Μέρα του επιτάφιου θρήνου η Μεγάλη Παρασκευή, ο θρήνος της Παναγίας, ο θρήνος κάθε μάνας που βλέπει το γιό της να τον σταυρώνουν σε κάθε σημείο της Γης.
Αυτή τη μάνα – σύμβολο χρησιμοποίησε ο Κώστας Βάρναλης στο «Φως που καίει», στα ποιήματά του «Η μάνα του Χριστού» και «Οι πόνοι της Παναγιάς».
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί; | Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποιαν κορφή ερημική; | Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις.
Ξέρω, πως θα ’χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή, | που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις
Πως οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες!
Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει και μακριάθε βογκάει και μακριάθε ανεβαίνει.
Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα, των αλλώνε τα μίση καιρό τηνε θρέφαν κι αν η μαύρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα, να που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα!
Α! πώς είχα σα μάνα κ΄εγώ λαχταρήσει (ήταν όνειρο κ΄΄εμεινεν, άχνα και πάει) σαν και τ΄άλλα σου αδέρφια να σ΄είχα γεννήσει κι΄από δόξες αλάργα κι αλάργ΄από μίση!
Ένα κόκκινο σπίτι σ΄αυλή με πηγάδι… και μιά δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι… νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδυ, το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι. (…)
Η καταπληκτική μελωδία που ενέπνευσε διαχρονικά 10άδες κορυφαίους συνθέτες και μελωδούς Μίκη Θεοδωράκη και Βαγγέλη Παπαθανασίου
- Ω! γλυκύ μου έαρ! Βαγγέλης Παπαθανασίου – Ειρήνη Παππά
- ΜΙΚΗΣ ‑3η ΣΥΜΦΩΝΙΑ/“Πόλη”/Κ.Π.Καβάφης [Μέρος 3ο]
Περισσότερα στο επίσημο σάιτ του Μίκη
Εξυψωτικό και θριαμβευτικό το φινάλε της 2ης συμφωνίας του αγαπημένου Gustav Mahler | 2nd “Resurrection” symphony – finale, conducted by Leonard Bernstein | Η Συμφωνία της Αναστάσεως.
Ολόκληρη η συμφωνία με τον εξαίρετο …μοναδικό Claudio Abbado!
Ναι, οι στίχοι του Βάρναλη κι αυτή η παιδιάστικη παρόρμηση, ν’ ανατρέχει κάθε Μεγάλη Βδομάδα στα κείμενά του και να ξαναδιαβάζει «το φως που καίει», να ζωντανεύουν μπροστά του ο Προμηθέας, ο Ιησούς, ο Μώμος. Αξιον εστί το φως. Ω γλυκύ μου έαρ…
Συνθέσεις της φύσης, κατακόκκινες παπαρούνες, άσπρες και κίτρινες μαργαρίτες…
Ευωδιές ανθισμένων εσπεριδοειδών, κρινάκια, βιολέτες. Από την άλλη μεριά, το σκοτάδι κι η μυρωδιά του ολέθρου.
Η κόλαση του Δάντη ωχριά. Τω καιρώ εκείνω, οι αρχιερείς, λαβόντες τα τριάκοντα αργύρια του μεταμεληθέντος Ιούδα, ηγόρασαν τον αγρόν του Κεραμέως και σήμερα επανανίπτει τας χείρας του ως Πόντιος Πιλάτος.
Ω της παραφροσύνης και της υποκρισίας…
Κανένα απορρυπαντικό δεν μπορεί να καθαρίσει το αίμα των λαών, που φωνάζει από τα ερείπια των βομβαρδισμών. Οι Φαρισαίοι φωνασκούν «mea culpa», υποκριτικά χαμογελώντες στους παραμορφωτικούς, παραπλανητικούς φακούς της δημοσιότητος.
Αι γενεαί πάσαι συνεχίζουν να πληρώνουν στους τελώνηδες, ως μη έχοντες, ως πρόβατα επί σφαγήν, ως αμνοί άκακοι. — Εξέδυσάν με τα ιμάτια…, επί την κεφαλήν μου στέφανον εξ ακανθών…
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου… Αν η ευρωNATOλαγνεία συνεχίζει να οδηγεί τις πράξεις τους, αν οι εκδηλώσεις ενάντια στους μακελάρηδες τους ενοχλούν, τότε άξιος ο μισθός τους και προς αυτούς οι στίχοι του Δ. Σολωμού, γιατί πράγματι είναι σκλάβοι: «Μην ειπούν στο στοχασμό τους | τα ξένα έθνη αληθινά | εάν μισούνται ανάμεσό τους | δεν τους πρέπει ελευθεριά.
Ο θρήνος της μάνας προς το παιδί της, το μοιρολόι που μέσα του κλείνει την Ελπίδα της Ανάστασης: “Ω γλυκύ μου Εαρ”.
Δραματοποιημένη εκπομπήτου 1995 από το αρχείο ΕΡΤ — πρόγραμμα σε ποίηση Ρωμανού Μελωδού, Γιάννη Ρίτσου, Κώστα Βάρναλη και Οδυσσέα Ελύτη συμμετέχουν: Ασπασία Παπαθανασίου, Άννα Συνοδινού, Λύδια Κονιόρδου, Σόφη Μηρμιγκίδου, Αλεξάνδρα Διαμαντοπούλου, Μίρκα Καλατζοπούλου, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Ευγενία Βαρυτίμου, Σοφία Κορώνη. Τραγουδά η Νένα Βενετσάνου. Σενάριο — σκηνοθεσία Σταμάτης Χονδρογιάννης.
