Όχι Αλέξη

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Αν ζού­σε κανείς ως παρα­τη­ρη­τής τα τελευ­ταία χρό­νια στην Ελλά­δα της «κρί­σης» δεν θα δυσκο­λευό­ταν να αντι­λη­φτεί το μένος της λυκο­συμ­μα­χί­ας της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης και των «καλών παι­διών» τους που κυβέρ­νη­σαν τη χώρα μέχρι τον Γενά­ρη, ενα­ντί­ον των εργα­ζο­μέ­νων και των φτω­χό­τε­ρων λαϊ­κών στρω­μά­των. Στη σύντο­μη προ­ε­κλο­γι­κή περί­ο­δο που προη­γή­θη­κε του δημο­ψη­φί­σμα­τος, ακό­μα και ένας όχι και τόσο καλο­προ­αί­ρε­τος Έλλη­νας «ευρω­παϊ­στής» δεν μπο­ρεί να μην ενο­χλή­θη­κε από την άθλια μηντια­κή τρο­μο­λα­γνεία, τη δια­σπο­ρά ψευ­δών ειδή­σε­ων και του φόβου, καθώς και το πνί­ξι­μο ―πολύ συχνά― της αντί­θε­της από την δική τους «άπο­ψη», από τη συμ­μα­χία των καναλιών.

Η κυβέρ­νη­ση ως ένας από τους κύριους μονο­μά­χους μιας ανα­μέ­τρη­σης συμ­φε­ρό­ντων στους κόλ­πους της ΕΕ που εξε­λί­χτη­κε σε εκλο­γι­κή μάχη στην Ελλά­δα, φέρει τερά­στιες ευθύ­νες για τον εγκλω­βι­σμό του λαού στα αδιέ­ξο­δα των αντι­λαϊ­κών πολι­τι­κών του ευρω­μο­νό­δρο­μου και της συνέ­χι­σης (όπως όλα δεί­χνουν) των μνη­μο­νί­ων. Φέρει τερά­στιες ευθύ­νες για τον ευνου­χι­σμό της δυνα­μι­κής που ανα­πτύ­χθη­κε πριν τις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του Γενά­ρη, με το φού­ντω­μα στην πλειο­ψη­φία του λαού της ελπί­δας ότι κάτι μπο­ρεί ν’ αλλά­ξει και τις προσ­δο­κί­ες ότι κάτι καλό θα γίνει, που γεν­νή­θη­καν από την καθα­ρή εκλο­γι­κή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τις δηλώ­σεις των στε­λε­χών του τις πρώ­τες βδο­μά­δες μετά την ανά­λη­ψη των κυβερ­νη­τι­κών θώκων.

Η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχο­ντας τη στή­ρι­ξη της πλειο­ψη­φί­ας του ελλη­νι­κού λαού στο πλευ­ρό της, είχε τη δυνα­τό­τη­τα να δια­πραγ­μα­τευ­τεί για τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού (όπως πίστε­ψαν και ακό­μα πιστεύ­ουν χιλιά­δες καλο­προ­αί­ρε­τοι αρι­στε­ροί και δημο­κρα­τι­κοί άνθρω­ποι) και δεν το έπρα­ξε. Κατά τη διάρ­κεια των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με τους «θεσμούς» της δόθη­καν οι ευκαι­ρί­ες, αν ήθε­λε, να ανα­δεί­ξει στο λαό, σε όλες τις δια­στά­σεις, τι σημαί­νει Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση των επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων και αντα­γω­νι­σμών, ποιους στό­χους βάζει για το ξεπέ­ρα­σμα της κρί­σης με τους λαούς (και τον ελλη­νι­κό) να ματώ­νουν, και ποιους ―αντι­λαϊ­κούς― όρους σπεύ­δει να δια­μορ­φώ­σει για την επό­με­νη μέρα, της «ανά­πτυ­ξης» που, όπως και η παρού­σα κυβέρ­νη­ση, ευαγ­γε­λί­ζο­νται. Ειδι­κά φτά­νο­ντας στο τέλος της δια­πραγ­μά­τευ­σης και αφού δεν υπήρ­χαν πια αμφι­βο­λί­ες ούτε και στους πιο αδα­είς (αν ακό­μα υπάρ­χουν) τι εστί ΕΕ, ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και η κυβέρ­νη­σή του είχαν τη δυνα­τό­τη­τα να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν το δημο­ψή­φι­σμα ως μια θαρ­ρα­λέα πρά­ξη αντί­στα­σης του ελλη­νι­κού λαού στους εμπνευ­στές της δυστυ­χί­ας του και να δρο­μο­λο­γή­σουν εξε­λί­ξεις που να ανοί­γουν το δρό­μο σε φιλο­λαϊ­κή κατεύθυνση.

Δεν έκα­ναν τίπο­τα από τα παρα­πά­νω για τον απλού­στα­το λόγο ότι η από­στα­ση από το να δηλώ­νεις «κυβέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» μέχρι να υπη­ρε­τείς τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού είναι μεγά­λη. Ανα­λώ­θη­καν σε ευχο­λό­για και εκθέ­σεις ιδε­ών για ευρω­παϊ­κά ιδε­ώ­δη και αξί­ες, την ώρα που έβα­ζαν την υπο­γρα­φή τους κάτω από «προ­τά­σεις» καρ­μα­νιό­λες, που στέλ­νουν τον λαό δεμέ­νο στο Κολοσ­σαίο ενός δια­φαι­νό­με­νου νέου μνη­μο­νί­ου. Προ­τά­σεις που ο Αλέ­ξης Τσί­πρας δεν έπα­ψε να επι­κα­λεί­ται και να υπε­ρα­σπί­ζε­ται, μέχρι και σήμε­ρα, ως το «καλύ­τε­ρο δυνα­τό» της κυβέρ­νη­σής του στην διαπραγμάτευση.

Οι μάσκες, όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέ­ξη Τσί­πρα είχαν πέσει προ πολ­λού. Προ­ε­κλο­γι­κά δεν άφη­σαν εσω­τε­ρι­κό και διε­θνή «θεσμό» του κεφα­λαί­ου που να μη δηλώ­σουν πίστη και υπο­τα­γή, την ώρα που παρα­πλα­νού­σαν το λαό με τις αρι­στε­ρές φιλο­λαϊ­κές ρητο­ρεί­ες τους, πατώ­ντας στην απο­γο­ή­τευ­σή του και την οργή του για τους μιση­τούς «σαμα­ρο­βε­νι­ζέ­λους». Αυτό που κατά­φε­ρε ο Τσί­πρας, «τρώ­γο­ντας» πρώ­τα τον Βενι­ζέ­λο και από­ψε τον Σαμα­ρά (ανα­κοί­νω­σε ο ίδιος την παραί­τη­σή του από την ηγε­σία της ΝΔ) είναι να εγκλω­βί­σει την ανο­χή της πλειο­ψη­φί­ας του λαού (ακό­μα και πολ­λών ψηφο­φό­ρων άλλων κομ­μά­των), «κατα­σκευά­ζο­ντας» συνε­νό­χους στις αντι­λαϊ­κές πολι­τι­κές που δεν πρό­κει­ται να σταματήσουν.

Το απο­τέ­λε­σμα του δημο­ψη­φί­σμα­τος είναι μια μεγά­λη νίκη της κυβέρ­νη­σης που πιστώ­νε­ται σχε­δόν εξ’ ολο­κλή­ρου στον Αλέ­ξη Τσί­πρα. Μέσα στο μεγά­λο ποσο­στό του «όχι», που προ­ε­κλο­γι­κά ερμη­νευό­ταν από πολ­λούς και με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους, βρί­σκο­νται οι ανη­συ­χί­ες, οι προσ­δο­κί­ες, η πίστη για ξόρ­κι­σμα του κακού και η ελπί­δα εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων ότι δεν θα δια­ψευ­στούν από την κυβέρ­νη­ση. Ο λαός με το ποσο­στό αυτό ανα­νε­ώ­νει την εμπι­στο­σύ­νη του στην συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και μαζί ανα­νε­ώ­νει τις προσ­δο­κί­ες του για καλύ­τε­ρες μέρες. Ο λαός, που στην πλειο­ψη­φία του δεν μπο­ρεί να δια­νοη­θεί τη ζωή του εκτός της ΕΕ και ζητά την πάση θυσία παρα­μο­νή του στην ευρω­ζώ­νη, ψήφι­σε για καλύ­τε­ρη ζωή.

Η επό­με­νη μέρα, παρά τις θριαμ­βο­λο­γί­ες των νικη­τών, δεν θα είναι μια καλύ­τε­ρη μέρα για τους εργα­ζό­με­νους και τα δοκι­μα­ζό­με­να λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Όσο αδιαμ­φι­σβή­τη­τη είναι η νίκη του «όχι» το ίδιο βέβαιο είναι ότι το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα έχει να αντι­με­τω­πί­σει μια ακό­μα πιο δύσκο­λη και περί­πλο­κη κατά­στα­ση και να αντι­πα­λέ­ψει επι­πλέ­ον τον εφη­συ­χα­σμό που ακο­λου­θεί κάθε εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα αλλά και την προ­βλε­πό­με­νη προ­σπά­θεια της κυβέρ­νη­σης, στις νέες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τους δανει­στές να «κεφα­λαιο­ποι­ή­σει» τη δυνα­μι­κή του «όχι» μετα­τρέ­πο­ντάς το σε «ναι» σε νέες αντι­λαϊ­κές συμφωνίες.

Αυτό που και οι εξε­λί­ξεις των τελευ­ταί­ων μηνών κατα­δει­κνύ­ουν είναι ότι η πραγ­μα­τι­κή εξου­σία δεν εξα­σκεί­ται από τις κυβερ­νή­σεις (πολύ περισ­σό­τε­ρο δε από τις προ­θέ­σεις τους) αλλά από την κυρί­αρ­χη τάξη στο δοσμέ­νο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα, που κρα­τά τα «κλει­διά» της οικο­νο­μί­ας. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Τσί­πρας και άλλα στε­λέ­χη (πχ Φίλης) του ΣΥΡΙΖΑ είπαν «έχου­με την κυβέρ­νη­ση, αλλά όχι την εξου­σία». Αυτή είναι η μισή αλήθεια.

Την… άλλη μισή οφεί­λει να την πει το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα από αύριο κιό­λας. Οι ταξι­κές δυνά­μεις στους χώρους δου­λειάς, στα συν­δι­κά­τα, στις γει­το­νιές, ανα­συ­ντάσ­σο­ντας τις δυνά­μεις τους καλού­νται να οργα­νώ­σουν την πάλη του λαού για την επι­βί­ω­σή του, δίνο­ντας έμφα­ση πρώ­τα απ’ όλα στην αλλη­λεγ­γύη στους περισ­σό­τε­ρο δοκι­μα­ζό­με­νους· με αντί­στα­ση και υπε­ρά­σπι­ση των δικαιω­μά­των και κατα­κτή­σε­ων που γλί­τω­σαν μέχρι τώρα και πάλη για ανα­πλή­ρω­ση απω­λειών, κρα­τώ­ντας ψηλά τα λάβα­ρα του αγώ­να ενά­ντια στην ΕΕ, το κεφά­λαιο και την εξου­σία τους.

Ανε­ξάρ­τη­τα από τις όποιες επερ­χό­με­νες εξε­λί­ξεις, η Ιστο­ρία θα κατα­γρά­ψει τις πολύ­τι­μες υπη­ρε­σί­ες που ο Αλέ­ξης Τσί­πρας και το κόμ­μα του πρό­σφε­ραν στην ανα­στή­λω­ση του σαθρού οικο­δο­μή­μα­τος του καπι­τα­λι­σμού σε Ελλά­δα και Ευρώ­πη, λει­τουρ­γώ­ντας ως βαλ­βί­δα απο­συ­μπί­ε­σης της λαϊ­κής δυσα­ρέ­σκειας και οργής. Απο­προ­σα­να­το­λί­ζο­ντας σαν χαλα­σμέ­νη πυξί­δα στην ανα­σφά­λεια και στις φοβί­ες έναν λαό σαστι­σμέ­νο από τις αλλε­πάλ­λη­λες απο­γοη­τεύ­σεις και δια­ψεύ­σεις, εκπαι­δευ­μέ­νο από δεκα­ε­τί­ες να βολο­δέρ­νει από δίπο­λο σε δίπο­λο, να μπερ­δεύ­ει την αξιο­πρέ­πεια με το βόλε­μα και, με «απ’ ευθεί­ας ανά­θε­ση» (όπως τα περισ­σό­τε­ρα άλλω­στε σ’ αυτή τη χώρα) να ανα­θέ­τει τις τύχες του σε «μεσ­σί­ες».