Χανιά: «Ανιχνεύοντας την ταυτότητα του Νέου Ιρλανδικού Κινηματογράφου»

Δελτίο τύπου:

Ο πολι­τι­στι­κός σύλ­λο­γος “ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ” δίνο­ντας για έκτη συνε­χό­με­νη χρο­νιά το παρόν στα κινη­μα­το­γρα­φι­κά δρώ­με­να της πόλης των Χανί­ων, συνε­χί­ζει αυτόν τον χει­μώ­να με ένα σπά­νιο αφιέ­ρω­μα στο Ιρλαν­δι­κό σινε­μά που φέρει τον τίτλο: “Ανι­χνεύ­ο­ντας την ταυ­τό­τη­τα του Νέου Ιρλαν­δι­κού Κινη­μα­το­γρά­φου” με την προ­βο­λή ται­νιών ποιό­τη­τας κατα­ξιω­μέ­νων σκη­νο­θε­τών. Οι προ­βο­λές γίνο­νται κάθε Κυρια­κή στις 20.00μ.μ. στη φιλό­ξε­νη αίθου­σα ορό­φου του Τ.Ε.Ε. Δυτι­κής Κρή­της (Νεάρ­χου 23, είσο­δος από Γιαμπουδάκη).

Η πρώ­τη ται­νία αυτού του αφιε­ρώ­μα­τος που θα προ­βλη­θεί την Κυρια­κή, 19 Νοεμ­βρί­ου 2017 στις 20.00μ.μ. έχει την υπο­γρα­φή του κατα­ξιω­μέ­νου σκη­νο­θέ­τη Κεν Λόουτς και παί­χτη­κε στις ελλη­νι­κές αίθου­σες με τον τίτλο “Ο άνε­μος χορεύ­ει το κρι­θά­ρι”, παρα­γω­γής του 2006.

Λίγα λόγια για την ται­νία: «Ο Άνε­μος Χορεύ­ει το Κρι­θά­ρι» (The Wind That Shakes the Barley — 2006)

Ιρλαν­δία, 1920: εθε­λο­ντές εργά­τες από όλη τη χώρα κάνουν αντάρ­τι­κο κατά των Βρε­τα­νών. Με αίσθη­ση καθή­κο­ντος και αγά­πη για τη χώρα του, ο Ντέ­μιαν εγκα­τα­λεί­πει την αστι­κή του ιατρι­κή καριέ­ρα και ρίχνε­ται κι αυτός στον αγώ­να για την ελευ­θέ­ρια. Όμως η μερι­κή αυτο­νο­μία που επι­βάλ­λουν οι Βρε­τα­νοί πυρο­δο­τεί αντι­θέ­σεις. Εμφύ­λιος πόλε­μος ξεσπά και οι οικο­γέ­νειες που πάλε­ψαν ενω­μέ­νες, βρί­σκο­νται τώρα να πολε­μούν μετα­ξύ τους σαν ορκι­σμέ­νοι εχθροί, δοκι­μά­ζο­ντας στο έπα­κρο την πίστη τους.

«Αυτό που συνέ­βη στην Ιρλαν­δία το 1920–1922 ανή­κει στις ιστο­ρί­ες που δεν χάνουν ποτέ το ενδια­φέ­ρον τους, όπως ο ισπα­νι­κός εμφύ­λιος, κατα­λυ­τι­κές στιγ­μές της Ιστο­ρί­ας…», επι­ση­μαί­νει ο πολυ­βρα­βευ­μέ­νος Βρε­τα­νός δημιουρ­γός Κεν Λόουτς (‘Γλυ­κά Δεκά­ξι’, ‘Το Όνο­μά μου Είναι Τζο’, ‘Ψωμί και Τρια­ντά­φυλ­λα’), δίνο­ντας στην ται­νία του οικου­με­νι­κή και δια­χρο­νι­κή διά­στα­ση. Πάντα σε συνερ­γα­σία με τον Πολ Λάβερ­τι στο σενά­ριο και με πρω­τα­γω­νι­στή τον Κίλιαν Mέρ­φι (’Breakfast on Pluto’) μία πολε­μι­κή… αντι­πο­λε­μι­κή ται­νία για τους Δαβίδ και Γολιάθ της ζωής. Το δια­χρο­νι­κό αρι­στούρ­γη­μα του Λόουτς, το οποίο τιμή­θη­κε το 2006 με τον Χρυ­σό Φοί­νι­κα του 59ου Διε­θνούς Κινη­μα­το­γρα­φι­κού Φεστι­βάλ των Καννών.

«Η ιστο­ρία αυτή απο­κα­λύ­πτει πώς ένας μακρο­χρό­νιος αγώ­νας για ανε­ξαρ­τη­σία εμπο­δί­στη­κε πάνω στην καλύ­τε­ρη στιγ­μή του. Η αποι­κιο­κρα­τι­κή δύνα­μη, χάνο­ντας την αυτο­κρα­το­ρία, κατά­φε­ρε παρόλ’ αυτά να κρα­τή­σει ακέ­ραια τα στρα­τη­γι­κά της συμ­φέ­ρο­ντα. Αυτή ήταν η επι­δε­ξιό­τη­τα ανθρώ­πων όπως οι Τσόρ­τσιλ, Λόιντ Τζορτζ, Μπίρ­κεν­χεντ… Όταν ανα­γκά­στη­καν από τα γεγο­νό­τα να μπουν στη γωνία, όταν δεν εξυ­πη­ρε­τού­σε τα συμ­φέ­ρο­ντά τους να εξα­κο­λου­θούν να αρνού­νται την ανε­ξαρ­τη­σία, βάλ­θη­καν να χωρί­σουν τη χώρα και να δώσουν την υπο­στή­ρι­ξή τους σε εκεί­νους του κινή­μα­τος ανε­ξαρ­τη­σί­ας που ήταν προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι να αφή­σουν την οικο­νο­μι­κή εξου­σία στα ίδια χέρια με τα οποία η ‘πρώ­ην’ εξου­σία μπο­ρού­σε να κάνει ‘δου­λειά’. Υπάρ­χει εδώ αυτό το μοτί­βο που το βλέ­πεις να επα­να­λαμ­βά­νε­ται ξανά και ξανά- αυτού του είδους η εκμε­τάλ­λευ­ση από την άρχου­σα τάξη, πώς δια­φο­ρε­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα συνα­σπί­ζο­νται υπό την απει­λή του κοι­νού εχθρού και πώς τελι­κά και ανα­πό­φευ­κτα αυτές οι αντι­φά­σεις οδη­γούν στο ξεσκέ­πα­σμά τους… Είμαι σίγου­ρος ότι μπο­ρείς να το δεις και σήμε­ρα σε μέρη σαν το Ιράκ, όπου η αντί­στα­ση στις ΗΠΑ και τη Μεγά­λη Βρε­τα­νία φέρ­νει κοντά πολ­λούς ανθρώ­πους που, όταν διώ­ξουν τις δύο μεγά­λες δυνά­μεις, θα δουν ότι είναι περισ­σό­τε­ρα αυτά που τους χωρί­ζουν…» — Κεν Λόουτς