Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Χο Τσι Μινχ: Πώς διάλεξα τον κομμουνισμό

Μετά τον Α’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, ψευ­το­ζού­σα στο Παρί­σι, άλλο­τε σαν βοη­θός φωτο­γρά­φου, άλλο­τε ζωγρα­φί­ζο­ντάς κινέ­ζι­κες «αρχαιό­τη­τες» (Made in France). Κάπου — κάπου μοί­ρα­ζα τρυκ καταγ­γέλ­λο­ντας τα εγκλή­μα­τα των Γάλ­λων αποι­κιο­κρα­τών στο Βιετνάμ.

Τότε η αλλη­λεγ­γύη μου απέ­να­ντι στην Οχτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση δεν ήταv παρά ενστι­χτώ­δης,  και δεν είχα ακό­μη συλ­λά­βει όλη την ιστο­ρι­κή  σημα­σία. Αγα­πού­σα και θαύ­μα­ζα τον Λένιν, για­τί ήταν ένας μεγά­λος πατριώ­της που ελευ­θέ­ρω­σε το λαό του, δεν είχα δια­βά­σει όμως ακό­μα κανό­να από τα βιβλία του.

Γίνη­κα μέλος του γαλ­λι­κού σοσια­λι­στι­κού κόμ­μα­τος, για­τί αυτοί οι «κυρί­ες και κύριοι» — όπως έλε­γα τότε τους συντρό­φους μου — έδει­ξαν συμπά­θεια απέ­να­ντί μου όπως επί­σης και για τον αγώ­να των κατα­πιε­ο­σμέ­νων λαών. Όμως δεν ήξε­ρα ακό­μη τι ήταν ένα κόμ­μα, ένα συν­δι­κά­το, ούτε ήξε­ρα τη δια­φο­ρά ανά­με­σα στον σοσια­λι­σμό και στον κομμουνισμό.

Γινό­τα­τε τότε παθια­σμέ­νες συζη­τή­σεις μέσα στο σοσια­λι­στι­κό κόμ­μα για να δού­νε αν έπρε­πε το κόμ­μα να παρα­μεί­νει στην Δεύ­τε­ρη Διε­θνή, να δημιουρ­γή­σει μια Δεύ­τε­ρη Διε­θνή “καί μίση”, ή να ταχθεί με την Τρί­τη Διε­θνή του­Λέ­νιν. Παρευ­ρι­σκό­μου­να κανο­νι­κά στις συγκε­ντρώ­σεις δυο — τρεις φορές τη βδο­μά­δα και παρα­κο­λου­θού­σα με προ­σο­χή τις συζη­τή­σεις.  Στην αρχή μου ήταν δύσκο­λο να τα κατα­λά­βω όλα. Για­τί αυτές οι συζη­τή­σεις ήταν τόσο παθια­σμέ­νες; Η Επα­νά­στα­ση μπο­ρού­σε να γίνει είτε με την Δεύ­τε­ρη, είτε με την Δεύ­τε­ρη “καί μισή”, είτε με την Τρί­τη Διε­θνή. Για­τί λοι­πόν ναά χάνει κανείς τον και­ρό του σε συζη­τή­σεις; Και τί από­γι­νε η Πρώ­τη Διεθνής;

Αυτό Που μ’ ένδιέ­φε­ρε περιο­σό­τε­ρο — και στο οποίο δεν ανα­φέ­ρο­νταν ακρι­βώς στις συγκε­ντρώ­σεις — ήταν να μάθω ποια απ’ αυτές τις Διε­θνείς ήταν αλλη­λέγ­γυη με τους αποι­κιο­κρα­τού­με­νους λαούς.

‘Εβα­λα το ερώ­τη­μα αυτό — το πιο σηρα­ντι­κό κατά τηv άπο­ψή μου — σεf μια συγκέ­ντρω­ση, και μερι­κοί σύντρο­φοι απά­ντη­σαν: «Είναι η Τρί­τη κι όχι η Δεύ­τε­ρη Διε­θνής». Κι ένας άλλος σύντρο­φος μου έδω­σε να δια­βά­σω την «θέση για τα αποι­κια­κά και εθνι­κά ζητή­μα­τα» του Λένιν, που δημο­σιεύ­τη­κε στην Ουμανιτέ.

Μου ήταν δύσκο­λο νά κατα­λά­βω όλη την πολι­τι­κή ορο­λο­γία αυτού του κει­μέ­νου. Όμως δια­βά­ζο­ντας το και ξανα­δια­βά­ζο­ντας το, μπό­ρε­σα τελι­κά να κατα­λά­βω το μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του. Τι συγκί­νη­ση, τι ενθου­σια­σμό, τι διαύ­γεια και τι βεβαιό­τη­τα μου μετέ­δω­σε! Είχα τόσο συγκι­νη­θεί που μούρ­θαν δάκρυα στα μάτι. Παρ’ όλο που ήμουν μόνος στο δωμά­τιό μου, είπα δυνα­τά σαν νάμου­να μπρο­στά σε πλή­θη: «Αγα­πη­τοί συμπα­τριώ­τες μου, μάρ­τυ­ρες! Αυτό το έχου­με ανά­γκη, είναι ο δρό­μος για την απε­λευ­θέ­ρω­σή μας!».

Μετά από το διά­βα­σμα αυτού του κει­μέ­νου, από­κτη­σα πλή­ρη εμπι­στο­σύ­νη στον Λένιν και στην Τρί­τη Διε­θνή του.

Προη­γού­με­να, κατά τις συγκε­ντρώ­σεις του κόμ­μα­τος, δεν έκα­να τίπο­τε άλλο από το να παρα­κο­λου­θώ τα διά­φο­ρα επι­χει­ρή­μα­τα. Πίστευα αόρι­στα ότι όλα ήταν λογι­κά και δεν μπο­ρού­σα να δια­κρί­νω ανά­με­σα σ’ εκεί­να που ήταν πραγ­μα­τι­κά λογι­κά και σ’ εκεί­να που φαί­νο­νταν λογι­κά. Από τη στιγ­μή αυτή όμως ρίχτη­κα στις συζη­τή­σεις και συζη­τού­σα με θέρ­μη. Χτυ­πού­σα κατά πρό­σω­πα και έντο­να τους συκο­φά­ντες του Λένιον και της Τρί­της Διε­θνούς παρ’ όλη τη δυσκο­λία που είχα να εκφρά­σω με πλη­ρό­τη­τα τη σκέ­ψη μου στα γαλ­λι­κά. Το μόνο μου επι­χεί­ρη­μα ήταν το εξής:  «Εάν δεν κατα­δι­κά­ζε­ται την αποι­κιο­κρα­τία, εάν δεν είστε αλληλ­λέγ­γυοι με τους αποι­κιο­κρα­τού­με­νους λαούς, τι είδους επα­νά­στα­ση θέλε­τε λοιπόν;».

Δεν έπαιρ­να μέρος στις συζη­τή­σεις του τομέα μου, αλλά πήγαι­να και εξέ­θε­τα τις θέσεις μου και σ’ άλλους τομείς του κόμ­μα­τος. Εδώ, πρέ­πει να το ξανα­πώ, ότι οι σύντρο­φοι Μαρ­σέλ Κασέν, Βαγιάν Κου­τι­ριέ, Μον­μου­σό και πολ­λοί άλλοι με βοή­θη­σαν να πλου­τί­σω τις γνώ­σεις μου. Τέλος, στο συνέ­δριο της Τουρ, ψήφι­σα μαζί τους υπέρ της προ­σχώ­ρη­σής μας στην Τρί­τη Διε­θνή. Ήταν πρώ­τα ο πατριω­τι­σμός κι όχι ακό­μη ο κομ­μου­νι­σμός που μ’ έκα­νε να έχω εμπι­στο­σύ­νη στον λένιν και στην Τρί­τη Διε­θνή. Στα­δια­κά, σ’ όλη την πορεία του αγώ­να, μελε­τώ­ντας το μαρ­ξι­σμό – λενι­νι­σμό και συμ­με­τέ­χο­ντας στις δρα­στη­ριό­τη­τες του κόμ­μα­τος, έφτα­σα βαθ­μιαία στο συμπέ­ρα­σμα ότι μόνο ο σοσια­λι­σμός κι ο κομ­μου­νι­σμός μπο­ρού­σαν να απε­λευ­θε­ρώ­σουν από τη δου­λεία τα κατα­πιε­σμέ­να έθνη και την εργα­τι­κή τάξη όλου το κόσμου.

Υπάρ­χει ένας θρύ­λος τόσο στη χώρα μου όσο και στην Κίνα για το θαυ­μα­τουρ­γό «βιβλίο των σοφών». Όταν κανείς σκο­ντά­φτει σε μεγά­λες δυσκο­λί­ες, αρκεί να ανοί­ξει το βιβλίο για να βρει εκεί μέσα τη λύση. Ο Λενι­νι­σμός δεν είναι μόνο ένα θαυ­μα­τουρ­γό «Βιβλίο των σοφών», μια πυξί­δα για μας, το βιετ­να­μέ­ζι­κο λαό και τους βιετ­να­μέ­ζους επα­να­στά­τες: είναι ο αχτι­νο­βό­λος ήλιος που φωτί­ζει το δρό­μο μας προς την τελι­κή νίκη του σοσια­λι­σμού και του κομμουνισμού.

 

Το κεί­με­νο το αντι­γρά­ψα­με από to periodik;o Πορεία (10/69) — Έκδο­ση της Ενώ­σε­ως των εν Παρι­σί­οις Ελλή­νων Σπου­δα­στών, το μετέ­φρα­σε από τη γαλ­λι­κή έκδο­ση Ho Chi minh, Action et Revolution, ediditions 10–18, paris 1968

 

Ο Χο Τσι Μινχ (ψευ­δώ­νυ­μο του Νγκου­έν Τατ Τχαν)  γεν­νή­θη­κε στις 19 Μαΐ­ου 1890.

1Επι­φα­νής προ­σω­πι­κό­τη­τα του Βιετ­να­μέ­ζι­κου και του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος. Φοί­τη­σε στο Κομ­μου­νι­στι­κό Πανε­πι­στή­μιο των Εργα­ζο­μέ­νων της Ανα­το­λής της ΕΣΣΔ (όπου είχε φοι­τή­σει, μετα­ξύ άλλων και ο Νίκος Ζαχα­ριά­δης), υπήρ­ξε αντι­πρό­σω­πος στο 5ο Συνέ­δριο της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς το 1924, ενώ διε­τέ­λε­σε για χρό­νια Α’ Γραμ­μα­τέ­ας του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος του Βιετνάμ.

Ο Χο Τσι Μινχ ηγή­θη­κε του κινή­μα­τος κατά της Γαλ­λι­κής αποι­κιο­κρα­τί­ας και της Ιαπω­νι­κής κατο­χής. Μετά τη νίκη της επα­νά­στα­σης, τον Αύγου­στο του 1945, εκλέ­χτη­κε πρω­θυ­πουρ­γός και στη συνέ­χεια πρό­ε­δρος της Λαϊ­κής Δημο­κρα­τί­ας του Βιετ­νάμ. Υπό την καθο­δή­γη­σή του, ο λαός του Βιετ­νάμ διε­ξή­γα­γε το σκλη­ρό αγώ­να κατά της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέμ­βα­σης των ΗΠΑ και κατή­γα­γε περι­φα­νή νίκη. Πέθα­νε το 1969

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο