Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

100 χρόνια Οκτωβριανή Επανάσταση — Γκεοργκ Μάουρερ «Κόκκινος Οχτώβρης»

Τα Ατέ­χνως με αφορ­μή τα 100 χρό­νια από την Οχτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση ξεκι­νά από σήμε­ρα 4 Ιου­νί­ου λογο­τε­χνι­κό αφιέ­ρω­μα στον κόκ­κι­νο Οχτώ­βρη και στον Λένιν. Αν έχε­τε κάτι να μας προ­τεί­νε­τε σχε­τι­κό ή να μας υπο­δεί­ξε­τε, περι­μέ­νου­με το μήνυ­μά σας στο [email protected].

Συνε­χί­ζου­με το αφιέ­ρω­μα με επι­λο­γή από τη Γερ­μα­νι­κή ποί­η­ση από το βιβλίο του Αντ. Στε­μνή «Επι­λο­γή από τη γερ­μα­νι­κή ποί­η­ση» (1978), ποι­ή­μα­τα εμπνευ­σμέ­να από την Οχτω­βρια­νή Επανάσταση.

ΓΚΕΟΡΓΚ ΜΑΟΥΡΕΡ

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΧΤΩΒΡΗΣ

Πώς μεγά­λω­ναν οι ομί­χλες μπρο­στά μου
σε τόσες πυρκαγιές
έτρε­χα, θαρ­ρώ­ντας πώς είναι ήλιοι,
και πατού­σα σε στάχτη. -
Πώς ήρθε η μέρα πια θαρρούσα
να σμί­ξει ο ήλιος με τις καρδιές,
και να φωτί­σουν μαζί
τους και­ρούς όλους,
απ’  όταν σηκώ­θη­κε ο άνθρωπος
κι ελεύ­θε­ρα έγι­ναν — σαν σε παιχνίδι -
τα χέρια του!

Αχ! η σύγ­χυ­ση τότε
μαζεύ­ο­ντας κι απλώ­νο­ντας τα χέρια,
πύρ­γοι των πετροπυραμίδων
και πυρα­μί­δες κρανίων,
μια έφευ­γε ο ήλιος
και ίσκιος σκέ­πα­ζε τις καρδιές.
Όμως και πάλι
ξεδι­πλω­νό­ταν η γης
αγνά­ντια στον ήλιο,
που έλαμπε
πάνω απ’ τις μάχες
σιωπηλός…

Και τότε άναψε
απ’ τ’ άπει­ρο αίμα
τόσο η καρδιά,
π΄ άρχισε,
ηλιο­κά­θα­ρα να μιλά!
Κι άρχι­σε τέλος
η Αβρό­ρα μόνη της να μιλά.

ΓΚΕΟΡΓΚ ΜΑΟΥΡΕΡ: Γεν­νή­θη­κε το 1907 στη Ρου­μα­νία. Ο πατέ­ρας του ήταν δάσκα­λος. Το 1926, εγκα­τα­στά­θη­κε στη Γερ­μα­νία και σπού­δα­σε στη Λει­ψία και στο Βερο­λί­νο,  Ιστο­ρία Καλών Τεχνών, Φιλο­σο­φία και Γερμανι­κή Φιλο­λο­γία. Αστός ουμα­νι­στής ποι­η­τής, βρέ­θη­κε μετά τον Δεύ­τε­ρο Παγκό­σμιο Πόλε­μο στις γραμ­μές της σοσια­λι­στι­κής λογο­τεχνίας. Μέχρι τον θάνα­τό του ήταν καθη­γη­τής στο Ινστι­τού­το Λογο­τε­χνί­ας της Λει­ψί­ας. Τιμή­θη­κε με το βρα­βείο «Γιο­χά­νες Ρ. Μπέ­χερ» και το Εθνι­κό Βρα­βείο, για την ποί­η­ση του.

 

Βιογραφικό του Αντώνη Στεμνή

Αντώ­νης Στεμνής

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο