι που γύρω μας αγγί­ζου­με, αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε, ονει­ρευό­μα­στε, μας περιβάλλει…ψυχή από τη δική μας, για­τί άλλο νόη­μα στη ζωή την ακρι­βή δεν υπάρ­χει από το να μοι­ρά­ζε­σαι την ύπαρ­ξή σου…να τη νιώ­θεις να δυνα­μώ­νει με κάθε χαμό­γε­λο, με κάθε σκέ­ψη, μια καλη­μέ­ρα που δέχε­σαι και δίνεις, μια χει­ρα­ψία, ένα ζεστό βλέμ­μα. Αυτό είναι το δικό μας θαύ­μα που μέσα μας ο καθέ­νας και η καθε­μιά μας κου­βα­λά, πολύ ακρι­βό­τε­ρο από τα νού­με­ρά τους και την αξία που προ­σπα­θούν μάταια να μας δώσουν. Τού­το το θαύ­μα έχει ρίζες μέσα μας βαθιές, τόσο που κανείς και καμιά μας δεν είναι ποτέ μόνος και μόνη, θυμά­σαι; Όπως τότε που ήμα­σταν παι­διά και όλα, με το νου μας που ταξί­δευε αστα­μά­τη­τα, φάντα­ζαν δυνα­τά κάτω από την εξου­σία της δικής μας φαντα­σί­ας και θέλησης…είναι γι αυτό που όπο­τε ακού­με παι­δι­κά χαμό­γε­λα κάτι μέσα μας ξυπνά, για λίγο επι­στρέ­φτο­ντάς μας…είναι ο χτύ­πος της συλ­λο­γι­κής μας καρ­διάς και ύπαρ­ξης, που ό,τι και να κάνουν, όσο και αν τα νού­με­ρα αδυ­σώ­πη­τα χτυ­πούν, ξυπνώ­ντας την αγω­νία μας πρώ­τα για τους άλλους, θα υπάρ­χει και θα δυναμώνει.

Αυτή είναι η δική μας βαριά κλη­ρο­νο­μιά, να ζού­με και να τιμού­με τη ζωή με έναν τρό­πο αλλιώ­τι­κο, με τρο­φή τις αξί­ες μας και θεμέ­λια τού­του του νέου κόσμου, που είναι νομο­τε­λεια­κό να γεν­νη­θεί, τη συλ­λο­γι­κή μας ανυ­πό­τα­χτη μνή­μη και υπό­στα­ση, που ξέρου­με πως όταν την υπο­τι­μούν θυμώ­νει, κι όταν την πολε­μούν δυνα­μώ­νει. Μένει μόνο να συνει­δη­το­ποι­ή­σου­με εμείς τη δύνα­μη που μαζί φέρου­με, το θαύ­μα αυτό που η ιστο­ρία η ίδια μας έμα­θε πως σε κάλ­πες, πάνελ και τρα­πέ­ζια συμ­φω­νιών και ξύλι­νων γλωσ­σών ποτέ του δε χώρε­σε και δεν χωρά, αλλά ανα­σαί­νει στους δρό­μους, εκεί που οι άνθρω­ποι με μια φωνή και μία ψυχή, ψηλώ­νουν το μπόι τους στο ύψος που τους πρέ­πει. Χαμο­γε­λά­με λοι­πόν και δυναμώνουμε.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο