Όταν το «ξέπλυμα» των ναζί του Αζόφ περνάει σε άλλο επίπεδο..

«Όταν κιν­δυ­νεύ­ει το έθνος δεν υπάρ­χει δια­χω­ρι­σμός ανά­με­σα σε όσους αμύ­νο­νται, έτσι έκα­νε και ο ελλη­νι­κός λαός το 1940 απέ­να­ντι στην ιτα­λι­κή εισβο­λή. Δεν έχει σημα­σία αν είναι εθνι­κι­στές ή ναζι­στές όσοι αμύ­νο­νται απέ­να­ντι στη ρωσι­κή εισβο­λή, επο­μέ­νως, πού είναι το πρό­βλη­μα με το Τάγ­μα Αζόφ;».

Επι­χει­ρή­μα­τα όπως το παρα­πά­νω, που ανε­βά­ζουν τα «γρά­δα» στο σαπού­νι­σμα των νεο­να­ζί του Αζόφ άρχι­σαν να ακού­γο­νται, αφού πρώ­τα η κυβέρ­νη­ση έφα­γε τα μού­τρα της με την παρου­σία τους στη Βου­λή κατά την ομι­λία Ζελέν­σκι. Το «σχή­μα» είναι το εξής: Προ­τάσ­σε­ται ο γνώ­ρι­μος «εθνι­κός κίν­δυ­νος», και στο όνο­μά του επι­χει­ρεί­ται να «σβή­σει» κάθε δια­χω­ρι­σμός. Λένε ότι τώρα δεν έχει σημα­σία «τι πιστεύ­ει» ο καθέ­νας, σημα­σία έχει η άμυ­να απέ­να­ντι στον εισβο­λέα, «από όλους». Το ότι σε αυτούς τους «όλους» περί­ο­πτη θέση κατα­λαμ­βά­νουν βέβαια οι κάθε λογής φασί­στες μόνο την αστι­κή τάξη δεν ανη­συ­χεί, αφού δικά της παι­διά είναι, για το δικό της «παρόν» και «μέλ­λον» παλεύ­ουν, και τέτοιες απο­δεί­ξεις υπάρ­χουν πάμπολ­λες και από τον ρόλο που έπαι­ξαν στην Ελλά­δα, είτε σε εμπό­λε­μη είτε σε ειρη­νι­κή περί­ο­δο, με το βλέμ­μα στραμ­μέ­νο στο τσά­κι­σμα του λαϊ­κού κινήματος.

Όσοι από την κυβέρ­νη­ση χρη­σι­μο­ποί­η­σαν το παρα­πά­νω επι­χεί­ρη­μα για να υπε­ρα­σπι­στούν την παρου­σία των Αζόφ στη Βου­λή, έφτα­σαν μέσα στην απελ­πι­σία τους να επι­κα­λε­στούν ακό­μα και το ιστο­ρι­κό 1ο Γράμ­μα του Νίκου Ζαχα­ριά­δη το 1940 και το κάλε­σμά του στον λαό να δώσει «χωρίς επι­φύ­λα­ξη» όλες του τις δυνά­μεις στον πόλε­μο «που διευ­θύ­νει η κυβέρ­νη­ση Μετα­ξά». «Κι ο Ζαχα­ριά­δης το ίδιο έκα­νε», λένε, για να απο­δεί­ξουν ότι «στην άμυ­να δεν ζητά­με πιστο­ποι­η­τι­κά κοι­νω­νι­κών φρο­νη­μά­των». Το πιο ενδια­φέ­ρον εδώ είναι ότι όλοι αυτοί μπο­ρεί να θυμού­νται τα λόγια του Ζαχα­ριά­δη, αλλά «ξεχνά­νε» τι έκα­νε το καθε­στώς Μετα­ξά κατά την έναρ­ξη του ιτα­λο­ελ­λη­νι­κού πολέ­μου, «ξεχνά­νε» τι έκα­νε η αστι­κή τάξη κατά τη διάρ­κεια της Κατο­χής στην Ελλά­δα. Αφού λοι­πόν θέλουν ιστο­ρι­κές ανα­δρο­μές, ας απα­ντή­σουν: Ηταν ή δεν ήταν το καθε­στώς Μετα­ξά που ενώ οι κομ­μου­νι­στές ζητού­σαν να πάνε στο μέτω­πο για να πολε­μή­σουν, τους κρά­τη­σε φυλα­κι­σμέ­νους, για να τους παρα­δώ­σει στους ναζί κατα­κτη­τές; Ηταν ή δεν ήταν η αστι­κή τάξη της χώρας, που με την έναρ­ξη της κατο­χής είτε μάζε­ψε τα μπο­γα­λά­κια της (ακό­μα και τον χρυ­σό της χώρας) και έγι­νε «καπνός» λου­φά­ζο­ντας στο Κάι­ρο, είτε συνερ­γά­στη­κε με τους ναζί κατα­κτη­τές; Ηταν ή δεν ήταν δικά της δημιουρ­γή­μα­τα τα Τάγ­μα­τα Ασφα­λεί­ας και οι άλλες τρο­μο­κρα­τι­κές συμ­μο­ρί­ες που ανέ­λα­βαν να πετσο­κό­ψουν τον λαό και την αντί­στα­σή του, ώστε να επι­στρέ­ψει για να συνε­χί­σει να εξου­σιά­ζει ανενόχλητη;

Ας δού­με λοι­πόν τι γίνε­ται σήμε­ρα στην Ουκρα­νία: Η κυβέρ­νη­ση Ζελέν­σκι, που χει­ρο­κρό­τη­σαν στη Βου­λή επει­δή τάχα «εκπρο­σω­πεί όλο τον λαό», κρα­τά­ει στην παρα­νο­μία το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα. Φυλα­κί­ζει στε­λέ­χη της Κομ­μου­νι­στι­κής Νεο­λαί­ας. Βγά­ζει εκτός νόμου 11 κόμ­μα­τα της αντι­πο­λί­τευ­σης, και την ίδια στιγ­μή μοι­ρά­ζει όπλα σε ποι­νι­κούς, σεση­μα­σμέ­νους φασί­στες ακό­μα και από το εξω­τε­ρι­κό για να κάνουν «άμυ­να».

Απο­δει­κνύ­ε­ται, δηλα­δή, ότι όλοι αυτοί που «συστρα­τεύ­ο­νται», τόσο οι δυνά­μεις κρού­σης, τα τάγ­μα­τα που αξιο­ποιεί το αστι­κό κρά­τος της Ουκρα­νί­ας, όσο και η ίδια η κυβέρ­νη­ση, οι κατε­ξο­χήν «θεσμι­κοί» εκπρό­σω­ποι του κρά­τους, ενιαία έχουν το βλέμ­μα τους στραμ­μέ­νο ενά­ντια στον «εχθρό — λαό», όσο κι αν τον επι­κα­λού­νται οι ίδιοι και οι σύμ­μα­χοί τους.

Οσοι χρη­σι­μο­ποιούν τα παρα­πά­νω επι­χει­ρή­μα­τα πασχί­ζουν να ξορ­κί­σουν αυτό που δεν «ξορ­κί­ζε­ται» με τίπο­τα: Το γεγο­νός ότι όπως και στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή ειρή­νη, έτσι και στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο η ταξι­κή πάλη δεν στα­μα­τά. Η άμυ­να που έχει κάθε συμ­φέ­ρον να κάνει ο λαός είναι αυτή απέ­να­ντι σε όλους τους «θύτες» του, τόσο στην αστι­κή τάξη της χώρας του που τον ρίχνει στις αρέ­νες του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου όσο και απέ­να­ντι στην ξένη αστι­κή τάξη που εισβάλ­λει στη χώρα του. Αυτός είναι ο δίκαιος αγώ­νας, για την υπε­ρά­σπι­ση της εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας, αλλά και για να μπει τέλος στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, στην καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα. Και αυτό δεν μπο­ρεί να δια­σφα­λι­στεί με κανε­νός είδους συστρά­τευ­ση με την αστι­κή τάξη και τα επι­τε­λεία της, όπως είναι τα μαντρό­σκυ­λά τους, οι κάθε λογής φασί­στες, όποια προ­βιά κι αν φοράνε.

* * *
Σε ένα ακό­μα επι­χεί­ρη­μα γρά­φτη­κε: «Το ότι κάποιος πολε­μά μέσα από το Τάγ­μα Αζόφ δεν σημαί­νει ότι είναι και φασί­στας. Υπάρ­χουν εκεί και οι “επαγ­γελ­μα­τί­ες πολε­μι­στές”, που δεν το κάνουν από “ιδε­ο­λο­γία”, αλλά για την πατρί­δα τους».

Εδώ έχου­με να κάνου­με με όσους υπο­στη­ρί­ζουν ότι οι Αζο­φί­τες βρέ­θη­καν στο ναζι­στι­κό τάγ­μα κάνο­ντας την «ανά­γκη φιλο­τι­μία». Οτι είναι «φτω­χοί, άνερ­γοι, τυχο­διώ­κτες και περι­θω­ρια­κοί που προ­σφέ­ρο­νται ως “εθε­λο­ντές” όταν οι τακτι­κές στρα­τιω­τι­κές δυνά­μεις δεν επαρ­κούν» (εφη­με­ρί­δα «Τα Νέα»). Είναι να απο­ρεί κανείς που όσοι τα λένε αυτά δεν κατέ­θε­σαν ως μάρ­τυ­ρες υπε­ρά­σπι­σης στη δίκη της Χρυ­σής Αυγής. Θυμί­ζου­με ότι τα ίδια έλε­γαν και οι συνή­γο­ροι μελών της φασι­στο­συμ­μο­ρί­ας. Οτι «δεν ήξε­ραν», ότι «παρα­πλα­νή­θη­καν αλλά είχαν καλές προ­θέ­σεις», ότι «από ανά­γκη βρέ­θη­καν στα τάγ­μα­τα εφό­δου» κ.ο.κ. Ετσι και οι Αζο­φί­τες, που από το 2014 τρο­μο­κρα­τούν τον λαό της Ουκρα­νί­ας. Απλά βγά­ζουν το «μερο­κά­μα­το», δεν κάνουν κάτι το μεμ­πτό, λένε οι υπε­ρα­σπι­στές τους.

Κάπως έτσι η κλά­ψα για τον ολο­κλη­ρω­τι­σμό «από όπου κι αν προ­έρ­χε­ται», για τα «δύο άκρα» και τον «λαϊ­κι­σμό» μετα­τρέ­πε­ται στο αντί­θε­τό της, αφού πρό­κει­ται για …ΝΑΤΟι­κούς «εταί­ρους».

Και οι «εταί­ροι» βέβαια εδώ και χρό­νια στη­ρί­ζουν με κάθε μέσο τους σημε­ρι­νούς «μερο­κα­μα­τιά­ρη­δες ναζί». Τι να πρω­το­θυ­μη­θού­με… Τις «οικο­γε­νεια­κές φωτο­γρα­φί­ες», με τους φασί­στες του Αζόφ να κρα­τούν στο ένα χέρι τη ΝΑΤΟι­κή και στο άλλο τη χιτλε­ρι­κή σημαία; Την πολύ­μορ­φη δια­σύν­δε­σή τους με το ίδιο το ΝΑΤΟ και τους μηχα­νι­σμούς του; Τα τρό­φι­μα που μοί­ρα­ζε η ίδια η Αμε­ρι­κα­νί­δα βοη­θός ΥΠΕΞ, Νού­λαντ, στην πλα­τεία Μεϊ­ντάν στους κου­κου­λο­φό­ρους που από το 2014 μακε­λεύ­ουν τον λαό της Ουκρα­νί­ας; Τον Πάιατ, τότε πρέ­σβη των ΗΠΑ στην Ουκρα­νία, που ανέ­λα­βε ακό­μα και ρόλο «τρο­χο­νό­μου» για να διευ­κο­λύ­νει τις συγκε­ντρώ­σεις στην ίδια πλατεία;

* * *
Μάλι­στα, τα παρα­πά­νω επι­χει­ρή­μα­τα ψάχνουν να βρουν στη­ρίγ­μα­τα και σε κάτι χυδαιό­τη­τες, τσου­βα­λιά­ζο­ντας τα Τάγ­μα­τα Ασφα­λεί­ας με τις «ληστρι­κές ομά­δες που συγκρό­τη­σε ο ΕΛΑΣ» (εφη­με­ρί­δα «Τα Νέα»), ώστε να απο­δεί­ξει ότι στον πόλε­μο πάντα υπάρ­χουν και οι «άτα­κτοι», που καμιά φορά «ενσω­μα­τώ­νο­νται στον τακτι­κό στρατό».

Βέβαια, για κάποιον λόγο, αν πρό­κει­ται για ναζί, μόλις «ενσω­μα­τω­θούν» παύ­ουν να είναι …ναζί, εξα­γνί­ζο­νται, επει­δή, όπως γρά­φτη­κε, γίνο­νται «δημό­σιοι υπάλ­λη­λοι», «μερο­κα­μα­τιά­ρη­δες “ναζί”».

Αυτό που ισχύ­ει είναι το αντί­θε­το: Η έντα­ξη των ναζι­στι­κών ταγ­μά­των στον τακτι­κό στρα­τό δεν ακυ­ρώ­νει τον χαρα­κτή­ρα τους, απλά επι­βε­βαιώ­νει ότι το ίδιο το αστι­κό κρά­τος είναι πάντα πρό­θυ­μο να αξιο­ποι­ή­σει οργα­νι­κά τέτοια κατα­κά­θια, αφού απο­τε­λούν την αιχ­μή του δόρα­τος για το κεφά­λαιο. Ποιος ξεχνά­ει άρα­γε τη σύν­δε­ση που απο­κα­λύ­φθη­κε ότι είχαν οι φασί­στες της Χρυ­σής Αυγής με τον πιο σκλη­ρό πυρή­να του κρά­τους, την ασυ­λία που απο­λάμ­βα­ναν τα τάγ­μα­τα εφό­δου της, τον εξο­πλι­σμό και τον τρό­πο δρά­σης της, που μόνο μια κρα­τι­κή κατα­σταλ­τι­κή δύνα­μη θα μπο­ρού­σε να έχει;

* * *
Ένα πράγ­μα επι­βε­βαιώ­θη­κε από τις ντρο­πια­στι­κές εικό­νες με τα χει­ρο­κρο­τή­μα­τα στον Ζελέν­σκι και τα πρω­το­πα­λί­κα­ρά του, από όλα τα κόμ­μα­τα του ΝΑΤΟι­κού τόξου. Οτι «εκπτώ­σεις» σε αυτόν τον κατή­φο­ρο δεν υπάρχουν.

Ας το πάρουν από­φα­ση, λοι­πόν, και όσοι «πέφτουν από τα σύν­νε­φα»: Κάθε στρα­τό­πε­δο ληστών, ιμπε­ρια­λι­στών έχει και τα μαντρό­σκυ­λά του, επο­μέ­νως αυτά πάνε μαζί με την επι­λο­γή στρα­το­πέ­δου. Και δεν εξω­ρα­ΐ­ζο­νται παρά τις φιλό­τι­μες προσπάθειες.

Πηγή: «Ριζο­σπά­στης του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου» 16–17 Απρί­λη 2022

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων