Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

11 Απριλίου 1946: Κυβέρνηση δια χειρός… Αγγλίας

Οι Αγγλοι κατα­σκευά­ζουν την πρώ­τη «λαο­πρό­βλη­τη» κυβέρ­νη­ση, με πρω­θυ­πουρ­γό τον δωσί­λο­γο Πουλίτσα.
Αμέ­σως μετά τις «εκλο­γές» της 31ης Μάρ­τη, ή ακρι­βέ­στε­ρα μετά τον πρω­το­φα­νή βια­σμό της θέλη­σης του ελλη­νι­κού λαού, οι Αγγλοι απο­φα­σί­ζουν να πάρουν απ’ ευθεί­ας την υπό­θε­ση στα χέρια τους. Στό­χος, όπως τον είχε προσ­διο­ρί­σει ο Τσόρ­τσιλ, η εξό­ντω­ση του ΕΑΜι­κού κινή­μα­τος, των αγω­νι­στών του και, κυρί­ως, του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ελλά­δας. Η «κατα­σκευή», λοι­πόν, της κυβέρ­νη­σης υπό τον δοσί­λο­γο Που­λί­τσα εξυ­πη­ρε­τού­σε κατά τον καλύ­τε­ρο τρό­πο αυτό το στόχο.

Πλακάτ του ΕΑΜ κατά της τρομοκρατίας, στο κέντρο της Αθήνας στο οποίο αναγράφεται: 11.500 Τουφεκισμένοι Δολοφονημένοι και μάρτυρες της Αθήνας, Ζητάνε την τιμωρία των προδοτών. Απρίλης 1946

Πλα­κάτ του ΕΑΜ κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας, στο κέντρο της Αθή­νας στο οποίο ανα­γρά­φε­ται: 11.500 Του­φε­κι­σμέ­νοι Δολο­φο­νη­μέ­νοι και μάρ­τυ­ρες της Αθή­νας, Ζητά­νε την τιμω­ρία των προ­δο­τών. Απρί­λης 1946

Μέσα σ’ ένα μήνα, ο απο­λο­γι­σμός της δρά­σης των παρα­κρα­τι­κών συμ­μο­ριών (Σούρ­λα, Βουρ­λά­κη, Μαγ­γα­νά, Τσα­ντού­λα, Βελέν­τζα, Βόι­δα­ρου, Κατσα­ρέα, Καμα­ρι­νέα κ.ά.) σε στε­νή συνερ­γα­σία με τη χωρο­φυ­λα­κή και τα μετα­βα­τι­κά απο­σπά­σμα­τα του στρα­τού στην ύπαι­θρο, ήταν ο εξής:

Φόνοι 116, τραυ­μα­τι­σμοί 31, βασα­νι­σμοί 114, εμπρη­σμοί 4, κατα­στρο­φές γρα­φεί­ων 7. Στο ίδιο διά­στη­μα, χιλιά­δες ΕΑΜί­τες στάλ­θη­καν από τις Επι­τρο­πές Ασφα­λεί­ας στα ξερονήσια.

Μπρο­στά σ’ αυτή την κατά­στα­ση το Πολι­τι­κό Γρα­φείο της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του ΚΚΕ σε από­φα­σή του της 6ης Μάη τόνι­ζε ότι «την πρω­ταρ­χι­κή και απο­κλει­στι­κή ευθύ­νη για την τρα­γι­κή κατά­στα­ση στην Ελλά­δα και για τη δολο­φο­νι­κή απο­χα­λί­νω­ση, που παρου­σιά­ζουν ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο κρα­τι­κά όργα­να και μοναρ­χο­φα­σι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες, τη φέρ­νουν οι Αγγλοι και η κυβέρ­νη­ση» και προει­δο­ποιού­σε πως, εφό­σον δε στα­μα­τή­σει το όργιο, «σε κάθε χτύ­πη­μα του μοναρ­χο­φα­σι­σμού θ’ απα­ντά με τα ίδια μέσα» και ότι «η κυβέρ­νη­ση δε θα μπο­ρεί τη φυσι­κή αυτή άμυ­να του λαού να την παρου­σιά­ζει για “αναρ­χία”, αφού αυτή υπο­θάλ­πει την πραγ­μα­τι­κή αναρ­χία, όταν αφή­νει ασύ­δο­τους τους δολοφόνους».

Ετσι, το ΚΚΕ χωρίς να παραι­τη­θεί από την πολι­τι­κή της ομα­λής δημο­κρα­τι­κής εξέ­λι­ξης και της συμ­φι­λί­ω­σης, από τα ίδια τα πράγ­μα­τα ανα­γκά­στη­κε να προ­ω­θή­σει και την ένο­πλη πάλη. Την άνοι­ξη και το καλο­καί­ρι του 1946 έκα­ναν την εμφά­νι­σή τους ομά­δες ενό­πλων κατα­διω­κο­μέ­νων αγω­νι­στών στα Πιέ­ρια, στο Βόιο — Γράμ­μο, τα Χάσια, τον Ολυ­μπο, Κίσ­σα­βο, την Ηπει­ρο και στη Ρούμελη.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο