Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Χωρίς βιβλία τα παιδιά στο χωριό “Νίκος Μπελογιάννης”

ΧΩΡΙΟ ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ
Χωρίς βιβλία η «προ­νο­μιού­χος τάξη» των παιδιών!
Το Σωμα­τείο Συντα­ξιού­χων ΟΑΕΕ νομού Θεσ­σα­λο­νί­κης αγό­ρα­σε τα βιβλία για την εκμά­θη­ση της ελλη­νι­κής γλώσ­σας στο ιστο­ρι­κό χωριό, όπου κάπο­τε τα παι­διά είχαν δωρε­άν «όλα τα κομ­φόρ» για τη μόρ­φω­σή τους

Γρά­φει ο Γιώρ­γος Μου­σγάς //

Οι Έλλη­νες πρό­σφυ­γες που έφτα­σαν στην ΕΣΣΔ και τις άλλες λαϊ­κές δημο­κρα­τί­ες μετά το τέλος του Εμφυ­λί­ου στη χώρα μας άκου­γαν: «Στο δικό μας σύστη­μα δεν υπάρ­χουν προ­νο­μιού­χες τάξεις. Αν υπάρ­χει μια προ­νο­μιού­χος τάξη, αυτή είναι τα παιδιά».

Χρήστος Τσιντζιλώνης, ο πρώτος διευθυντής του σχολείου

Χρή­στος Τσιν­τζι­λώ­νης, ο πρώ­τος διευ­θυ­ντής του σχολείου

Δηλα­δή η «προ­νο­μιού­χος τάξη» των παι­διών εμφα­νί­στη­κε εκεί που «χρό­νια εμό­χτη­σε το εργα­τι­κό το χέρι να χτί­σει την καλύ­βα του και μια ζωή να φτιά­ξει» — όπως έγρα­ψε ο ασυμ­βί­βα­στος Χιώ­της αγω­νι­στής ποι­η­τής Φώτης Αγγου­λές, στο περί­φη­μο ποί­η­μά του «Στίγ­μα» και το οποίο μελο­ποί­η­σε ο Πάνος Τζα­βέ­λας. Μια τέτια «προ­νο­μιού­χος τάξη παι­διών» σε δημο­τι­κό σχο­λείο δημιουρ­γή­θη­κε, για πρώ­τη φορά στο χωριό Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης στην Ουγ­γα­ρία, τη σχο­λι­κή περί­ο­δο 1951–1952.

Πρώ­τος διευ­θυ­ντής από όταν μπή­καν τα θεμέ­λια μέχρι να λει­τουρ­γή­σει το δημο­τι­κό σχο­λείο στο χωριό Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης ήταν ο Χρή­στος Τσιν­τζι­λώ­νης, ο σημε­ρι­νός πρό­ε­δρος της Πανελ­λή­νιας Ένω­σης Αγω­νι­στών Εθνι­κής Αντί­στα­σης – Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας (ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ). «Τα πρώ­τα βιβλία στα Ελλη­νι­κά, θυμά­ται ο Χρή­στος Τσιν­τζι­λώ­νης, για τα παι­διά της προ­σφυ­γιάς τυπώ­θη­καν σε περιο­σμέ­νο αριθ­μό στο Μπούλ­κες.  Αργό­τε­ρα τυπώ­θη­κε ο απα­ραί­τη­τος αριθ­μός βιβλί­ων στα Ελλη­νι­κά στον Εκδο­τι­κό Οίκο “Νέα Ελλά­δα” στο Βου­κου­ρέ­στι. Τα βιβλία δια­νέ­μο­νταν δωρε­άν σε όλα τα σχο­λεία των σοσια­λι­στι­κών χωρών, όπου διδα­σκό­ταν η Ελλη­νι­κή Γλώσσα».

Τα πρώ­τα χρό­νια εκτός από τον υπο­διευ­θυ­ντή και ένα δάσκα­λο, όλο το άλλο προ­σω­πι­κό ήταν Έλλη­νες. Μέχρι το 1960 οι Ούγ­γροι και οι Έλλη­νες μαθη­τές παρα­κο­λου­θού­σαν τα μαθή­μα­τα σε ξεχω­ρι­στά τμή­μα­τα, όμως ύστε­ρα από απαί­τη­ση των Ελλή­νων τα τμή­μα­τα του σχο­λεί­ου έγι­ναν μει­κτά για να μπο­ρέ­σουν τα  Ελλη­νό­που­λα να μάθουν καλύ­τε­ρα την Ουγ­γρι­κή γλώσσα.

