Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

10 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ τον Δημήτρη Μητροπάνο: Μεγάλη συναυλία προς τιμήν του από την ΚE του ΚΚΕ και την οικογένειά του, στις 30 Μάη

Με αφορ­μή τη συμπλή­ρω­ση 10 χρό­νων από τον χαμό του αξέ­χα­στου ερμη­νευ­τή Δημή­τρη Μητρο­πά­νου, η ΚΕ του ΚΚΕ μαζί με την οικο­γέ­νειά του θα πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν μεγά­λη συναυ­λία προς τιμήν του τη Δευ­τέ­ρα 30 Μάη, στις 9 μ.μ., στο γήπε­δο του Πανιω­νί­ου στη Νέα Σμύρνη.

Τρα­γου­δούν (με αλφα­βη­τι­κή σει­ρά): Πέγκυ Ζήνα, Παντε­λής Θαλασ­σι­νός, Βαγ­γέ­λης Κορα­κά­κης, Λάκης Παπα­δό­που­λος, Μίλ­τος Πασχα­λί­δης, Γιώρ­γος Σαμπά­νης, Κώστας Τριανταφυλλίδης.

Παρου­σί­α­ση, σκη­νο­θε­σία, επι­μέ­λεια: Ιερο­κλής Μιχαηλίδης

Καλ­λι­τε­χνι­κή επι­μέ­λεια: Γιάν­νης Παπαζαχαριάκης.

Ηχο­λη­ψία: Δημή­τρης Ευαγγελάτος.

Συμ­με­τέ­χει η Ορχή­στρα του Δημή­τρη Μητρο­πά­νου. Γιώρ­γος Κατσί­κας (ντραμς), Γιάν­νης Κυφω­νί­δης (πλή­κτρα), Μίμης Ντού­τσου­λης (μπά­σο), Γιάν­νης Παπα­ζα­χα­ριά­κης (κιθά­ρα), Γιώρ­γος Παπα­χρι­στού­δης (πιά­νο), Μάκης Πελέ­κας (μπου­ζού­κι), Χρή­στος Περ­τσι­νί­δης (ηλε­κτρι­κή κιθά­ρα), Γιάν­νης Σινά­νης (μπου­ζού­κι), Ανδρέ­ας Τρά­πα­λης (βιο­λί), Ντί­νος Χατζη­ιορ­δά­νου (ακορ­ντε­όν).

Ο Δημή­τρης Μητρο­πά­νος για περισ­σό­τε­ρα από 45 χρό­νια βάδι­σε με συνέ­πεια στους δρό­μους του ελλη­νι­κού τρα­γου­διού, απο­κα­λύ­πτο­ντας συνε­χώς νέες πτυ­χές της μεγά­λης του ερμη­νευ­τι­κής γκά­μας. Με το γνή­σιο λαϊ­κό χρώ­μα της φωνής του χάρι­σε ανε­πα­νά­λη­πτες στιγ­μές, κερ­δί­ζο­ντας την αγά­πη και τον σεβα­σμό όλων μας, κατα­κτώ­ντας να τον νιώ­θουν μέχρι και σήμε­ρα «δικό τους» τόσο οι παλιό­τε­ρες όσο και οι νεό­τε­ρες γενιές…

Ερμή­νευ­σε με τον δικό του μονα­δι­κό τρό­πο τρα­γού­δια που έχουν μεί­νει ανε­ξί­τη­λα στο πέρα­σμα του χρό­νου. Στη φωνή του φτε­ρού­γι­σε το πεί­σμα όσων πηγαί­νουν κόντρα στους δύσκο­λους και­ρούς. Τα τρα­γού­δια του συντρό­φευ­σαν και συνε­χί­ζουν να συντρο­φεύ­ουν όσους θέλουν «έναν κόσμο πιο μεγάλο…».

Γεν­νή­θη­κε τον Απρί­λη του 1948 στην Αγιά Μονή, μια φτω­χι­κή συνοι­κία των Τρι­κά­λων. «Μικρή Μόσχα» την ονό­μα­ζαν. Η οικο­γέ­νειά του ήταν δοσμέ­νη στους αγώ­νες και το κίνη­μα. Αντί­στα­ση, ΔΣΕ, φυλα­κί­σεις, εξο­ρί­ες, εκτε­λέ­σεις… Μέχρι τα 16 του χρό­νια θεω­ρού­σε ότι ήταν ορφα­νός… Τότε έμα­θε πως ο πατέ­ρας του είναι πολι­τι­κός εξό­ρι­στος στις σοσια­λι­στι­κές χώρες.

Ερχό­με­νος στην Αθή­να και πριν ακό­μα τελειώ­σει το Γυμνά­σιο ξεκί­νη­σε να δου­λεύ­ει ως τρα­γου­δι­στής. Πρώ­τος του μεγά­λος «δάσκα­λος» ο Γιώρ­γος Ζαμπέ­τας. Ετσι ξεκι­νά η μεγά­λη του πορεία στο ελλη­νι­κό λαϊ­κό τρα­γού­δι. Στη συνέ­χεια συνερ­γά­ζε­ται με τον Μίκη Θεο­δω­ρά­κη. Το 1971 ηχο­γρα­φεί τον δίσκο «Ο Αγιος Φεβρουά­ριος» σε μου­σι­κή του Δήμου Μού­τση και στί­χους του Μάνου Ελευ­θε­ρί­ου, ένα έργο που, πλέ­ον, θεω­ρεί­ται από τα κλα­σι­κά της ελλη­νι­κής δισκο­γρα­φί­ας. Σει­ρά έχουν οι συνερ­γα­σί­ες με τους Γιώρ­γο Κατσα­ρό, Γιώρ­γο Χατζη­νά­σιο, Σπύ­ρο Παπα­βα­σι­λεί­ου, Τάκη Μου­σα­φί­ρη, Από­στο­λο Καλ­δά­ρα, Σταύ­ρο Κου­γιουμ­τζή, Χρή­στο Νικο­λό­που­λο και Γιάν­νη Σπανό.

Ειδι­κά από τις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του ’90 η φωνή του Δημή­τρη Μητρο­πά­νου είναι ο μελω­δι­κός «τόπος» στον οποίο συνα­ντιού­νται, ανα­δει­κνύ­ο­νται και χαράσ­σο­νται στην καρ­διά όλων μας οι μελω­δί­ες μεγά­λων συν­θε­τών. Ανε­πα­νά­λη­πτες είναι οι ερμη­νεί­ες του σε ορι­σμέ­νους δίσκους — σταθ­μούς της δισκο­γρα­φί­ας, «Η εθνι­κή μας μονα­ξιά» του Μάριου Τόκα, η εμβλη­μα­τι­κή του συνερ­γα­σία με τον Θάνο Μικρού­τσι­κο «Στου αιώ­να την παρά­γκα», «Στης ψυχής το παρα­κά­τω» του Δημή­τρη Παπα­δη­μη­τρί­ου, αλλά και άλλες γόνι­μες «συνα­ντή­σεις», όπως με τον Χρή­στο Λεο­ντή στο τρα­γού­δι «Ερω­τας αρχάγ­γε­λος» από τον ομώ­νυ­μο δίσκο, τον Λάκη Παπα­δό­που­λο, τον Βαγ­γέ­λη Κορα­κά­κη κ.ά.

Την αγω­νι­στι­κή παρά­δο­ση τίμη­σε μέχρι τέλους της ζωής του και ο Δημή­τρης Μητρο­πά­νος. Πορεύ­τη­κε στα­θε­ρά στο πλευ­ρό του ΚΚΕ, ενώ αλη­σμό­νη­τες μένουν οι εμφα­νί­σεις του στο Φεστι­βάλ της ΚΝΕ, εκεί που η φωνή του συνα­ντού­σε το τερά­στιο λαϊ­κό πλή­θος, με το οποίο τους ένω­ναν κοι­νές ελπί­δες και οράματα…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο