Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Χρονογράφημα του Κώστα Βάρναλη για τον Στέφανο Σαράφη

Ο τιμημένος νεκρός, 

(Γράμ­μα Αναγνώστου)

Το χρο­νο­γρά­φη­μα του κ. Κ. Βάρναλη

- «Σημα­σία δεν έχει κεί­νο που θα πουν οι άλλοι, σημα­σία έχει κεί­νο που θα κάνω εγώ»!

Αυτά έλε­γε στο βου­νό ο Αρχη­γός του ξεση­κω­μέ­νου Έθνους.

Σημα­σία λοι­πόν δεν έχει αν το καθε­στώς (όχι βέαια η Ελλά­δα) αρνή­θη­κε να τιμή­σει τον πιο τιμη­μέ­νο στρα­τιώ­τη της πατρί­δας. Σημα­σία έχει που τονε τίμη­σε η Ελλά­δα: ο Λαός.

Είδα το Λαό της Αθή­νας (άντρες και γυναί­κες, νιούς και γέρους, φτω­χο­λο­γιά χαρο­κα­μέ­νη) νάρ­χε­ται πρωί πρωί από τις συνοι­κί­ες και τα προ­ά­στια, να σκύ­βει και να προ­σκυ­νά (πολ­λοί με λου­λού­δια κι όλοι με δάκρυα) τον σκο­τω­μέ­νον Αρχη­γό, να του φιλά­νε σαν ερό κει­μή­λιο το στρα­τιω­τι­κό του πηλή­ιο κι είπα:

- Πόσο μεγά­λο κι αγε­φύ­ρω­το χάσμα χωρί­ζει το ξενόφ­δου­λο καθε­στώς απ’ τον αδού­λω­το Λαό!

Αν το καθε­στώς αρνή­θη­κε να τιμή­σει τυπι­κά έναν Αγω­νι­στή της Ελευ­θε­ρί­ας και της Δημο­κρα­τιας, το έθνος ολά­κε­ρο τόνε τίμη­σε πραγματικά.

Και σκέ­φθη­κα: Μπο­ρεί ένα καθε­στώς ξενο­κρα­τί­ας να σκο­τώ­νει με δίκες και χωρίς δίκες τους πατριώ­τες, αλλά δεν μπο­ρεί να σκο­τώ­σει τον πατριω­τι­σμό και τη δικαιο­σύ­νη. Μπο­ρεί να φυλα­κί­ζει χιλιά­δες πατριώ­τες «ισο­βί­ως», αλλά δεν μπο­ρεί να φυλα­κί­ζει την καρ­διά τους και την πεί­ρα τους. Μπο­ρεί να θέτει εκτός νόμου τους Έλλη­νες, αλλ’ όχι και την Ελλάδα.

***

Όποιος νομί­ζει πως αλλά­ξα­νε τα πράγ­μα­τα μετά την «απε­λευ­θέ­ρω­ση», θα πει πως δεν κατα­λα­βαί­νει τις νέες βαρύ­τε­ρες αλυ­σί­δε­ες του. Δεν κατα­λα­βαί­νει πως η Κατο­χή συνε­χί­ζε­ται με νέους Κατα­χη­τές – Εμπό­ρους του Έθνους. Κι επο­μέ­νως, όπως στα χρό­νια της πρώ­της, έτσι και στα τωρι­νά της νέας κατο­χής, συνε­χί­ζε­ται ο διωγ­μός των πατριω­τών και παρα­μέ­νει «εκτός νόμου» κάθε αγώ­νας ελευθερίας.

Γι’ αυτόν ακρι­βώς το λόγο το καθε­στώς της νέας Κατο­χής αρνή­θη­κε να τιμή­σει τον εχθρό της παλιάς. Αν το τωρι­νό καθε­στώς τιμού­σε το Σαρά­φη, θα υπο­τι­μού­σε τον ευα­τό του. Μια τέτοια απρο­νοη­σία θα είχε την έννοια της αυτοδίκης.

***

Το καθε­στώς δεν απέ­δω­σε στρα­τιω­τι­κές τιμές στο νεκρό Σαρά­φη, για­τί ο Στρα­τη­γός δεν τα πήρε τα γαλό­νια του από τα Γρα­φεία παρά τάδω­κε ο Λαός στα βουνά…

Για­τί δεν τίμη­σε τον Σαρά­φη το καθε­στώς θα το κατα­λά­βε­τε καλύ­τε­ρα αν σκι­σθεί­τε ποιους τιμά. Προ­σεύ­χε­ται γονα­τι­σμέ­νο μπρο­στά στον Άγνω­στο Στρα­τιώ­τη να μην πεθά­νει ο Χίτλερ. Ανα­κη­ρύσ­σει επί­τι­μο διδά­χτο­ρα του πανε­πι­στη­μί­ου μας τον αρχι­φα­σί­στα τον Φίλωφ. Και όταν μας επι­σκέ­φτε­ται (για …καλό μας!) κανέ­νας από τους σημε­ρι­νούς εχθρούς της Πατρί­δας, φωτα­γω­γεί την Ακρό­πο­λη, σημαιο­στο­λί­ζει τους δρό­μους και τσα­λα­πα­τά κάτου από τα πέτα­λα των αλό­γων την αξιο­πρέ­πεια του – την αξιο­πρέ­πεια του καθε­στώ­τος, όχι της Πατρί­δας! Αλλ’ όταν «φεύ­γει» για πάντα από τη μέση ένας αγω­νι­στής της πατρί­δας, τότε το καθε­στώς χαί­ρε­ται. Για­τί νομί­ζει, πως οι εθνι­κοί αγώ­νες είναι αγώ­νες ατό­μων και όχι λαϊ­κών μαζών και ιστορικ΄ςη ανά­γκης. Κι ας ξανα­πού­με­τα όσα είπε ο Αρχη­γός στα βου­νά, τότε στο συνα­γω­νι­στή του τον Πυρομάγλου!

«Σαν αρχη­γός του ΕΛΑΣ θέλω να ενώ­σω τους Έλλη­νες, όχι να τους χωρίσω».

Αυγή 4/6/1957

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο