Χιροσίμα

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Περι­κυ­κλώ­νου­με την Ακρό­πο­λη και προ­χω­ρά­με προς το Σύνταγ­μα, σχη­μα­τί­ζο­ντας 72 κρί­κους αλη­σμό­νη­των χρό­νων που δεν θα σβή­σουν ποτέ το μεγά­λο τους έγκλημα.

Κάθε χρό­νος που περ­νά­ει είναι και μια τομή στο σήμε­ρα, για­τί το σήμε­ρα όπως και το χθες είναι στα χέρια των αδί­στα­κτων πολε­μο­κά­πη­λων του ιμπε­ρια­λι­σμού που πρέ­πει να αντιπαλέψουμε.

Ένα μνη­μείο, ένα ακοί­μη­το φως που δεν σβή­νει, άφθο­να στε­φά­νια από πολύ­χρω­μα ξερά λου­λού­δια, χάρ­τι­να ομοιώ­μα­τα πελαρ­γών, σύμ­βο­λα Ειρή­νης, ένα χτί­ριο κατε­στραμ­μέ­νο ( η παλιά νομαρ­χία ) που από­μει­νε δια­τη­ρη­τέο να θυμί­ζει την απο­φρά­δα μέρα και ένα μου­σείο με τις εικό­νες φρί­κης. Ένα ολο­κλη­ρω­τι­κά κατε­στραμ­μέ­νο τοπίο. Κρα­νί­ου τόπος, κατά­ρας και θλί­ψης… Σκιές μόνο που από­μει­ναν στους τοί­χους, τα σκα­λιά και τα πεζού­λια, ενώ τα άτο­μα εξα­ε­ρώ­θη­καν, εξα­χρειώ­θη­καν και εξαφανίστηκαν.

Φυσιο­γνω­μί­ες που από­μει­ναν σκλη­ρές και παρα­μορ­φω­μέ­νες διη­γού­νται – σε videos – την φρί­κη και τον θάνα­το… Λειω­μέ­να μέταλ­λα και κρύ­σταλ­λα, ξεσχι­σμέ­να ρού­χα, καμέ­νες σάρ­κες. Μία άμορ­φη ρευ­στή μάζα.

Προ­σκυ­νη­τής στον τόπο του Μαρ­τυ­ρί­ου. Ένα στε­φά­νι από χάρ­τι­να χρω­μα­τι­στά λου­λού­δια και ένα κερί στη μνή­μη των τρια­κο­σί­ων χιλιά­δων νεκρών που άφη­σε πίσω του το τερά­στιο μανι­τά­ρι του θανάτου.

Ποτέ πόλε­μος ξανά. Ποτέ ξανά Χιρο­σί­μα. Ποτέ Ναγκα­σά­κι. Ποτέ Κόσ­σο­βο. Ποτέ ξανά Ιράκ και ποτέ Αφγα­νι­στάν! Ένα μεγά­λο Όχι στα πυρη­νι­κά και στους εξο­πλι­σμούς σας. Όχι στην αντι­πυ­ραυ­λι­κή ασπί­δα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Τσε­χία και στην Πολωνία.

Βαδί­ζεις μες στην απελ­πι­σία και την από­γνω­ση… Με μεγά­λες ρωγ­μές οι τάφοι ανοί­γουν και οι ψίθυ­ροι γίνο­νται φωνές και οι φωνές κραυ­γές και οι κραυ­γές αλα­λαγ­μοί οργής και αγα­νά­κτη­σης σε ένα παναν­θρώ­πι­νο κατηγορώ.

Παρε­λαύ­νουν μπρο­στά σου τερα­τώ­δεις σκιές φαντα­σμά­των, με τις κόγ­χες των ματιών πετα­μέ­νες έξω, τρα­γι­κές φιγού­ρες φρί­κης με καμέ­να πρό­σω­πα και αλλοιω­μέ­νες σάρ­κες να κρέ­μο­νται από τα δάχτυ­λα σαν σταλακτίτες.

Να τι μου θύμι­σε η φετι­νή μας μάζω­ξη. Ήταν ένα όνει­ρο ζωής η επί­σκε­ψη μου στην Χιρο­σί­μα. Ένα μακρι­νό ταξί­δι στον τόπο, στον χρό­νο και στην μνήμη.

Σήμε­ρα η Χιρο­σί­μα είναι μία ολο­ζώ­ντα­νη πόλη δύο εκα­τομ­μυ­ρί­ων κατοί­κων, δεν θυμί­ζει τίπο­τα από το φρι­κτό παρελ­θόν της. Η ζωή συνε­χί­ζε­ται. Τερά­στιοι ουρα­νο­ξύ­στες, μεγα­λο­κα­τα­στή­μα­τα, μεγα­λο­ξε­νο­δο­χεία, πάρ­κα, —  στο Δέλ­τα των πολ­λών της ποτα­μών – που προ­σπα­θούν να κρύ­ψουν την σχε­τι­κά πρό­σφα­τη οδύ­νη μέσα από μία επί­πλα­στη νότα μεγα­λο­πρέ­πειας, κοσμι­κό­τη­τας και μεγά­λης εμπο­ρι­κής ανάπτυξης.

Προ­σκυ­νη­τής στον τόπο του Μαρ­τυ­ρί­ου με μία ευχή για την Ειρή­νη. Για όποιον έζη­σε την Χιρο­σί­μα έστω και από μακριά.