Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

🚩 Άρης Βελουχιώτης… επί σκηνής στο Cine Αιολία — Καισαριανή

Ανοί­γου­με το Cine Αιο­λία το Σάβ­βα­το 15 Ιου­νί­ου με τη θεα­τρι­κή παρά­στα­ση «Άρης» της Σοφί­ας Αδα­μί­δου. Από εδώ την Και­σα­ρια­νή η παρά­στα­ση θα ξεκι­νή­σει το θεα­τρι­κό της καλο­και­ρι­νό ταξί­δι σε μια σει­ρά περιο­χές της Ελλά­δας. Δια­λεγ­μέ­νη και η ημέ­ρα και ο τόπος: 15 Ιου­νί­ου είναι η επέ­τειος θανά­του του Άρη, ενώ η Και­σα­ρια­νή, είναι σημείο ανα­φο­ράς, καθώς ο Βελου­χιώ­της μίλη­σε στην Σύσκε­ψη της Και­σα­ρια­νής για την ανα­γκαιό­τη­τα του ένο­πλου αγώ­να κατά των κατα­κτη­τών.

                      Σας περι­μέ­νου­με!

«Ο Βελου­χιώ­της ο Άρης κρέ­με­ται σα ληστής και κάτου οι Αλα­μά­νοι κάτου οι ληστές και κάτου τα τσα­κά­λια της προ­δο­σί­ας χορεύ­ουν και μεθά­νε με τ’ άγιο το αίμα του. Και πάνου εκεί στις πέτρες που το αίμα του έβα­ψε, πάνου στο κορ­φο­βού­νι της λευ­τε­ριάς μια πέρ­δι­κα χλιμ­μέ­νη μοι­ριο­λο­γεί κρα­τά­ει ένα κομ­μά­τι απ’ τ’ άγιο ρού­χο του και βρέ­χει το με δάκρυα και το φιλεί» (Γιάν­νης Ρίτσος).

Στην ιστο­ρία και τους αγώ­νες του Αρη Βελου­χιώ­τη στη­ρί­ζε­ται το έργο της Σοφί­ας Αδα­μί­δου, με τίτλο «Αρης»,  σε σκη­νο­θε­σία Βασί­λη Μπι­σμπί­κη, με τον Τάσο Σωτη­ρά­κη στο ρόλο του Αρη. Τις «φωνές» τους δανεί­ζουν ο ηθο­ποιός Θοδω­ρής Τσουα­νά­τος και ο μικρός Πέτρος Φλω­ρά­κης.1

Ο Βασί­λης Μπι­σμπί­κης εδώ και δυο χρό­νια έγρα­φε για τη θεα­τρι­κή σεζόν στο «Cartel» (με θέμα «Πίστη — Προ­δο­μέ­να Ονει­ρα»): «Τι σημαί­νειπιστεύω σε ένα όνει­ρο, σε μια ιδέα, σε έναν σκο­πό; Πώς μετα­φρά­ζε­ται ένα τέτοιο συναί­σθη­μα στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα ενός ανθρώ­που, ενός πολί­τη; Πόσο καθο­ρι­στι­κή μπο­ρεί να είναι αυτή η “πίστη” για τις επι­λο­γές του, σε ατο­μι­κό και συλ­λο­γι­κό επί­πε­δο; Και το “αγω­νί­ζο­μαι”; Με ποιον τρό­πο εμπλέ­κε­ται και επη­ρε­ά­ζει την πορεία ενός ονεί­ρου; Πότε προ­δί­δε­ται ένα όνει­ρο; Ποιος χρε­ώ­νε­ται την απο­τυ­χία; Από ποιον και προς ποιον συντε­λεί­ται αυτή η προ­δο­σία; Και με τι κόστος;»

Συμπλη­ρώ­θη­καν 74 χρό­νια… Ήταν 16 Ιού­νη του 1945 όταν ο πρω­το­κα­πε­τά­νιος του ΕΛΑΣ, ο αγω­νι­στής, έφυ­γε από τη ζωή με το κεφά­λι ψηλά, όπως έζη­σε. Ο Αρης, κυκλω­μέ­νος από τους διώ­κτες του, έξω από τη Μεσού­ντα, θα ανοί­ξει ο ίδιος την πόρ­τα της αιω­νιό­τη­τας. Θα περά­σει στην αθα­να­σία της συλ­λο­γι­κής μνή­μης και συνεί­δη­σης, δίνο­ντας το τέλος με το ατο­μι­κό του περίστροφο.

Η ιστο­ρία του Άρη Βελου­χιώ­τη έχει έναν ξεχω­ρι­στό τρό­πο να ελκύ­ει, να διε­γεί­ρει, να συγκι­νεί. Με τη ζωή και το θάνα­τό του, υπη­ρέ­τη­σε τα ιδα­νι­κά της δικαιο­σύ­νης και της ελευ­θε­ρί­ας. Επι­λέ­γο­ντας τη στρά­τευ­ση με το ΚΚΕ, ανα­δεί­χτη­κε σε πραγ­μα­τι­κό λαϊ­κό ηγέ­τη. Αντι­τά­χθη­κε στη Συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας, την οποία χαρα­κτή­ρι­σε λαθε­μέ­νη, γεγο­νός που τον οδή­γη­σε στη δια­γρα­φή του από το ΚΚΕ, ενώ το 2011 έγι­νε η επί­ση­μη πολι­τι­κή απο­κα­τά­στα­σή του.

Συντε­λε­στές. Σκη­νι­κά — κοστού­μια Ομά­δα Cartel. Μου­σι­κή: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τρα­γού­δι «Αρη μου», σε στί­χους Αγλα­ΐ­ας Κλά­ρα, μελο­ποί­η­σε και ερμη­νεύ­ει η Ερω­φί­λη. Το μου­σι­κό κομ­μά­τι της έναρ­ξης και του τέλους είναι του Βασί­λη Καρα­γιάν­νη. Κινη­σιο­λο­γία: Αγγέ­λα Πατσέ­λη. Φωτι­σμοί: Λάμπρος Παπού­λιας. Επι­μέ­λεια video: Ηλί­ας Φλω­ρά­κης. Ειδι­κά Εφέ: Προ­κό­πης Βλα­σε­ρός. Φωτο­γρα­φί­ες: Δήμη­τρα Ψυχο­γυιού. Σχε­δια­σμός αφί­σας: Νικο­λέτ­τα Διο­λή. Εκτέ­λε­ση Παρα­γω­γής: Φαίη Τζή­μα.


Λίγα λόγια για την παράσταση
Τις σκέ­ψεις της γύρω από την παρά­στα­ση «Αρης»  θέλη­σε να μοι­ρα­στεί με τους ανα­γνώ­στες του «Ριζο­σπά­στη» η Αννα Λάζου, ανα­πλη­ρώ­τρια καθη­γή­τρια της Φιλο­σο­φι­κής Σχο­λής του ΕΚΠΑ

«Η παρά­στα­ση “Αρης” στο “Cartel” μού έδω­σε ελπί­δες, όχι μόνο για τη συνεί­δη­ση που αγω­νί­ζε­ται να ξεπε­ρά­σει τη ματαιο­δο­ξία του μπρά­βο και του χει­ρο­κρο­τή­μα­τος, πώς θα νική­σει δηλα­δή τις ανώ­ρι­μες ανά­γκες του ατο­μι­κού ανθρώ­που για ανα­γνώ­ρι­ση και δύνα­μη, αλλά και για τη μορ­φή και το περιε­χό­με­νο που βρί­σκουν στον αρμό της επί σκη­νής δρά­σης την αγα­στή συμ­φω­νία της ψυχο­σω­μα­τι­κής χορευ­τι­κό­τη­τας, όταν ο ηθο­ποιός μέσα στο αγνό του συνερ­γα­τι­κό σχέ­διο — με τον σκη­νο­θέ­τη, τον συγ­γρα­φέα και το κοι­νό του — πλά­θει το ρόλο άξιο να πλα­στεί, να ανα­πλα­στεί δηλα­δή και να αφή­σει ανε­ξί­τη­λο απο­τύ­πω­μα στους ευλα­βι­κούς παρα­στά­τες της παρά­στα­σης — που συνή­θως τους λέμε θεατές.2

Όσοι παρα­κο­λου­θού­σα­με την παρά­στα­ση “Αρης” είμα­στε ευλα­βι­κοί παρα­στά­τες, ένα εκκλη­σί­α­σμα, που προ­σε­κτι­κά, λέξη λέξη, ανά­σα — ανά­σα και με εναρ­γή ψυχή, ακού­γα­με τη φωνή του ήρωα, που ερχό­ταν από κάπου, από ένα σώμα τελι­κά, που περ­νού­σε με απρό­σμε­νη χρο­νι­κή ταχύ­τη­τα, από το πάθος στο μεγα­λείο, από την τρα­γω­δία στο φως, από το συναί­σθη­μα και την ανθρω­πιά στη διο­νυ­σια­κή έκστα­ση, από το αίσθη­μα του δίκαιου και του λογι­κού στο τυρά­γνι­σμα του αντάρ­τη, καθώς ακα­τά­σχε­τα αντι­μά­χε­ται με άνι­σα όπλα τους γίγα­ντες και τιτά­νες, βέβαιος πως θα γονα­τί­σει πριν πεθά­νει, αλλά πως αιώ­νια θα παρα­μεί­νει όρθιος.

Τα σκη­νι­κά ευρή­μα­τα και οι μετα­φο­ρές της θεα­τρι­κής πρά­ξης συγκλο­νί­ζουν στην απλό­τη­τά τους, όπως το γρά­ψι­μο στο έδα­φος, στο έπι­πλο και στον αέρα, η ντουλάπα/χρονοντούλαπο/καθρέφτης/οθόνη, των γραμ­μά­των προς το Κόμ­μα, ο παθια­σμέ­νος ενα­γκα­λι­σμός με το κομ­μέ­νο κεφά­λι του συντρό­φου, ο μετα­φο­ρι­κός καθα­για­σμός με το απλό τσί­που­ρο όλων των ταπει­νών αντι­κει­μέ­νων της καθη­με­ρι­νής ζωής, το πότι­σμα του φυτού, σαν την αγά­πη που βλα­σταί­νει μετα­τρέ­πο­ντας την παρά­νοια της τιμω­ρί­ας σε άνθι­σμα ζωής και ομορ­φιάς, το πρό­σω­πο του δίκαιου πατέ­ρα προ­βε­βλη­μέ­νο στην καρ­διά του επα­να­στά­τη γιου, η ένδυ­ση και απέκ­δυ­ση του προ­σώ­που του ήρωα μέσα από την εναλ­λα­γή ρού­χου, γύμνιας και σύγ­χρο­νου t‑shirt, το ροκ συνη­χώ­ντας με το τσά­μι­κο και το ηπει­ρώ­τι­κο συρ­τό… Τέλος, το Ψαρα­ντω­νι­κό κρη­τι­κό τρα­γού­δι του τέλους, που εκπλήσ­σει, αφού ενώ μας αλλά­ζει γεω­γρα­φι­κό μήκος και πλά­τος, συν­δέ­ει ταυ­τό­χρο­να το σήμε­ρα, κρα­τώ­ντας ζωντα­νή τη φλό­γα και την ανά­γκη της αντί­στα­σης και πάλης για έναν δίκαιο κόσμο…».


Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο