Χρήστος Νικ. Ζήκος: Διαλεκτική της επιθυμίας & Έκκληση (δύο ποιήματα)

Γρά­φει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Δύο ποι­ή­μα­τα του Χρή­στου Νικ. Ζήκου παρου­σιά­ζου­με σήμε­ρα στο περιο­δι­κό Ατέ­χνως. Το πρώ­το, ένα ποί­η­μα που κατα­λή­γει με μια πικρή ειρω­νεία, καθώς και το δεύ­τε­ρο, που ο ποι­η­τής ζητά, για να μην πού­με ότι διεκ­δι­κεί, να «Μην κατα­ντή­σει άνυ­δρος / Νεφέ­λη των ανέ­μων» μας δεί­χνει μια πλευ­ρά του ποι­η­τή, κάπως δια­φο­ρε­τι­κή σε σχέ­ση με άλλα ποι­ή­μα­τα του που έχουν δημο­σιευ­τεί στις σελί­δες μας αλλά οπωσ­δή­πο­τε ενδια­φέ­ρου­σα. Εδώ, ο ποι­η­τής επι­χει­ρεί μια μάλ­λον περισ­σό­τε­ρο υπερ­βα­τι­κή κατά­θε­ση συναι­σθη­μά­των κι επι­θυ­μιών που όμως στη­ρί­ζο­νται, όπως και τα άλλα του ποι­ή­μα­τα, σε καθα­ρά γήι­νες και χωμά­τι­νες εικό­νες και καταστάσεις.

Παρα­τη­ρού­με λοι­πόν πως Η Δια­λε­κτι­κή της Επι­θυ­μί­ας είναι ένα ποί­η­μα που μπο­ρεί να είναι και μία Δια­λε­κτι­κή της Νοσταλ­γί­ας, όπως μας προϊ­δε­ά­ζουν οι πρώ­τοι στί­χοι του, ενώ η Έκκλη­ση είναι ένα ποί­η­μα που ξεκι­νώ­ντας από τον… θρυμ­μα­τι­σμό λέξε­ων και γραμ­μά­των, δηλα­δή των αισθη­μά­των του ποι­η­τή, που παρο­μοιά­ζο­νται εύστο­χα με «σώμα­τα άπει­ρα» και με «νετρί­να», ζητά αλλά δεν απαι­τεί να γνω­ρί­σει τον σαρ­κι­κό αλλά πάντα βαθύ­τα­τα συναι­σθη­μα­τι­κό έρω­τα… Σε αυτό το σημείο μπο­ρού­με να πού­με, με αρκε­τό θρά­σος και βέβαια με τη βοή­θεια του ποι­ή­μα­τος, ότι η ερω­τι­κή επι­θυ­μία δεν είναι παρά μια πολύ φυσι­κή δια­δι­κα­σία, όσο κι αν οι λέξεις των άλλων την εκχυ­δα­ΐ­ζουν καθημερινά.

Σίγου­ρα έχου­με δύο ποι­ή­μα­τα ερω­τι­κά εδώ αλλά οπωσ­δή­πο­τε χωρίς την ανα­πα­ρα­γω­γή της επι­κρα­τού­σας φτή­νιας σε αυτά.

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ

Ήρθε, με πεντό­βο­λα στα χέρια
Και ρόδια κρα­σά­τα στην ποδιά της.
Μα τού­τα δεν αντέ­ξα­νε να μπού­νε στη σειρά.
Έσκα­σαν και μούσκεψαν
Τα χεί­λια και το σώμα.
.….….….….….….….….….….…..
Τη σει­ρά την αφή­καν για την έρευνα.
Ενδια­φέ­ρου­σα, λένε, των ροδιών η στάσις.
.….….….….….….….….….….….….….…
Χα! Χα!. Τα πεντό­βο­λα γελούν ακόμα.
~
ΕΚΚΛΗΣΗ

Θρυμ­μα­τί­στε με, πικρά μου γράμματα
Σε σωμά­τια άπειρα
Σαν τα νετρί­να να πάλλομαι
Από σώμα σε σώμα
Στων ματιών τους τη νότια να λουστώ
Την υγρα­σία να γευ­τώ των χρω­μά­των τους
Μην κατα­ντή­σω άνυδρος
Νεφέ­λη των ανέμων.

_______________________________________________________________________________________________________