Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Όσα Παίρνει ο Άνεμος»- Ενα από τα σημαντικότερα ρομαντικά έπη του παγκόσμιου κινηματογράφου

Το βιβλίο της Μάρ­γκα­ρετ Μίτσελ μετα­φέρ­θη­κε στη μεγά­λη οθό­νη καιέ­γι­νε μια από τις πιο μεγά­λες ται­νί­ες του Χόλι­γουντ, ένα από τα σημα­ντι­κό­τε­ρα ρομα­ντι­κά έπη του παγκό­σμιου κινηματογράφου.

Στις αρχές του αμε­ρι­κα­νι­κού εμφυ­λί­ου πολέ­μου, η Σκάρ­λετ Ο’ Χάρα, μια νεα­ρή κακο­μα­θη­μέ­νη κοπέ­λα, μαθαί­νει πως ο νεα­ρός δαν­δής Εϊσλι Γουίλκς πρό­κει­ται να παντρευ­τεί τη φίλη της, Μέλα­νι. Καθο­δη­γού­με­νη από τη ζήλια της και απο­φα­σι­σμέ­νη να μην επι­τρέ­ψει να συμ­βεί κάτι τέτοιο, η Σκάρ­λετ κάνει τα πάντα για να σαγη­νεύ­σει τον Εϊσλι. Τότε κατα­φθά­νει στην πόλη ο Ρετ Μπά­τλερ, που μόλις γνω­ρί­ζει τη Σκάρ­λετ, γοη­τεύ­ε­ται από το δυνα­μι­σμό της και προ­σπα­θεί με τη σει­ρά του να την κατακτήσει…

Σκη­νο­θε­σία Βίκτορ Φλέμινγκ

Παί­ζουν: Βίβιαν Λι, Κλαρκ Γκέιμπλ, Λέσλι Χάουαρντ, Ολί­βια Ντε Χάβι­λαντ, Χάτι Μακντάνιελ.

«Όσα Παίρνει ο Άνεμος», 80 χρόνια από την πρεμιέρα της θρυλικής ταινίας

Είναι η μεγα­λύ­τε­ρη εμπο­ρι­κή επι­τυ­χία και μία από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες ται­νί­ες όλων των επο­χών, που εδώ και δεκα­ε­τί­ες έχει περά­σει στη σφαί­ρα του μύθου, αλλά το κυριό­τε­ρο ότι ακό­μη και σήμε­ρα μπο­ρεί να συγκι­νεί, να συναρ­πά­ζει, να ταξι­δεύ­ει τον θεα­τή σε ένα κόσμο μαγι­κό, σε άλλες επο­χές, στον αμε­ρι­κα­νι­κό Νότο την επο­χή του Εμφυ­λί­ου. Και συνά­μα να κρύ­βει την ηλι­κία της, καθώς παρα­μέ­νει ολό­φρε­σκη παρά τα 80 χρό­νια από την πρώ­τη της προ­βο­λή, που έγι­νε στις 15 Δεκεμ­βρί­ου του 1939, ενώ εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες κόσμου είχαν κατα­κλύ­σει τους δρό­μους της Ατλά­ντα για την άφι­ξη των πρω­τα­γω­νι­στών. Είναι τέτοια η απο­δο­χή της ται­νί­ας από το κοι­νό που θεω­ρεί­ται σχε­δόν αδύ­να­το να απο­τι­μη­θεί η εμπο­ρι­κή της αξία. Σίγου­ρα όμως απο­τε­λεί έναν σταθ­μό για τον κινη­μα­το­γρά­φο, όχι μόνο για τη φήμη της ή για τις 13 προ­τά­σεις Όσκαρ (κέρ­δι­σε τα οκτώ), αλλά για­τί είναι ένας συν­δυα­σμός πολ­λών συντε­λε­στών που έδω­σε εξω­πραγ­μα­τι­κές δια­στά­σεις στο Χόλι­γουντ. Μπο­ρεί να υπάρ­χουν πολ­λές ακό­μη ται­νί­ες με σημα­ντι­κό­τε­ρη καλ­λι­τε­χνι­κή αξία, που απο­τε­λούν σημεία ανα­φο­ράς για τον κινη­μα­το­γρά­φο, δημιουρ­γί­ες που έβα­λαν το σινε­μά στις Τέχνες, αλλά το «Όσα Παίρ­νει ο Άνε­μος» έχει μια σπα­νιό­τη­τα που δύσκο­λα βρί­σκεις σε μια ται­νία. Κι αυτό για­τί δια­θέ­τει έναν πολύ­πει­ρο πανούρ­γο μάστο­ρα στη σκη­νο­θε­σία, τρο­με­ρούς, με μια αξε­πέ­ρα­στη αίγλη, πρω­τα­γω­νι­στές, εκπλη­κτι­κούς ηθο­ποιούς ‑ακό­μη και σε δεύ­τε­ρους ρόλους‑, ένα εξαι­ρε­τι­κό σενά­ριο βασι­σμέ­νο στο ομό­τι­τλο βιβλίο της Μάρ­γκα­ρετ Μίτσελ, τους καλύ­τε­ρους μάστο­ρες σε επί­πε­δο φωτο­γρα­φί­ας, κοστου­μιών, σκη­νι­κών, μου­σι­κής κ.λπ. και μια παρα­γω­γή που ο χαρα­κτη­ρι­σμός πλού­σια μοιά­ζει φτωχός.