Δωρεάν βιβλία της Ελληνικής Γλώσσας απ’ τον εκδοτικό οίκο «Νέα Ελλάδα» στο Βουκουρέστι.

Δωρε­άν βιβλία της Ελλη­νι­κής Γλώσ­σας απ’ τον εκδο­τι­κό οίκο «Νέα Ελλά­δα» στο Βουκουρέστι.

Σήμε­ρα η διδα­σκα­λία της Ελλη­νι­κής γλώσ­σας έγι­νε δυσκο­λό­τε­ρη επει­δή τα παι­διά πλέ­ον προ­έρ­χο­νται από μει­κτές οικο­γέ­νειες και δεν ομι­λεί­ται τόσο πολύ όσο παλιό­τε­ρα. Το σχο­λείο έχει οχτώ αίθου­σες διδα­σκα­λί­ας και τρείς βοη­θη­τι­κές (βιβλιο­θή­κη, αίθου­σα Η/Υ και εργα­στή­ριο χει­ρο­τε­χνί­ας ). Είναι ολο­ή­με­ρο και στο τμή­μα που  λει­τουρ­γεί έως το από­γευ­μα πηγαί­νουν 25 παι­διά  ηλι­κί­ας 6–10 ετών, όπου με την επί­βλε­ψη εκπαι­δευ­τι­κού ετοι­μά­ζουν τα μαθή­μα­τα και τις εργα­σί­ες της επό­με­νης μέρας… Το σχο­λείο είναι οχτα­θέ­σιο. Στο ωρο­λό­γιο πρό­γραμ­μα είναι ενταγ­μέ­νη και η διδα­σκα­λία της Ελλη­νι­κής γλώσ­σας η οποία διδά­σκε­ται σε κάθε τάξη δύο ώρες επί καθη­με­ρι­νής βάσε­ως. Διδά­σκε­ται και η Αγγλι­κή ως ξένη γλώσσα.

Η προ­σφο­ρά του Σωμα­τεί­ου Θεσσαλονίκης

Τον Ιού­νη του 2015 επι­σκέ­φτη­κε το χωριό Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης το Σωμα­τείο Συντα­ξιού­χων ΟΑΕΕ νομού Θεσ­σα­λο­νί­κης, όπου δια­πί­στω­σε, ότι το σχο­λείο δεν έχει τα βιβλία για την ελλη­νι­κή γλώσ­σα, τα οποία θα έπρε­πε να προ­μη­θεύ­ει το Ελλη­νι­κό υπουρ­γείο Παι­δεί­ας. Το Σωμα­τείο αγό­ρα­σε τα βιβλία και τα έστει­λε στην Ουγ­γα­ρία.  Τα παι­δά­κια δέχτη­καν με μεγά­λη χαρά την προ­σφο­ρά. Έβγα­λαν μια φωτο­γρα­φία τα ευχα­ρι­στή­ριά τους και την έστει­λαν στο Σωμα­τείο Συντα­ξιού­χων ΟΑΕΕ Θεσσαλονίκης.

Η φωτογραφία με το «Ευχαριστούμε», που έστειλαν τα παιδιά απ’ το χωριό Ν. Μπελογιάννης στο Σωματείο Συνταξιούχων ΟΑΕΕ νομού Θεσσαλονίκης.

Η φωτο­γρα­φία με το «Ευχα­ρι­στού­με», που έστει­λαν τα παι­διά απ’ το χωριό Ν. Μπε­λο­γιάν­νης στο Σωμα­τείο Συντα­ξιού­χων ΟΑΕΕ νομού Θεσσαλονίκης.

Το Σωμα­τείο Συντα­ξιού­χων ΟΑΕΕ νομού Θεσ­σα­λο­νί­κης σε ανα­κοί­νω­σή του ανα­φέ­ρει: «Παρά τις δύσκο­λες μέρες που περ­νά­με οι Συντα­ξιού­χοι αλλά και όλος ο ελλη­νι­κός λαός, δεν πρέ­πει να ξεχνά­με ανθρώ­πους που θέλουν κάποια βοή­θεια, όχι μόνο υλι­κή αλλά και ηθι­κή. Το σωμα­τείο μας είχε την ευκαι­ρία σε επί­σκε­ψη στο χωριό Μπε­λο­γιάν­νη στην Ουγ­γα­ρία να δει από κοντά την προ­σπά­θεια που γίνε­ται στο σχο­λείο για την εκμά­θη­ση της ελλη­νι­κής γλώσ­σας. Το ανυ­πέρ­βλη­το πρό­βλη­μα ήταν τα βιβλία που ήταν απα­γο­ρευ­τι­κά για τα οικο­νο­μι­κά τους. Απο­φα­σί­στη­κε λοι­πόν η αγο­ρά αυτών των βιβλί­ων και η απο­στο­λή αυτών στο σχο­λείο. Μ’ αυτήν μας την ενέρ­γεια δώσα­με χαρά στα παι­δά­κια που απο­τυ­πώ­νε­τε με το ευχα­ρι­στή­ριο και την φωτο­γρα­φία που μας έστει­λαν, αλλά το κυριό­τε­ρο η ενέρ­γειά μας συμ­βά­λει στην διά­δο­ση της ελλη­νι­κής γλώσ­σας μιας από τις αρχαιό­τε­ρες που ανέ­δει­ξε ο πολιτισμός».

Εκεί, δηλα­δή, που κάπο­τε τα παι­διά είχαν δωρε­άν όλα τα κομ­φόρ για την μόρ­φω­ση και την υγεία,  τώρα δεν μπο­ρούν να προ­μη­θευ­τούν ούτε τα βιβλία για τη γλώσσα!

Η ιστο­ρία του χωριού

Το χωριό Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης απέ­χει από τη Βου­δα­πέ­στη 60 χιλιό­με­τρα και υπά­γε­ται στο νομό Φέχερ.

Στοι­χεία για την ιστο­ρία του αντλού­με απο μιά διά­λε­ξη που έκα­νε ο πρώ­ην δήμαρ­χος του χωριού Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης Κώστας Ριζό­γιαν­νης (εκλέ­χτη­κε το 1997): «Μέσα στα δύσκο­λα και ταραγ­μέ­να εκεί­να χρό­νια του Εμφυ­λί­ου Πολέ­μου στην Πατρί­δα μας Ελλά­δα το 1946–1949 ήρθαν στην Ουγ­γα­ρία 7–8 χιλιά­δες Έλλη­νες πρό­σφυ­γες, οικο­γέ­νειες, παι­διά και τραυ­μα­τί­ες.  Για όλους αυτούς τους ταλαι­πω­ρη­μέ­νους ανθρώ­πους το Ουγ­γρι­κό κρά­τος, εξα­σφά­λι­σε, την περί­θαλ­ψή τους. Για τα παι­διά παι­δι­κούς σταθ­μούς με όλα τα κομ­φόρ. Νοσο­κο­μεία για τους τραυ­μα­τί­ες και αρρώ­στους, για την ανάρ­ρω­ση τους. Για τις οικο­γέ­νειες σπί­τια ανά­γκης και, γι’ αυτό τότε κατοι­κού­σαν σε μικρά δωμά­τια περισ­σό­τε­ρα άτο­μα, ακό­μα και δυο οικο­γέ­νειες. Ήταν δύσκο­λη τότε η τακτο­ποί­η­ση αυτών των προ­σφύ­γων, για­τί είχαν κι αυτοί τα προ­βλή­μα­τα τους ύστε­ρα από τις κατα­στρο­φές του δεύ­τε­ρου Παγκό­σμιου Πολέ­μου. Το κρά­τος, για να στε­γά­σει και να εξα­σφα­λί­σει δου­λειά σ’ αυτόν τον κόσμο πήρε από­φα­ση να χτι­στεί το χωριό. Έτσι με τη δικιά μας δου­λειά, των προ­σφύ­γων Ελλή­νων και με τη βοή­θεια του Ουγ­γρι­κού κρά­τους χτί­στη­κε αυτό το χωριό σε σύντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα, το 1950. Το 1950 τελεί­ω­σε η οικο­δό­μη­ση του χωριού και δια­δο­χι­κά ήρθαν και κατοί­κη­σαν σε όλα τα σπί­τια Έλλη­νες πολι­τι­κοί πρό­σφυ­γες. Χτί­στη­καν 426 κατοι­κί­ες με όλα τα ανα­γκαία ιδρύ­μα­τα, σχο­λεία παι­δι­κό και βρε­φι­κό σταθ­μό, ιατρείο, εκπο­λι­τι­στι­κό κέντρο, βιβλιο­θή­κη, μαγα­ζιά και ότι άλλο χρεια­ζό­ταν. Εκεί­να τα χρό­νια το χωριό μας αυτό ήταν πιο ανα­πτυγ­μέ­νο από τα γύρω χωριά, για­τί εκτός από τα ιδρύ­μα­τα που χτί­στη­καν είχε δίκτυο ηλε­κτρι­σμού ύδρευ­σης και σπί­τια σύγ­χρο­να με μπά­νιο, τα οποία στα διπλα­νά χωριά δεν υπήρ­χαν, ούτε σχο­λείο, στα σπί­τια κάνα­νε μαθή­μα­τα τα παι­διά… Μέχρι το 1952 το χωριό  ονο­μα­ζό­ταν  Ελλη­νι­κό Χωριό. Στις 3 Απρι­λί­ου 1952, ύστε­ρα από από­φα­ση όλων των κατοί­κων του χωριού, πήρε το όνο­μα του ήρωα του λαού μας Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη. Στη συνέ­χεια με χαρά δημιουρ­γή­σα­με Εκπο­λι­τι­στι­κούς και Αθλη­τι­κούς Ομί­λους για την καλ­λιέρ­γεια της ελλη­νι­κής γλώσ­σας, τις παραδόσεις…».

Παλιά φωτογραφία με παιδιά μπροστά στο μνημείο του Ν. Μπελογιάννη

Παλιά φωτο­γρα­φία με παι­διά μπρο­στά στο μνη­μείο του Ν. Μπελογιάννη

Ο Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ εκτε­λέ­στη­κε στις 31.3.1952 για κατα­σκο­πεία μαζί με τους Νίκο Μπά­τση, Ηλία Αργυ­ριά­δη και Νίκο Καλού­με­νο).

Στην αρχή στο χωριό Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης κατοί­κη­σαν 1850 άτο­μα. Μετά τον επα­να­πα­τρι­σμό των Ελλή­νων η σύν­θε­ση των κατοί­κων του χωριού άλλα­ξε. Από τους 1225 κατοί­κους που ζού­νε στο χωριό, οι 360 έχουν ελλη­νι­κή καταγωγή.

Και αντι­δρα­στι­κές ασχήμιες

Το 2012 το Τοπι­κό Συμ­βού­λιο του χωριού Μπε­λο­γιάν­νης και μετά από πρό­τα­ση ενός δημο­τι­κού συμ­βού­λου που ανή­κει στην παρά­τα­ξη Jobbik (φασι­στι­κό μόρ­φω­μα, τύπου Xρυ­σής Aυγής στην Ουγ­γα­ρία), πήρε από­φα­ση να απο­συρ­θεί το μνη­μείο που έφτια­ξαν οι Ελλη­νες κάτοι­κοι του χωριού κι είναι αφιε­ρω­μέ­νο στους Σοβιε­τι­κούς Στρα­τιώ­τες που έχα­σαν τη ζωή τους, πολε­μώ­ντας για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ουγ­γα­ρί­ας. Μάλι­στα πρό­τει­ναν αντί του Μνη­μεί­ου για τους Σοβιε­τι­κούς Στρα­τιώ­τες, να στη­θεί πλά­κα για την αντε­πα­νά­στα­ση στην Ουγ­γα­ρία το 1956.

Μετά από άμε­ση παρέμ­βα­ση του τότε δημάρ­χου του χωριού Μπε­λο­γιάν­νης  Κώστα Παπα­λέ­ξη, των κατοί­κων του χωριού και της Λέσχης Φίλων του ΚΚΕ ανα­τρά­πη­κε εκεί­νη η αντι­δρα­στι­κή απόφαση.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο