Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ό Λάκης έπρεπε να το περιμένει

Ο Λάκης έπρε­πε να το περι­μέ­νει. Όταν παί­ζεις σε λασπω­μέ­νο γήπε­δο είναι ζήτη­μα χρό­νου να λερω­θείς. Η επί­θε­ση ―με ανα­φο­ρά σε προ­σω­πι­κά του δεδο­μέ­να― που δέχε­ται από στε­λέ­χη της Νέας Δημο­κρα­τί­ας, είναι ενδει­κτι­κή των «κανό­νων» ενός παι­χνι­διού που ο Λάκης μπή­κε να παί­ξει, όχι για την γεμά­τη θεα­τές κερ­κί­δα, αλλά για το ―παχυ­λό― πριμ.

Ακό­μα και όταν ο αγώ­νας είναι σικέ, καμιά ομά­δα δεν κάθε­ται να χάσει με τα χέρια κάτω. Όσο βιρ­τουό­ζος και να είσαι, ακό­μα και αν η φανέ­λα σου γρά­φει Λαζό­που­λος, κάποια στιγ­μή θα σε «τσι­μπή­σει» ένα σκλη­ρό «τάκλιν» του αντι­πά­λου. Πολύ περισ­σό­τε­ρο όταν ο αντί­πα­λος σε έχει άχτι επει­δή κάνο­ντας «θέα­τρο» προ­σπα­θείς να του κλέ­ψεις την εύνοια του διαι­τη­τή. Και ένα τίμη­μα ―λιγό­τε­ρο ή περισ­σό­τε­ρο βαρύ― θα το πλη­ρώ­σεις. Όταν, κάπο­τε, θα πάψει να «ξεση­κώ­νε­ται» από τις ενέρ­γειές σου η κερκίδα…

Οικο­δό­μος

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο