Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Στην Ελλάδα του 1963 η λέξη «ειρήνη» ήταν απαγορευμένη. Αν τολμούσες να την προφέρεις, έστω να την γράψεις, τα στοιχεία σου κατέληγαν σε φάκελο της Ασφάλειας. Αυτό, στην Ελλάδα του ΝΑΤΟ, του Παλατιού, της ΕΡΕ και των υπόλοιπων αστικών δυνάμεων, σήμαινε απόλυση, στέρηση διαβατηρίου, ανάκριση σε κάποιο αστυνομικό τμήμα, συνεχής παρακολούθηση από τους χαφιέδες του κράτους και του παρακράτους.
Είναι η εποχή κατά την οποία οι ΗΠΑ του Τζων Φ.Κένεντι βρίσκονται σε πολεμική φρενίτιδα: αναπτύσσουν συνεχώς το πυρηνικό τους οπλοστάσιο ως υπενθύμιση απειλής απέναντι στην ΕΣΣΔ και τον σοσιαλιστικό κόσμο, πραγματοποιούν σειρά πυρηνικών δοκιμών στον Ειρηνικό, τα εξοπλισμένα με πυραύλους polaris υποβρύχια τους αρμενίζουν σε Ατλαντικό και Μεσόγειο έτοιμα να εξαπολύσουν το θάνατο, ενώ σε μια σειρά χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας) στήνουν και εξοπλίζουν στρατιωτικές βάσεις.
Σε ολόκληρο τον κόσμο, με την στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης και των σοσιαλιστικών χωρών, αρχίζει σταδιακά να αναπτύσσεται ενα αντιπολεμικό κίνημα. Το σύνθημα του «αφοπλισμού» ακούγεται από την Ιαπωνία μέχρι τη Βρετανία, ενώ οι αντιπρόσωποι της ΕΣΣΔ στον ΟΗΕ και στα διεθνή φόρα θέτουν το ζήτημα της κούρσας των εξοπλισμών. Από το Λονδίνο, ο νομπελίστας μαθηματικός και φιλόσοφος, πρωτοπόρος του κινήματος για τον πυρηνικό αφοπλισμό, Μπέρτραντ Ράσελ προειδοποιεί για τον κίνδυνο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος: «Αποτελεί προσβολή για την αξιοπρέπεια κάθε ατόμου η προετοιμασία μιας καθολικής σφαγής».
Την ίδια περίοδο στην Ελλάδα, στην προμετωπίδα του αγώνα ενάντια στον πόλεμο μπαίνει ένας γιατρός και αθλητής. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Αντιπρόεδρος της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη και βουλευτής της προδικτατορικής ΕΔΑ, ο Λαμπράκης αναδεικνύεται πρωταγωνιστής του αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστές, ενάντια στην πρόσδεση της Ελλάδας στο αμερικανονατοϊκό στρατιωτικό άρμα, ενάντια στο ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά τους πολέμους και την δυστυχία. ‘Ετσι, γίνεται στόχος για το αστικό κράτος και τα παρακρατικά του πλοκάμια.
Ο άνθρωπος που στις 21 Απρίλη 1963 πραγματοποίησε την απαγορευμένη Πορεία Ειρήνης και που ένα μήνα αργότερα επιχειρεί την πρώτη συγκέντρωση της Επιτροπής Ειρήνης στη Θεσσαλονίκη, πρέπει να πεθάνει. Πρέπει να δολοφονηθεί έτσι, ώστε το φιλειρηνικό, ταξικό κίνημα, ολόκληρος ο ελληνικός λαός, να πάρει το μήνυμα: Να τι παθαίνει όποιος τα βάζει με το αστικό πολιτικό κατεστημένο και τους υπερατλαντικούς του συμμάχους!
Σήμερα, το αγωνιστικό παράδειγμα του Γρ. Λαμπράκη και των συναγωνιστών του παραμένει εξαιρετικά ζωντανό και επίκαιρο. Σήμερα, 59 χρόνια μετά, οι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν, ακόμη πιο λυσσασμένα, τη γη να ξαναμοιράζουν και με των λαών το αίμα τα σύνορα να χαράζουν. Η φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου μαίνεται στην Ουκρανία και ο κίνδυνος γενίκευσης της, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής, είναι άμεσος. Η ιστορία απέδειξε περίτρανα πως, για τα κέρδη των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου, οι ιμπεριαλιστές κάθε απόχρωσης, είτε φέρουν τις αιματοβαμμένες σημαίες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είτε την τρικολόρ σημαία της καπιταλιστικής Ρωσίας, είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να γκρεμίσουν ότι έχει αφήσει όρθιο η ειρήνη τους. Μια «ειρήνη» που οι λαοί τη βιώνουν με το πιστόλι να σημαδεύει τον κρόταφο τους.
Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι περισσότερο επιβεβλημένη όσο ποτέ άλλοτε η ενδυνάμωση της πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και το σάπιο σύστημα που τους γεννά. Ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στα επικίνδυνα και τυχοδιωκτικά σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η εποχή μας έχει ανάγκη πολλούς, νέους «Λαμπράκηδες». Για να μπορέσει να γίνει πράξη το σύνθημα: Όρκος στο Λαμπράκη, χρέος στη ζωή, να φύγουνε οι βάσεις και οι Νατοϊκοί.
«Τσε Γκεβάρα, πρεσβευτής της Επανάστασης», του Νίκου Μόττα