Προ­βλή­μα­τα που δίνουν και μια μεγά­λη ευκαι­ρία για να ανα­πτυ­χθεί βαθιά ο προ­βλη­μα­τι­σμός γύρω από το «τι φταί­ει». Κι αυτό για­τί η χρο­νιά που δια­νύ­σα­με έβγα­λε στην επι­φά­νεια όλες τις αγιά­τρευ­τες αντι­φά­σεις ενός συστή­μα­τος που, στη­ριγ­μέ­νο στο κυνή­γι του κέρ­δους, σαπί­ζει προ­σφέ­ρο­ντας μόνο φτώ­χεια και δυστυ­χία στους λαούς όλου του κόσμου.

Κανέ­νας από τους υπε­ρα­σπι­στές της «ανω­τε­ρό­τη­τας» αυτού του συστή­μα­τος δεν μπο­ρεί να δώσει πει­στι­κή απά­ντη­ση σε ερω­τή­μα­τα όπως τα παρα­κά­τω, που δεί­χνουν αυτές τις αντι­φά­σεις:

Πώς γίνε­ται να κατα­γρά­φο­νται διαρ­κώς μεγά­λα επι­τεύγ­μα­τα στην ιατρι­κή έρευ­να και στις σχε­τι­κές επι­στη­μο­νι­κές ανα­κα­λύ­ψεις, κι όμως την ίδια στιγ­μή τα συστή­μα­τα Υγεί­ας σε όλο τον κόσμο, και ειδι­κά στα πιο ανε­πτυγ­μέ­να καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη, να καταρ­ρέ­ουν σαν τα τρα­που­λό­χαρ­τα; Κυβερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη και διά­φο­ρα παπα­γα­λά­κια τους στην Ελλά­δα παρου­σιά­ζουν μάλι­στα τις εικό­νες με τους ομα­δι­κούς τάφους στις ΗΠΑ ως «δικαιο­λο­γία» για τα χάλια του συστή­μα­τος Υγεί­ας στη χώρα μας, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι «είναι αντι­κει­με­νι­κό να μην αντέ­χουν τα νοσο­κο­μεία», ότι «εδώ δεν αντέ­χει η Γερ­μα­νία, πώς να αντέ­ξει η Ελλά­δα;». Αυτό που προ­σπα­θούν να κρύ­ψουν είναι ότι το μόνο «αντι­κει­με­νι­κό» είναι πως τα συστή­μα­τα Υγεί­ας στον καπι­τα­λι­σμό, η λει­τουρ­γία τους με γνώ­μο­να το «κόστος — όφε­λος» δεν μπο­ρούν στοι­χειω­δώς να προ­στα­τέ­ψουν ασθε­νείς και προ­σω­πι­κό, κι αυτό δεν γνω­ρί­ζει εξαι­ρέ­σεις σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι που επι­βε­βαί­ω­σε η πανδημία.

Πώς γίνε­ται η φαρ­μα­κευ­τι­κή βιο­μη­χα­νία να είναι ένας κλά­δος κερ­δο­φό­ρος σε όλο τον κόσμο, να απα­σχο­λεί εκα­τομ­μύ­ρια εργα­τι­κού και επι­στη­μο­νι­κού δυνα­μι­κού, η σχε­τι­κή έρευ­να να μαζεύ­ει κον­δύ­λια που ζαλί­ζουν, και την ίδια στιγ­μή εμβό­λια και φάρ­μα­κα αντί να αξιο­ποιού­νται για να απα­λύ­νουν τον κόσμο μια ώρα αρχύ­τε­ρα από την παν­δη­μία, παί­ζο­νται στο «χρη­μα­τι­στή­ριο» των αντα­γω­νι­σμών ανά­με­σα σε κρά­τη και ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες; Από μέσο επι­βί­ω­σης του λαού να μετα­τρέ­πο­νται στα χέρια κυβερ­νή­σε­ων και κεφα­λαί­ου σε όπλο για να πλή­ξουν τους αντι­πά­λους τους ή για να κατο­χυ­ρώ­σουν «θέσεις» στη γεω­πο­λι­τι­κή σκα­κιέ­ρα; Να μπαί­νουν στην κούρ­σα των αντα­γω­νι­σμών; Ενώ όπως είναι φανε­ρό θα δια­τε­θούν με το στα­γο­νό­με­τρο και με ακρι­βό αντί­τι­μο για τους λαούς. Τι είναι αυτό που υψώ­νει τεί­χη ανά­με­σα σε ερευ­νη­τι­κά ινστι­τού­τα, που εμπο­δί­ζει τη συνερ­γα­σία ανά­με­σα σε επι­στή­μο­νες για την καλύ­τε­ρη και πιο γρή­γο­ρη εφαρ­μο­γή θερα­πεί­ας και πρό­λη­ψης σε σχέ­ση με την παν­δη­μία, αν όχι το κυνή­γι του κέρ­δους μέσω της «απο­κλει­στι­κό­τη­τας» στην πατέ­ντα ή άλλων μηχα­νι­σμών τζο­γα­ρί­σμα­τος πάνω στον πόνο και το θάνατο;

Πώς γίνε­ται το κεφά­λαιο και οι κυβερ­νή­σεις του, οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις να δια­φη­μί­ζουν την «αλλα­γή στη ζωή μας» που φέρ­νουν η 4η Βιο­μη­χα­νι­κή Επα­νά­στα­ση και τα δίκτυα νέας γενιάς, και την ίδια στιγ­μή η μόνη αλλα­γή που βλέ­πουν οι εργα­ζό­με­νοι είναι η χει­ρο­τέ­ρευ­ση των όρων δου­λειάς και δια­βί­ω­σής τους; Ενώ τα δίκτυα 5G, για παρά­δειγ­μα, το μεγά­λο αυτό τεχνο­λο­γι­κό επί­τευγ­μα, θα μπο­ρού­σαν να αξιο­ποι­η­θούν για να αλλά­ξουν πράγ­μα­τι προς το καλύ­τε­ρο τη ζωή του λαού, την ίδια στιγ­μή χιλιά­δες εργα­ζό­με­νοι βιώ­νουν την έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης. Αντί η ανά­πτυ­ξη της τεχνο­λο­γί­ας να αφαι­ρεί βάρη προ­σθέ­τει και­νού­ρια, όπως συμ­βαί­νει με την εξά­πλω­ση της τηλερ­γα­σί­ας, με την πλή­ρη απο­διάρ­θρω­ση του εργά­σι­μου χρό­νου, την αύξη­ση της ανερ­γί­ας, τα 10ωρα και τα 12ωρα, τη δου­λειά και τις Κυρια­κές κ.ο.κ. Πώς γίνε­ται δηλα­δή η παρα­γω­γι­κό­τη­τα της εργα­σί­ας να αυξά­νε­ται, αλλά οι εργα­ζό­με­νοι να καλού­νται να δου­λεύ­ουν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο και μάλι­στα με χει­ρό­τε­ρους όρους, ενώ ο μισθός χτυ­πιέ­ται όλο και περισ­σό­τε­ρο και σε κλά­δους όπου υπήρ­χε η προσ­δο­κία ότι ήταν πιο προ­στα­τευ­μέ­νοι; Ενώ ταυ­τό­χρο­να τέτοια επι­τεύγ­μα­τα αξιο­ποιού­νται και στο κατα­σταλ­τι­κό οπλο­στά­σιο του αστι­κού κράτους.

Πώς γίνε­ται να κατα­γρά­φο­νται σήμε­ρα οι τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες που προ­σφέ­ρει η αξιο­ποί­η­ση των νέων μορ­φών Ενέρ­γειας, αλλά και η πιο φιλι­κή στο περι­βάλ­λον αξιο­ποί­η­ση των παρα­δο­σια­κών μορ­φών, να υπάρ­χουν τέτοια ρεκόρ κερ­δο­φο­ρί­ας για τους μονο­πω­λια­κούς ενερ­γεια­κούς ομί­λους και την ίδια στιγ­μή οι εργα­ζό­με­νοι να βιώ­νουν μια άνευ προη­γου­μέ­νου ενερ­γεια­κή φτώ­χεια; Το κρά­τος και οι κυβερ­νή­σεις του «δίνουν τα ρέστα τους» τα τελευ­ταία χρό­νια για τις ενερ­γεια­κές συμ­φω­νί­ες, φτιά­χνουν αγω­γούς, πανη­γυ­ρί­ζουν για την «απο­λι­γνι­το­ποί­η­ση» και τα νέα πεδία κερ­δο­φο­ρί­ας που ανοί­γο­νται, «φυτεύ­ουν» σε όλη τη χώρα ανε­μο­γεν­νή­τριες, αλλά τα λαϊ­κά νοι­κο­κυ­ριά πλη­ρώ­νουν πανά­κρι­βα το ρεύ­μα και τα καύ­σι­μα, ζουν με την αγω­νία των δια­κο­πών για ανε­ξό­φλη­τους λογα­ρια­σμούς, συσ­σω­ρεύ­ουν χρέη αφού το εισό­δη­μα ψαλι­δί­ζε­ται όλο και περισ­σό­τε­ρο. Οσο για τους εργα­ζό­με­νους στον κλά­δο της Ενέρ­γειας; Αυτοί είναι οι πρώ­τοι που βιώ­νουν στην πλά­τη τους τα απο­τε­λέ­σμα­τα της ενί­σχυ­σης των ομί­λων, με ξεχαρ­βα­λω­μέ­νες εργα­σια­κές σχέ­σεις, απο­λύ­σεις, εργα­τι­κά «ατυ­χή­μα­τα» κ.ο.κ.

Τα παρα­πά­νω στοι­χεία είναι μερι­κά από όσα δεί­χνουν πως αυτό το σύστη­μα ό,τι είχε να δώσει το έδω­σε. Μπο­ρεί να νομί­ζει κανείς ότι πρό­κει­ται για μια «προ­σω­ρι­νή — έκτα­κτη κατά­στα­ση», μια «παρα­φω­νία». Κι όμως, αν κάνου­με «ταμείο» θα δού­με ότι αυτή η «έκτα­κτη κατά­στα­ση» γίνε­ται πια μόνι­μη. Είναι εδώ και πολ­λά χρό­νια που ο λαός μας έρχε­ται όλο και περισ­σό­τε­ρο αντι­μέ­τω­πος με τις αντι­φά­σεις και τα αδιέ­ξο­δα αυτού του συστή­μα­τος είτε λόγω της κρί­σης είτε λόγω των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών είτε λόγω φυσι­κών κατα­στρο­φών και ό,τι άλλο μπο­ρεί κανείς να φαντα­στεί. Σήμε­ρα, πάλι το κεφά­λαιο και η εξου­σία του καλούν το λαό να κάνει θυσί­ες ώστε «αν όλα πάνε καλά» και δεν προ­κύ­ψει κάποιο άλλο …«έκτα­κτο γεγο­νός» (πράγ­μα απί­θα­νο), σε δύο χρό­νια να επι­στρέ­ψουν οι ρυθ­μοί ανά­πτυ­ξης στα περ­σι­νά επίπεδα.

…απο­κα­λύ­πτουν τους δύο δρό­μους για το λαό

Από τη μια ο συμ­βι­βα­σμός τους με την «κανο­νι­κό­τη­τα» της μόνι­μης ανα­σφά­λειας, του να μην ξέρουν ποια θα είναι η επό­με­νη ανα­πο­διά που θα τους φορ­τώ­σουν, η κανο­νι­κό­τη­τα της διεύ­ρυν­σης του χάσμα­τος ανά­με­σα στον παρα­γό­με­νο πλού­το και το μέρος του που πάει στους εργα­ζό­με­νους. Και από την άλλη, η οργά­νω­ση της αντε­πί­θε­σης. Η οργα­νω­μέ­νη δρά­ση που θα βάζει στο στό­χα­στρο τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο, το μεγά­λο εμπό­διο το οποίο δεν επι­τρέ­πει στους εργα­ζό­με­νους να απο­λαμ­βά­νουν τον πλού­το που παράγουν.

Ο ένας δρό­μος είναι αυτός της προ­σμο­νής για μια ανέ­φε­λη καπι­τα­λι­στι­κή ανά­πτυ­ξη που με κάποιον μαγι­κό τρό­πο θα κατα­φέ­ρει αυτό που δεν κατά­φε­ρε ο καπι­τα­λι­σμός εδώ και 150 χρό­νια σε κανέ­να κρά­τος στον κόσμο: Να τον απαλ­λά­ξει από τις κρί­σεις, τη φτώ­χεια, τη μιζέ­ρια και τους πολέμους.

Ο άλλος δρό­μος είναι να ανοί­ξει πλα­τιά και σε βάθος η συζή­τη­ση για την πραγ­μα­τι­κή διέ­ξο­δο, για τη μονα­δι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση, που προ­τεί­νει το ΚΚΕ.
Να φωτι­στεί δηλα­δή ότι στην Ελλά­δα του 2021 ο λαός μπο­ρεί να ζήσει καλύ­τε­ρα, ότι έχει όλες τις δυνα­τό­τη­τες αξιο­ποί­η­σης του πλού­του του μέσα από μια ριζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή οργά­νω­ση της παραγωγής.
Μέσα από την εργα­τι­κή — λαϊ­κή εξου­σία, την κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση των μέσων παρα­γω­γής, την οργά­νω­ση της ανά­πτυ­ξης μέσω του επι­στη­μο­νι­κού — κεντρι­κού σχε­δια­σμού.

Ο ένας δρό­μος είναι η στοί­χι­ση πίσω από «σχέ­δια» και «αντι­σχέ­δια» για το πώς θα υπη­ρε­τη­θεί καλύ­τε­ρα η στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου, η «εξω­στρέ­φεια», η «πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη», η «αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα», δηλα­δή όλες εκεί­νες οι συντα­γές των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων και κομ­μά­των, που βασι­κό τους υλι­κό είναι η φθη­νή εργα­τι­κή δύνα­μη.

Και ο άλλος είναι εκεί­νος που φωτί­ζει την ανά­γκη να απαλ­λα­γεί η παρα­γω­γή από τον στε­νό κορ­σέ του καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους, ο δρό­μος δηλα­δή που δια­λύ­ει την πηγή των παρα­πά­νω αγιά­τρευ­των αντι­φά­σε­ων και δίνει τη δυνα­τό­τη­τα να επι­στρέ­ψουν η επι­στή­μη, η τεχνο­λο­γία και όλα τα επι­τεύγ­μα­τα εκεί που ανή­κουν: Στη μεγά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Ο δρό­μος του σοσια­λι­σμού.