Μετά τον Α’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο, ψευ­το­ζού­σα στο Παρί­σι, άλλο­τε σαν βοη­θός φωτο­γρά­φου, άλλο­τε ζωγρα­φί­ζο­ντάς κινέ­ζι­κες «αρχαιό­τη­τες» (Made in France). Κάπου — κάπου μοί­ρα­ζα τρυκ καταγ­γέλ­λο­ντας τα εγκλή­μα­τα των Γάλ­λων αποι­κιο­κρα­τών στο Βιετ­νάμ. Τότε η αλλη­λεγ­γύη μου απέ­να­ντι στην Οχτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση δεν ήταv παρά ενστι­χτώ­δης,  και δεν είχα ακό­μη συλ­λά­βει όλη την ιστο­ρι­κή  σημα­σία. Αγα­πού­σα και … Συνε­χί­στε να δια­βά­ζε­τε το Χο Τσι Μινχ: Πώς διά­λε­ξα τον κομ­μου­νι­σμό.