Ταινία του παραγωγού

Ωστό­σο, πάνω απ’ όλα είναι μια ται­νία του παρα­γω­γού. Του φημι­σμέ­νου Ντέι­βιντ Ο.Σέλζνικ, που προ­σπα­θού­σε στο ξεκί­νη­μά του να επε­κτα­θεί, να σπά­σει το καθε­στώς των μεγι­στά­νων του χώρου, να γίνει η πρώ­τος, κάνο­ντας μια ται­νία για την οποία θα μίλα­γαν όλοι, θα έβλε­παν όλοι και θα κέρ­δι­ζε τα Όσκαρ. Ενός παρα­γω­γού που ήταν έτοι­μος να ρισκά­ρει τα πάντα για να τα κατα­φέ­ρει. Αυτό φαί­νε­ται και στην ται­νία. Το θέμα της εξαι­ρε­τι­κό, δου­λε­μέ­νο ακό­μη και στη μικρό­τε­ρη λεπτο­μέ­ρεια. Το μεγα­λείο της ται­νί­ας οφεί­λε­ται εν πολ­λοίς στον παρα­γω­γό. Και αυτό πρέ­πει να μας γεμί­ζει λύπη­ση, καθώς, αν έχου­με έλλει­ψη πλέ­ον από σκη­νο­θέ­τες με καλ­λι­τε­χνι­κό όρα­μα, ιδέ­ες και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, παρα­γω­γοί του μεγέ­θους Σέλζ­νικ μοιά­ζουν με είδος σε εξαφάνιση.

Στη σφαίρα του μύθου

Βεβαί­ως πίσω από την ται­νία υπάρ­χουν ιστο­ρί­ες και φήμες που τρο­φο­δό­τη­σαν τη μυθο­λο­γία για την επι­κή ται­νία, όπως είναι η περι­πέ­τεια της δια­νο­μής των ρόλων και οι καυ­γά­δες μετα­ξύ των πρω­τα­γω­νι­στών, αλλά πάνω απ’ όλα είναι η απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα που μπο­ρεί να έχει ένα ρομα­ντι­κό δρά­μα. Είναι όμως μόνο ένα τυπι­κό ρομα­ντι­κό δρά­μα; Φυσι­κά και όχι. Είναι μία ται­νία ενός απί­στευ­τα ξεχω­ρι­στού κοκτέιλ, που οι δόσεις του έχουν μετρη­θεί με ακρί­βεια γραμ­μα­ρί­ου: Έχει ως φόντο, αλλά με εξαι­ρε­τι­κή δυνα­μι­κή, την ιστο­ρία του αμε­ρι­κα­νι­κού εμφυ­λί­ου, δια­θέ­τει τα στοι­χεία της περι­πέ­τειας και του σασπένς, είναι μια ται­νία επο­χής, κάνει το ψυχο­γρά­φη­μα των ηρώ­ων, ανα­δει­κνύ­ο­ντας την υπαρ­ξια­κή τους αγω­νία και βέβαια μια ιστο­ρία πάθους, αγά­πης και μίσους.

Η ανα­γνώ­ρι­σή της ως μία αυθε­ντι­κά κλα­σι­κή ται­νία δεν είναι τυχαία. Έχει την παλαιο­μο­δί­τι­κη γοη­τεία, σκη­νές και πλά­να μελε­τη­μέ­να και δου­λε­μέ­να στην εντέ­λεια, εντυ­πω­σια­κές εικό­νες πλή­θους (ποιος μπο­ρεί να ξεχά­σει την απελ­πι­σμέ­νη Σκάρ­λετ ανά­με­σα σε εκα­το­ντά­δες τραυ­μα­τί­ες), πολυ­ε­πί­πε­δους χαρα­κτή­ρες, ακό­μη και αν εμφα­νί­ζο­νται λίγα λεπτά στην οθό­νη, την κλι­μά­κω­ση κάθε επί μέρους ιστο­ρί­ας, την ανά­πτυ­ξη του θέμα­τος, με την αφή­γη­ση να αγγί­ζει την τελειό­τη­τα και φυσι­κά αξε­πέ­ρα­στες ερμηνείες.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο