Γράφει η \\ Ζωή Δικταίου — Χαρούλα Βερίγου
Ακάλεστη η ανάμνηση,
ήρθε με διπλή την εικόνα του άδειου νυφικού.
Το πριν και το μετά,
χωρίς σωσίβιες σκέψεις,
χωρίς λέξεις,
καθόλου ξεθωριασμένη από τα χρόνια,
σε τίποτα δεν είχε σπαταληθεί, ή λεηλατηθεί
τούτη η εικόνα,
από κουρσάρους καιρούς απείραχτη.
Ίδια είχε μείνει, χαραγμένη μέσα της,
θυμόταν,
η πρώτη ματιά,
πάνω στους λεκιασμένους μαιάνδρους
στο τελείωμα της μακριάς φούστας,
η δεύτερη, στο λιτό μπούστο,
είχε αγκαλιάσει,
μια λεπτή γιρλάντα φύλλα ελιάς,
το μόνο στολίδι
πάνω στις ασιδέρωτες πιέτες,
η τρίτη, πιο πονετική
στο σκισμένο αριστερό μανίκι
σ’ εκείνα τα ξεφτισμένα μικροσκοπικά ανθάκια.
Σίγουρα δεν επρόκειτο
για μια παθιασμένη ιστορία
ραμμένη πάνω σε ακριβούς ταφτάδες,
αραχνοΰφαντα τούλια
και βιενέζικες δαντέλες.
Αργά αργά, η σκέψη γύρισε στο χτες,
τότε, ένα απόγευμα Νοέμβρη,
στο στερνό γύρο της ελεύθερης νιότης,
μονάχη της, κλεισμένη σε μια κάμαρα,
περνούσε λευκή μεταξοκλωστή
στις πληγές της ξεφτισμένης δαντέλας.
Μικρές, μικρές βελονιές
κεντημένες με ευλάβεια.
Μετρούσε, η Μαγδαληνή, μια στο λινό ύφασμα,
μια στα δάχτυλα,
μια στην καρδιά.
Μετρούσε, η Μαγδαληνή,
κόκκινα στίγματα,
για νά ’χει δικαιολογία το δάκρυ,
για να είναι η λύπη της, πολυτελείας.
…ΦιλενάδεςΈλεος δεν είχε εκείνη η μέρα,
τώρα, στα εξήντα της, ακόμη αγιάτρευτη,
στα εξήντα της,
ένα ρημαγμένο τίποτα
καταφέρνει και τρυπώνει
λαθραία, από τις χαραμάδες τής σκέψης,
ένα πολυφορεμένο νυφικό,
επιστρέφει αδέσποτο, τυλίγει το κορμί της,
εκείνο το νυφικό,
το φορά ως αθώα,
το βγάζει σαν αμαρτωλή.
Τόσα χρόνια λιώνει στη ντουλάπα,
η Μαγδαληνή μαζί του,
μεγαλώνει όμως ερήμην του,
δε γερνά,
ράβει και ξαναράβει τις ασάλευτες ώρες,
μπαλώνει την ευθύνη,
κεντά την περηφάνια,
καρφιτσώνει την αφοσίωση,
πάντα ολόλευκη,
κι όταν το διπλώνει να το φυλάξει,
μυρίζει στη ραφή του,
τη ραφή τής ψυχής,
βρεγμένο χώμα και σαπούνι ελιάς.
Ούτε πρόβα δεν είχε κάνει,
δεν είχε μπει στον πειρασμό
να σταθεί σε βιτρίνες,
να πάει από «οίκο», σε «οίκο»,
να δει και να προβάρει διάφορα,
να καμαρώσει
τον εαυτό της σε μεγάλους καθρέφτες,
να κολακευτεί,
να δεχτεί κομπλιμέντα,
ίσως και μια γνώμη,
να θεριέψει μια ακόρεστη ματαιοδοξία,
μέσα της,
όχι, είχε ζητήσει πολύ απλά,
να της δείξουν, το πιο φτηνό,
ας ήταν το πιο παλιό,
ας ήταν ξεπερασμένο,
γαριασμένο, σκισμένο,
δεν την πείραζε
προκειμένου να γλιτώσει,
η Μαγδαληνή από περιττά λόγια,
εκείνοι από έξοδα…
Χτες, επετειακά το ξαναφόρεσε,
έτρεξε στον ελαιώνα,
όλες οι ελιές φιλενάδες,
είχαν κι εκείνες τις δικές τους πληγές.
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης \ Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα, Απρίλης 2022
Από την ποιητική συλλογή «Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα»
Το μουσικό μοτίβο ‑Η ελιά πέφτει είναι παραδοσιακή από την Τοσκάνη, πεδιάδα Lucca
Η ελιά πέφτει το φύλλο μένει
οι ομορφιές σου δεν χάνονται ποτέ
είσαι σαν τη θάλασσα που μεγαλώνει σε κύματα
μεγαλώνει από τον άνεμο αλλά ποτέ από το νερό
Και είσαι σαν τρυφερό γρασίδι
όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερα ομορφαίνεις
(η συνέχεια)
Ομίχλη στην πεδιάδα –ομίχλη στα βουνά
και στα χωράφια πια κανείς
Αντίο …αντί αγάπη μου
Η ελιά πέφτει το φύλλο μένει…
Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1962. Στο Τζερμιάδων μεγάλωσα, εκεί έμαθα και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινα δασκάλα όπως ονειρευόμουν. Με κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζω στην Κέρκυρα. Πιστεύω στην αγάπη. Με γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και οι ξεφτισμένες δαντέλες του παλιού καιρού. Καινούρια ανάγνωση πάντα η βροχή. Όχημα μαγείας οι λέξεις. Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί γράφω. Όπως αναπνέω, μιλάω, ονειρεύομαι, συμφιλιώνομαι με τη ζωή και τον θάνατο, έτσι και η ανάγκη μου να γράφω. Ακουμπώ στο παρελθόν, όμως η λέξη που με καθορίζει είναι το «Αύριο». Με το μολύβι του έρωτα σπασμένο στο χέρι και την προοπτική του ονείρου στ‘ ανοικτά της ψυχής, αύριο, ακριβή η άνθηση της άνοιξης μέσα στην αλήθεια του φθινοπώρου. Στίχοι μου έχουν μελοποιηθεί από τον Γιάννη Νικολάου, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Γιώργη Κοντογιάννη και τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Εργογραφία …
Ιστορίες για φεγγάρια, παιδική λογοτεχνία Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο (μυθιστόρημα) Μια κούρσα για τη Χαριγένεια (μυθιστόρημα) Οι άλλες ν’ απλώνουν ρούχα κι εσύ τριαντάφυλλα, (διηγήματα) Αύριο, στάχυα οι λέξεις (ποιητική συλλογή) Αθιβολή γαρύφαλλο και θύμηση κανέλλα (διηγήματα) Λασίθι, Τόπος Μέγας (αφήγημα) κά, με συμμετοχές στις ποιητικές ανθολογίες “Μονόλογοι”, “Γράμματα της ποίησης”.
