Χρήστος Ζήκος: Παράκληση

(Στη μνή­μη του αγα­πη­τού μας Γρη­γό­ρη Ριζο­που­λου, λαϊ­κού αγω­νι­στή, δια­κε­κρι­μέ­νου αρχι­τέ­κτο­να και γλύπτη)

Τη Μού­σα μου παρακαλώ
Να πάρει ένα τραγούδι
Να βγει το μέλος δίτονο
Προ­δω­ρι­κο, αρχαίο
“Πρώ­της” Εβδο­μης διάστημα
Αρχέ­γο­νο, σπηλαιο
Της φλό­γας μου τη σιωπή
Εντός μου ν’ αναδεύει
Να φεξει να βγουν τα γράμματα
Της πρω­τι­νης της πλάκας
Για να τα πλά­σω με πηλό
Να μου πια­στούν οι λέξεις
Μου φτά­νει και το λιγοστό
Της στέρ­νας το νεράκι
Και με τα βριζοκαλαμα
Πλε­ξού­δες να τις φτιάξω
Μη μου γεν­νούν ανάλαφρες
Και τις λιχνι­ζει ο αέρας
Τον κόμπο μου του μαντηλιου
Να λύσουν στο κεφάλι
Κι αν με βαρουν τα έκτακτα
Χτυ­πή­μα­τα στο στέρνο
Μην πω πως είναι λυπησες
Μηδέ και στεναχώριες
Αλλά πώς είναι αντίλαλοι
Κρωγ­μων που­λιών θλιμμένων
Βρε­φών παι­διών υπέρηχοι
Στους κόρ­φους των ανέμων
Κι εσύ καλή συνείδηση
Συντρό­φισ­σα ακρι­βή μου
Βάλε φρα­γή στις δολιες
Και μοχθη­ρες Σειρήνες
Μη σου χορέ­ψουν το μυαλό
Και πάει με το σκο­πό τους
Τους Ποι­η­τές εσύ ν’ακους
Προ πάντων ο Αχος τους.
Τους πάγκους γει­ρε των Λωτων
Της Λήθης τις πραματειες
Της Κίρ­κης τα δολώματα
Τα ψεύ­δη τις απάτες
Κρά­τος να γίνου­με ο λαός
Να πάρει τα ηνία
Για ν’ αρχι­νι­σει να γραφτεί
Πραγ­μα­τι­κή Ιστορία.

Πάτρα, 11 Ιου­λί­ου 2020
Χρή­στος Ζήκος