Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Όχι κύριε Μητσοτάκη, δεν «φταίμε όλοι»…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Φταί­με όλοι». Αυτό είπε ο πρω­θυ­πουρ­γός Κυριά­κος Μητσο­τά­κης ανα­φε­ρό­με­νος στο έγκλη­μα των Τεμπών κατά την διάρ­κεια της συνέ­ντευ­ξης-πλυ­ντή­ριο στην εκπο­μπή «Πρω­τα­γω­νι­στές» του Στ. Θεοδωράκη.

Προ­κλη­τι­κά θρα­σύς και θρα­σύ­τα­τα προ­κλη­τι­κός, ο κ. Μητσο­τά­κης επι­χεί­ρη­σε για άλλη μια φορά να κάνει αυτό που συνη­θί­ζει δεκα­ε­τί­ας τώρα η εγχώ­ρια αστι­κή εξου­σία: Να δια­χύ­σει το φταί­ξι­μο στην κοι­νω­νία, να γεμί­σει ενο­χές τον λαό, προ­κει­μέ­νου να ξεπλύ­νει τις αμαρ­τί­ες της κυβέρ­νη­σης και του κόμ­μα­τός του.

Με αντί­στοι­χη πολι­τι­κή χυδαιό­τη­τα είχε λει­τουρ­γή­σει και η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ μετά το ολο­καύ­τω­μα στο Μάτι το 2018. Τότε, για τον κ. Τσί­πρα, ο πύρι­νος όλε­θρος που κόστι­σε τη ζωή σε 104 ανθρώ­πους ήταν μια «άτυ­χη στιγ­μή», για την οποία «έφται­γαν» οι κάτοι­κοι που είχαν χτί­σει σπί­τια μέσα στο δάσος…

Ωμή, χοντρό­πε­τση, αδί­στα­κτη ξεδιαντροπιά.

Από το αλλή­στου μνή­μης «μαζί τα φάγα­με» του Πάγκα­λου μέχρι το σημε­ρι­νό «φταί­με όλοι» του Μητσο­τά­κη, το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα, τα κόμ­μα­τα και οι κυβερ­νή­σεις του, προ­σπα­θούν δια­χρο­νι­κά να απε­νο­χο­ποι­ή­σουν την εγκλη­μα­τι­κή πολι­τι­κή προς όφε­λος του κεφα­λαί­ου ρίχνο­ντας το ανά­θε­μα στον «εχθρό-λαό».

Το παρα­μύ­θι, όμως, πρέ­πει κάποια στιγ­μή να τελειώ­νει. Ούτε μαζί κυβερ­νή­σα­με, ούτε μαζί τα φάγα­με, ούτε φταί­με όλοι.

Φταί­νε, απο­κλει­στι­κά και μόνο, όσοι βρέ­θη­καν και βρί­σκο­νται στο τιμό­νι της χώρας. Όσοι άσκη­σαν και ασκούν κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή. Φταί­νε τα κόμ­μα­τα που κυβέρ­νη­σαν και κυβερ­νούν αυτόν τον τόπο: Η Νέα Δημο­κρα­τία, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι κατά και­ρούς μικρό­τε­ροι συγκυ­βερ­νή­τες τους.

Όχι, λοι­πόν, κ. Μητσο­τά­κη, κ. Τσί­πρα και λοι­ποί, δεν φταί­με όλοι για τα δικά σας εγκλήματα.

Αν φταί­με για κάτι, είναι μόνο για τού­το: Που σας ανε­χτή­κα­με τόσο καιρό.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο