Χυδαίος αντικομμουνισμός και παραχάραξη από την ακροδεξιά εφημερίδα «Εστία»

Αναπόφευκτες συγκρίσεις

Το συγκρό­τη­μα που εκδί­δει την εφη­με­ρί­δα «Εστία» ανα­πα­ρά­γει προ­κλη­τι­κά το κλί­μα που επι­κρά­τη­σε στη μετεμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κή περί­ο­δο. Αγνο­εί επι­δει­κτι­κά τα συμπε­ρά­σμα­τα που έχει βγά­λει το ίδιο το αστι­κό σύστη­μα για τη ζημιά που προ­ξέ­νη­σε στον τόπο, ακό­μα και για τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα. Επι­μέ­νει στην ανα­βί­ω­ση του καθε­στώ­τος της εθνι­κο­φρο­σύ­νης, του άθλιου αντι­κομ­μου­νι­σμού, του κον­σερ­βο­κου­τιού και της συστη­μα­τι­κής παρα­χά­ρα­ξης της Ιστορίας.

Η «Εστία» και ορι­σμέ­νοι αρθρο­γρά­φοι της νομί­ζουν ότι με αυτόν τον τρό­πο θα απο­στο­μώ­σουν το ΚΚΕ και θα συμ­βά­λουν στην ενί­σχυ­ση των ακρο­δε­ξιών δυνά­με­ων κρού­σης, των κάθε είδους χού­λι­γκαν της πολι­τι­κής ζωής. Αγνο­ούν τα ιστο­ρι­κά συμπε­ρά­σμα­τα και εμπο­ρεύ­ο­νται φτη­νά τα κατά­λοι­πα μιας επο­χής κατα­δι­κα­σμέ­νης στην πλειο­ψη­φία του ελλη­νι­κού λαού.

Οσες εκκλή­σεις κι αν κάνουν οι τρό­φι­μοι των σελί­δων της στη «νεο­ελ­λη­νι­κή δια­νό­η­ση» να συντα­χθεί μαζί τους στον αντι­κομ­μου­νι­στι­κό τους κατή­φο­ρο, θα παρα­μεί­νουν ασυ­να­γώ­νι­στοι στο είδος.

Αυτές τις μέρες ξανα­θυ­μή­θη­καν τη «Μουρ­γκά­να» και τα «εγκλή­μα­τα» των «κατσα­πλιά­δων», όπως απο­κα­λούν τους αγω­νι­στές του ΔΣΕ στην πολύ­πα­θη αυτή περιο­χή, που συνε­χί­ζει και σήμε­ρα να μαστί­ζε­ται από την εγκα­τά­λει­ψη, τη φτώ­χεια και τα μύρια προβλήματα.

Οι …σωτή­ρες του λαού από τους «αμε­τα­νό­η­τους εαμο­βούλ­γα­ρους» δεν βρί­σκουν ούτε έναν λόγο να πουν για την άθλια ζωή των κατοί­κων αυτών των περιο­χών. Τόσος πόνος για τις τύχες και τη ζωή του λαού! Αφού προ­κα­λούν, θα πάρουν την απά­ντη­ση με ιστο­ρι­κά ντο­κου­μέ­ντα και όχι με κάποιες αμφι­λε­γό­με­νες προ­σω­πι­κές μαρτυρίες.

Για όσους δεν γνω­ρί­ζουν, η Μουρ­γκά­να είναι ένας ορει­νός όγκος βόρεια της Ηπεί­ρου στα όρια των νομών Θεσπρω­τί­ας και Ιωαν­νί­νων, στα σύνο­ρα με την Αλβα­νία και περι­λάμ­βα­νε τότε 33 περί­που χωριά. Τα μισά απ’ αυτά είναι ορει­νά και άγο­να και ο πλη­θυ­σμός τους ζού­σε κυρί­ως από τη γεωρ­γο­κτη­νο­τρο­φι­κή παρα­γω­γή και ταξί­δια. Η περιο­χή αυτή για ένα μεγά­λο διά­στη­μα ήταν στην κατο­χή του ΔΣΕ.

Για ενη­μέ­ρω­ση και σύγκρι­ση παρα­θέ­του­με απο­σπά­σμα­τα έκθε­σης του κυβερ­νη­τι­κού αντι­προ­σώ­που προς το υπουρ­γείο Εσω­τε­ρι­κών της Προ­σω­ρι­νής Δημο­κρα­τι­κής Κυβέρ­νη­σης στις 7/8/48. Είναι μερι­κά από τα έργα του ΔΣΕ στην περιο­χή, που απο­κα­λύ­πτουν τη συμπε­ρι­φο­ρά του απέ­να­ντι στον λαό, σε εξαι­ρε­τι­κά δύσκο­λες, εμπό­λε­μες συνθήκες.

Είναι μια ακό­μα μικρή από­δει­ξη ότι τα έργα και η δρά­ση του ΔΣΕ δεν έχουν καμιά σχέ­ση με όσα του κατα­μαρ­τυ­ρούν οι αρθρο­γρά­φοι της «Εστί­ας» και διά­φο­ροι φιλο­λο­γού­ντες για τα δήθεν «εγκλή­μα­τα που υπέ­στη­σαν αθώ­οι άνθρω­ποι που βρέ­θη­καν στο έλε­ος και τη βαρ­βα­ρό­τη­τα των ενερ­γού­ντων του ερυ­θρού ολοκληρωτισμού».

«ΙΙ. Ζητή­μα­τα που πιάσαμε.

1) Οργά­νω­ση της Λαϊ­κής Εξου­σί­ας. Μετά τις επι­χει­ρή­σεις μόνον δύο Λαϊ­κά Συμ­βού­λια υπήρ­χαν (Μπα­μπού­ρι, Αγία Μαρί­να) και αυτά όχι πλή­ρη. Αργό­τε­ρα το Λαϊ­κό Συμ­βού­λιο του Μπα­μπου­ριού καθαι­ρέ­θη­κε από τη Γενι­κή Συνέ­λευ­ση και αντι­κα­τα­στά­θη­κε. Μέχρι τέλους Ιού­νη σε άλλα 27 χωριά εκλέ­χτη­καν Λαϊ­κές Επι­τρο­πές από γενι­κές συνε­λεύ­σεις και σε 2 από ένας υπεύθυνος.

(…)

3) Ανοι­ξιά­τι­κη σπο­ρά. Στη μάχη της σπο­ράς πετύ­χα­με τα παρα­κά­τω απο­τε­λέ­σμα­τα. Σπάρ­θη­καν συνο­λι­κά 7.530 στρέμ­μα­τα περί­που (όπως φαί­νε­ται στη σχε­τι­κή κατά­στα­ση), ήτοι 70% σε σχέ­ση με την περυ­σι­νή σπο­ρά. Για πρώ­τη φορά φέτος σπάρ­θη­καν σε 4 χωριά 65 στρέμ­μα­τα ρύζι. Για να επι­τευ­χθούν τα απο­τε­λέ­σμα­τα αυτά χρειά­στη­κε επί­μο­νη δου­λειά των Λαϊ­κών Επι­τρο­πών. Σε 2 χωριά δια­θέ­σα­με ζευ­γά­ρια. Σε 4 χωριά μοι­ρά­σα­με σπό­ρο καλα­μπο­κιού. Υστε­ρα από επί­μο­νες προ­σπά­θειες των Λαϊ­κών Επι­τρο­πών καθα­ρί­στη­καν και λει­τουρ­γούν τα ποτι­στι­κά αυλά­κια και εξα­σφα­λί­στη­κε το πότισμα.

(…)

4) Εργα. Για να εξα­σφα­λι­στεί το πότι­σμα των κάμπων καθα­ρί­στη­καν με προ­σω­πι­κή εργα­σία των κατοί­κων όλα τα ποτι­στι­κά αυλά­κια συνο­λι­κού μήκους 12.000 μ. και επι­σκευά­στη­καν τ’ απα­ραί­τη­τα τεχνι­κά έργα (φράγ­μα­τα, υδρο­γέ­φυ­ρες, κ.λπ.).

5) Επι­σι­τι­σμός ορει­νών χωριών. Στους πει­να­σμέ­νους κατοί­κους 5 ορει­νών χωριών μοι­ρά­σα­με τον Απρί­λη 7.000 οκ. καλα­μπό­κι και το Μάη σε ένα χωριό 300 οκ. αλεύ­ρι, που παρα­χω­ρή­θη­κε από τον ΔΣΕ. Η δια­νο­μή έγι­νε ύστε­ρα από μελέ­τη των ανα­γκών κάθε οικο­γέ­νειας σε τρό­πο ώστε οι οικο­γέ­νειες που είχαν μεγα­λύ­τε­ρη ανά­γκη ενι­σχύ­θη­καν περισ­σό­τε­ρο. Τον Ιού­νη με τα στε­λέ­χη που δια­θέ­του­με και τη βοή­θεια των Λαϊ­κών Επι­τρο­πών των παρα­γω­γι­κών χωριών αγο­ρά­σα­με σε χαμη­λή τιμή 5.587 ½ οκ. καλα­μπό­κι για τους πει­να­σμέ­νους 3 ορει­νών χωριών. Απ’ αυτές 1.543 ½ οκ. μοι­ρά­στη­καν δωρε­άν και οι υπό­λοι­πες 4.044 οκ. δια­τέ­θη­καν με πληρωμή.

6) Αλλα ζητή­μα­τα. Ρυθ­μί­ζε­ται το ζήτη­μα της αγρο­τι­κής ασφά­λειας με διο­ρι­σμό αγρο­φυ­λά­κων από τις Λαϊ­κές Επι­τρο­πές και απο­κα­θί­στα­ται τάξη στα ποτί­σμα­τα με διο­ρι­σμό υδρο­νο­μέ­ων. Για να ανα­πτυ­χθεί η μελισ­σο­κο­μία στην περιο­χή ιδρύ­θη­κε μελισ­σο­κο­μείο του Επαρ­χια­κού Συμ­βου­λί­ου Φιλια­τών από 88 κυψέ­λες. Απ’ αυτές 58 είναι εγχώ­ριες και 30 νέου τύπου. Τα μελίσ­σια αυτά προ­έρ­χο­νται από συγκέ­ντρω­ση των μελισ­σών που εγκα­τέ­λει­ψαν οι φυγά­δες και άλλα από σμη­νουρ­γί­ες που έγι­ναν στην περί­ο­δο της άνοιξης.

(…)

Απο­τέ­λε­σμα αυτής της δου­λειάς είναι ότι στις περιο­χές Φιλια­τών — Καλα­μά — Παγω­νιού το σύνο­λο των ΜΑΥ­δων, εκτός από ελά­χι­στες μεμο­νω­μέ­νες εξαι­ρέ­σεις, πέτα­ξε τα όπλα. Γενι­κά παρου­σιά­ζε­ται μια τάση επα­να­πα­τρι­σμού των ξεσπι­τω­μέ­νων η οποία όμως εμπο­δί­ζε­ται με τη βία. Πολ­λές οικο­γέ­νειες όμως κατόρ­θω­σαν να επι­στρέ­ψουν στα χωριά τους.

(…)

11) Εφαρ­μο­γή του Νόμου 10. Στα 4 ελεύ­θε­ρα χωριά εκλέ­χτη­καν φορο­λο­γι­κές επι­τρο­πές σύμ­φω­να με το Νόμο, στα δε άλλα χωριά οι ίδιες Λαϊ­κές Επι­τρο­πές ανέ­λα­βαν την εφαρ­μο­γή του Νόμου. Εγι­ναν οι δηλώ­σεις για την εισφο­ρά σε γάλα και άρχι­σε η παρά­δο­ση ανά­λο­γου τυριού στην Επι­με­λη­τεία. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα θα σας στεί­λου­με όταν ολο­κλη­ρω­θεί η δουλειά.

12) Θερι­σμός. Πάρ­θη­καν όλα τα μέτρα για να θερι­στούν τα σιτη­ρά και στις περιο­χές ακό­μα που ελέγ­χο­νται από τα εχθρι­κά πυρά. Οργα­νώ­θη­καν συνερ­γεία από γυναί­κες που θερί­ζουν τα εγκα­τα­λειμ­μέ­να χωρά­φια και άλλα συνερ­γεία που βοη­θούν το Λαό των χωριών στα οποία επαρ­κούν τα εργα­τι­κά χέρια.

Ο θερι­σμός συνεχίζεται.

(…)

Στην περιο­χή αυτή δεν μοι­ρά­στη­κε αλά­τι. Σε προη­γού­με­νο γράμ­μα ζητή­σα­με 1.000 οκ. από τις οποί­ες οι 250 θα μοι­ρά­ζο­νταν δωρε­άν. Το ποσό αυτό θα επαρ­κέ­σει. Με την ανά­πτυ­ξη όμως της περιο­χής θα μοι­ρα­στούν δωρε­άν περισ­σό­τε­ρες από 250 οκ.».

Ας κάνου­με, όμως, τώρα και μια άλλη σύγκρι­ση και συγκε­κρι­μέ­να ανά­με­σα στη συμπε­ρι­φο­ρά του αστι­κού στρα­τού και αυτή του ΔΣΕ. Θα δανει­στού­με τις αυθε­ντι­κές μαρ­τυ­ρί­ες του γνω­στού και δια­κε­κρι­μέ­νου Ηπει­ρώ­τη λογο­τέ­χνη Δημή­τρη Χατζή. Παρα­θέ­του­με ορι­σμέ­να απο­σπά­σμα­τα από ζωντα­νή αντα­πό­κρι­ση τις μέρες των μαχών στη Μουρ­γκά­να. Είναι ένα μικρό μόνο δείγ­μα ανά­με­σα από τα πολ­λά και τερα­τώ­δη που έχουν καταγ­γελ­θεί για τον αμε­ρι­κα­νο­κί­νη­το στρατό.

«Στις 28 του Φλε­βά­ρη η εχθρι­κή δύνα­μη απ’ όλες τις πλευ­ρές του μετώ­που αρχί­ζει την επί­θε­σή της.

Στη μέση είναι το 628, οι κομά­ντος από τους Λ.Ο.Κ., δεξιά η 75η Ταξιαρ­χία, στο αρι­στε­ρό του μετώ­που η 76η Ταξιαρ­χία με το 611 και στο άκρο αρι­στε­ρό το ανε­ξάρ­τη­το τάγ­μα του Γαλάνη.

Αυτός ο Γαλά­νης είναι ένα μεγά­λο παλ­λη­κά­ρι αντά­ξιο του κρά­τους που υπη­ρε­τεί. Στην Ιστο­ρία της Εθνι­κής μας Αντί­στα­σης είναι γνω­στός με το όνο­μα ο χασά­πης της Πρέ­βε­ζας. Εκβια­στής και θρα­σύ­δει­λος δέρ­νει τις γυναί­κες, σκο­τώ­νει τους άοπλους, εκβιά­ζει τους εμπό­ρους και τους μαγα­ζιώ­τες, αφα­νί­ζει στο δρό­μο του τα ρημαγ­μέ­να νοι­κο­κυ­ριά των χωρι­κών. Και οι στρα­τιώ­τες που έχει στο τμή­μα του, εθε­λο­ντές μισθο­φό­ροι, το ίδιο — ένας κι ένας όλοι τους ξεδιαλεγμένοι.

Δεν λεί­πουν ο δήμιος και η πόρ­νη. Εθνι­κι­στές αμφό­τε­ροι ως το κόκ­κα­λο, προ­στά­τες της τιμής, της οικο­γέ­νειας, της πατρί­δας, της θρη­σκεί­ας και πρώ­τα πρώ­τα του στέμ­μα­τος. Ο δήμιος είναι ένας Βορειοη­πει­ρώ­της με γένια, όπως ται­ριά­ζει στην περί­στα­ση, γέρος και κου­φός, όπως είναι και στα μυθιστορήματα.

Εναν μαχη­τή του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού που τον πιά­σα­νε αιχ­μά­λω­το κοντά στο ύψω­μα που λέγε­ται Τζε­λί­λι, αυτός ο δήμιος τον έσφα­ξε μπρο­στά σε όλους κι έγλει­ψε κατό­πι με ηδο­νή το μαχαί­ρι του. Μ’ όλο που το βεβαιώ­νουν πως έκο­ψε και το αυτί του μαχη­τή, τόψη­σε και τόφα­γε, δεν μπο­ρώ να πιστέ­ψω μια τέτοια χτη­νω­δία, ακό­μα και μέσα στον “εθνι­κό” μας στρα­τό, που αγω­νί­ζε­ται για τα προ­αιώ­νια ιδα­νι­κά της φυλής. Αυτός ο δήμιος πια­νό­τα­νε πως είχε σφά­ξει μέσα στο οχτώ χρό­νια δυο χιλιά­δες ανθρώ­πους. Υπήρ­χε κι άλλος ένας εφε­δρι­κός δήμιος με καμιά εφτα­κο­σα­ριά σκο­τω­μούς, όπως έλεγε.

Η πόρ­νη ήταν από ένα χωριό της Κόνι­τσας που λέγε­ται Κλει­δο­νιά­βι­στα. Ασκού­σε το εθνι­κο­φρο­νέ­στα­το επάγ­γελ­μά της στα Γιάν­νι­να. Ηταν εικο­σι­πέ­ντε χρό­νων κι έπι­νε κρα­σί και χασίς. Στο τάγ­μα την έφε­ρε μαζύ του ένα πρω­το­παλ­λή­κα­ρο του Γαλά­νη. Τ’ όνο­μά του Γιάν­νης Μπό­τσι­κος από το χωριό Τσα­μα­ντά, το επάγ­γελ­μά του σωμα­τέ­μπο­ρος και το ξεχω­ρι­στό δια­κρι­τι­κό του πως ήταν ισο­βί­της στις φυλακές.

Την κοπέλ­λα την είχα­νε μαζύ με το Γαλά­νη συνε­ται­ρι­κά, για να τους μαγει­ρεύ­ει, για ό,τι άλλο χρειά­ζε­ται και για τους αξιω­μα­τι­κούς του ταχτι­κού στρα­τού, για να τους καλο­πιά­νουν. Οταν σφά­ξα­νε τον μαχη­τή μας δεν μπο­ρού­σε να λεί­ψει κι αυτή από το θέα­μα. Κι όταν ο δήμιος έφτα­σε στην κορ­φή της αψη­λής τέχνης του, αυτή χτύ­πη­σε τα παλα­μά­κια, ανα­σή­κω­σε το φόρε­μά της πάνω από τα γόνα­τα κι έφε­ρε μια βόλ­τα γύρω — γύρω προς τιμή του. Ολοι τότες καμα­ρώ­σα­νε την παλ­λη­κα­ριά και τη λεβε­ντιά της. Οι στρα­τιώ­τες από τον 1ο, από τον 2ο κι από το λόχο Διοί­κη­σης του 611 τα είδα­νε και τα μαρτυράνε.

Αυτοί οι αδιάλ­λα­χτοι πατριώ­τες του Γαλά­νη τόχα­νε για καύ­χη­μά τους πως στη μικρή πολι­τεία που λέγε­ται Σαγιά­δα δεν αφή­σα­νε γυναί­κα και κορί­τσι. Στο χωριό Παλα­μπά, που βρί­σκο­νταν ως τις 29 του Φλε­βά­ρη, δέρ­να­νε τον κοσμά­κο για ν’ ανά­βουν τα αίμα­τα και μεθο­κο­πού­σαν συνέ­χεια. Ενα παι­δά­κι θέλα­νε να το σκο­τώ­σουν στα καλά καθού­με­να και μπή­καν στη μέση οι στρα­τιώ­τες και το πήρα­νε από τα χέρια τους. Στην Πόβλα που πήγα­νε κατό­πι ένας απ’ αυτούς γυρ­νού­σε στους δρό­μους με δυο σού­βλες σιδε­ρέ­νιες στα χέρια. Στη μια σού­βλα ήτα­νε κότ­τες μαδη­μέ­νες και στην άλλη ψημένες:

- Πέντε χιλιά­δες η μία, δέκα χιλιά­δες οι ψημένες.

Στο χωριό Ασπροκ­κλή­σι που πέρα­σαν, άρχι­σαν όπως είχαν δια­τα­γή και καί­γαν τα σπί­τια. Ηταν κι εκεί στρα­τιώ­τες από το 611 και τους είδα­νε. Ενας γέρος ανθυ­πο­λο­χα­γός, τ’ όνο­μά του Κων­στα­ντό­που­λος, μόνι­μος στο στρα­τό, σαν είδε τις φωτιές στά­θη­κε παρά­με­ρα, κοί­τα­ζε και τον πήραν τα δάκρυα. Οι στρα­τιώ­τες τον ακού­σα­νε κι έλεγε:

- Τέτοιο κρά­τος καλύ­τε­ρα να χανόταν…».

Η επί­θε­ση του στρα­τού απο­κρού­στη­κε και οι δυνά­μεις του τρά­πη­καν σε φυγή.

«Ο Γαλά­νης κατά­φε­ρε και τόσκα­σε από τους πρώ­τους. Από τότες κοπρο­σκυ­λιά­ζει στα Γιάν­νι­να. Δεν του δίνουν παρά­δες να ξαναφ­κιά­ξει το τάγ­μα του.

(…)

Τα απο­μει­νά­ρια του 611 που δεν προ­φτά­σαν να φύγου­νε βρί­σκο­νται περι­κυ­κλω­μέ­να. Οχι “κλοιός” των Αθη­ναί­ων στρα­τη­γών. Περι­κυ­κλω­μέ­να. Αφή­νουν τις θέσεις τους και φεύ­γου­νε δίχως να ξέρουν πού θα πάνε και τι θα βρού­νε μπρο­στά τους. Οι στρα­τιώ­τες φωνά­ζα­νε μέσα στη νύχτα:

- Αδέρ­φια, μη μας χτυ­πά­τε, είμα­στε δημοκράτες.

Οι αξιω­μα­τι­κοί τους στε­κό­τα­νε πίσω με το πιστό­λι, τους φωνά­ζα­νε να καλυ­φθούν, να κρυ­φτούν. Αυτοί περ­πα­τού­σαν όρθιοι, βαριε­στη­μέ­νοι μέσα στο σκο­τά­δι, ταλαι­πω­ρη­μέ­νοι, δεν ξέρα­νε πού πηγαί­ναν, τρα­βού­σαν σαν πρό­βα­τα. Οσοι βρε­θή­κα­νε σκο­τω­μέ­νοι ήταν όλοι χτυ­πη­μέ­νοι με σφαί­ρα στο κεφάλι.

(…)

Ετσι τελεί­ω­σε αυτή η πρώ­τη επί­θε­ση. Ενας απο­λο­γι­σμός χρειά­ζε­ται για να κλεί­σει η εικό­να: Νεκροί 267, τραυ­μα­τί­ες 250, αιχ­μά­λω­τοι 180, αυτό­μο­λοι 5. Το σύνο­λο των απω­λειών του εχθρού 702.

Από τους αιχ­μά­λω­τους 81 στρα­τιώ­τες προ­σχώ­ρη­σαν στο Δημο­κρα­τι­κό Στρα­τό με τη θέλη­σή τους και πολε­μού­νε και τώρα μαζύ του. Οι άλλοι σταλ­θή­κα­νε πίσω ελεύ­θε­ροι. Τρεις αξιω­μα­τι­κοί, Θ. Ευστα­θί­ου, Κ. Αργυ­ρό­που­λος, Π. Βλα­βια­νός και ο ανθυ­πί­α­τρος Στ. Σταυ­ρό­που­λος, δικα­στή­καν από το στρα­το­δι­κείο του Αρχη­γεί­ου της Ηπεί­ρου. Και οι τέσ­σε­ρις παρα­δέ­χτη­καν την κατη­γο­ρία. Ξεχω­ρι­στά ο Ευστα­θί­ου και ο Αργυ­ρό­που­λος — παληοί ελα­σί­τες και κατό­πι στην υπη­ρε­σία του ΙΙ Γρα­φεί­ου της Ασφά­λειας — ομο­λό­γη­σαν την προ­δο­σία τους. Κατα­δι­κά­στη­καν όλοι σε θάνα­το. Το Γενι­κό Αρχη­γείο πρό­τει­νε τότε στην κυβέρ­νη­ση της Αθή­νας να τους αλλά­ξουν με τρεις αιχ­μά­λω­τους αντάρ­τες της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Η κυβέρ­νη­ση της Αθή­νας δε δέχτη­κε και η από­φα­ση εκτε­λέ­στη­κε με ντουφεκισμό».

Στα­μα­τή­στε, κύριοι, το μακά­βριο έργο σας, να ανοί­γε­τε τάφους και να εμπο­ρεύ­ε­στε την παρα­χά­ρα­ξη της Ιστορίας.

Δ.Γ.

Ριζο­σπά­στης, 12–13 Φλε­βά­ρη 2022.

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων