12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944: ΝΑ ΞΑΝΑΝΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ ΜΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΑΓΩΝΑ

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Γεώρ­γιος Λια­νός //

Θα ήταν άσχη­μο να ξεκι­νή­σει κανείς και πάλι με τα γνω­στά κλι­σέ και καλά πόσο ανυ­πό­λη­πτοι είναι οι Έλλη­νες και πόσο οι νέοι μας προ­δί­δουν την γλυ­κύ­τα­τη ως έαρ πατρί­δα μας. Ναι σήμε­ρα θα μπο­ρού­σε να ήταν ημέ­ρα εθνι­κής εορ­τής και πανή­γυ­ρης, αλλά δυστυ­χώς οι βιδο­στρο­φές των Ελλή­νων είναι αρκε­τά λασκα­ρι­σμέ­νες και πετά­γο­νται δεξιω­θέν και ακροδεξιώθεν.

Και φυσι­κά θα μπο­ρού­σε και θα έπρε­πε αν υπήρ­χε όπως λένε πολύ και λαλί­στα­τοι πατριώ­τες κάποιο ίχνος εθνι­κής και πατριω­τι­κής συνεί­δη­σης να υπάρ­χει θεσπι­σμέ­νη εθνι­κή εορ­τή, όχι με παρε­λά­σεις και στρα­τιω­τι­κά αγή­μα­τα, αλλά με πλή­θος λαϊ­κών εκδη­λώ­σε­ων μνή­μης, όπου η ιστο­ρία θα ξετυ­λί­γε­ται, μέσω της ποί­η­σης, της λογο­τε­χνί­ας, των ιστο­ρι­κών εκθέ­σε­ων φωτο­γρα­φί­ας, ντο­κι­μα­ντέρ, αλλά και με μαθη­τι­κές και φοι­τη­τι­κές εκδη­λώ­σεις σε σχο­λές και σχο­λεία, με στό­χο να μεί­νουν, αλλά και να έρθουν στο φως ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρες πτυ­χές του αγώ­να του λαού μας ενά­ντια στο Γερ­μα­νό ναζί κατα­κτη­τή και τους ντό­πιους φασί­στες συνερ­γά­τες του.

Ήταν τότε η Ελλά­δα η μονα­δι­κή χώρα της Ευρώ­πης που σήκω­σε μεγά­λο βάρος αυτού του αγώ­να μέσα από τις οργα­νώ­σεις της Εθνι­κής Αντί­στα­σης και πλή­ρω­σε με το βαρύ­τε­ρο τίμη­μα με εκτε­λέ­σεις, κατα­στρο­φές ολό­κλη­ρων περιο­χών, πεί­να και εκτο­πί­σεις. Το σημε­ρι­νό άρθρο αφιε­ρώ­νε­ται σε αυτούς που θυσί­α­σαν και αφιέ­ρω­σαν, τη ζωή τους για μια ανθρω­πό­τη­τα καλύ­τε­ρη χωρίς δυνά­στες και υπο­ζύ­για. Είναι τόσο παρά­λο­γο ένας λαός να μην εορ­τά­ζει την ελευ­θε­ρία του, την ημέ­ρα που οι θυσί­ες του έπια­σαν κόπο, αλλά να γιορ­τά­ζει την έναρ­ξη του πολέμου.

Αλλά φυσι­κά πως μπο­ρεί να συμ­βεί αυτό σε μια χώρα που η ανα­τρο­φή μας και η γαλού­χη­ση βασί­ζε­ται σε μύθους και προ­λή­ψεις. Αλλά με αυτά έχει μάθει δυστυ­χώς να πορεύ­ε­ται το «εκλε­κτό» έθνος των Ελλή­νων και των πολι­τών του που βρί­σκο­νται συνε­χώς σε ακρο­δε­ξιά νιρ­βά­να και δακρύ­ζουν με υπο­κρι­σία, ενώ χλευά­ζουν και θεω­ρεί ανθελ­λη­νι­κή την ύπαρ­ξη και την πορεία της Αντί­στα­σης που συγκρο­τεί­ται απο­κλει­στι­κά από τις δυνά­μεις της αρι­στε­ράς που έδω­σε τη μάχη ένα­ντι στο φασι­σμό και το ναζι­σμό, με δύνα­μη και σθένος.

Σε δεκα­έ­ξι ημέ­ρες όλοι θα εορ­τά­ζουν την εθνι­κή επέ­τειο, το ηρω­ι­κό ΌΧΙ το σαρά­ντα. Θα δακρύ­ζουν μπρο­στά στους επι­τύμ­βιους στύ­λους για τους νεκρούς πολε­μι­στές τον ορο­σει­ρών της Πίν­δου, θα υμνούν τον Ιωάν­νη Μετα­ξά και κάθε λογής δικτά­το­ρα. Πολι­τι­κή και εκκλη­σια­στι­κή ηγε­σία, φορείς της υπο­τέ­λειας και της ακρο­δε­ξιάς ρητο­ρι­κής θα παρα­κο­λου­θούν μόνοι του πάνω στις εξέ­δρες τις παρε­λά­σεις των νέων υπο­τε­λών στην κοι­νω­νία των κανί­βα­λων του κέρ­δους. Θα μιλούν για την ομο­ψυ­χία που έδει­ξαν τότε οι Έλλη­νες στο πρό­σω­πο των τότε «εθνι­κών ηγε­τών», αλλά και για την ανά­γκη να υπάρ­ξει η απα­ραί­τη­τη εθνι­κή συνεν­νό­η­ση για το καλό της πατρί­δας, που θα βρί­σκε­ται μακριά. Θα συγκρί­νουν τη δική μας επο­χή με την τότε λέγο­ντας πως δεν πρέ­πει να μπού­με ξανά στα φαύ­λα παι­χνί­δια του διχα­σμού που οδή­γη­σαν στο για αυτούς σπα­ρα­κτι­κό Εμφύ­λιο. Έναν Εμφύ­λιο, που στα σχο­λι­κά ιστο­ρι­κά βιβλία δεν υπάρ­χει σαν ενό­τη­τα, αλλά σαν ένα μικρό μάθη­μα, καθώς δεν πρέ­πει τα παι­διά να μεγα­λώ­νουν με ιδε­ο­λη­ψί­ες, αλλά και με ιδέ­ες που τα κάνουν βλα­πτι­κά για το έθνος.

Η λέξη λαός δεν θα υπάρ­ξει σε αυτές τις εκδη­λώ­σεις υπο­κρι­σί­ας, από υπο­τε­λείς και υμνη­τές των δυνα­στών του ανθρώ­που. Δεν θα ανα­φερ­θεί ποτέ η λέξη ελευ­θε­ρία από υπο­τε­λείς, συνε­χι­στές πολι­τι­κών που απα­ξιώ­νουν την ανθρώ­πι­νη ζωή και την μετα­τρέ­πουν σε θήρα­μα στους κότσυ­φες της καθο­λι­κής μας υποταγής.

Πώς να εορ­τα­στεί η μέρα από ανθρώ­πους που είναι ένα με το φασι­σμό, που αγνο­ούν το πόσο μας στοί­χι­σε η ναζι­στι­κή θηριω­δία και πόσο μας στοι­χί­ζει ακό­μη ‚καθώς οι υμνη­τές του φασι­σμού βρί­σκο­νται ακό­μη και στη διπλα­νή μας πόρ­τα και επι­δει­κνύ­ουν το φασι­σμό τους παντού; Με πιο τρό­πο θα μιλή­σου­με στα παι­διά μας για το μέλ­λον που οι εξου­σί­ες και εμείς τους φτιά­ξα­με και τους φτιά­χνου­με, όταν οι ίδιοι μας οι νέοι έχουν ως πρό­τυ­πο τον Κασι­διά­ρη και το κού­ρε­μα του στρα­τιώ­τη. Όταν μετα­φέ­ρουν τη βία που η κοι­νω­νία ανα­πα­ρά­γει απέ­να­ντι σε ότι δεν συμ­βα­δί­ζει με το πρό­τυ­πο της αρκού­δας, μέσα στα σχο­λεία στους χώρους εργα­σί­ας, στο δρό­μο παντού.

Παρό­λα αυτά η 12η Οκτώ­βρη απο­τε­λεί ημέ­ρα ελπί­δας για όλους μας. Ανή­κει σε όλους τους ανθρώ­πους που αγω­νί­ζο­νται μια ανθρω­πό­τη­τα καλύ­τε­ρη με τον άνθρω­πο οδη­γη­τή των ίδιων του των αγώ­νων, για ελευ­θε­ρία και χει­ρα­φέ­τη­ση. Για να γίνει αυτό χρειά­ζε­ται να ξεφύ­γου­με από τα στε­νά όρια των μύθων που κατα­σκευά­στη­καν για να λάβει τη ιστο­ρία τη ροή που πρέ­πει να λάβει με τον άνθρω­πο και το λαό παρών στο χθες και στο σήμε­ρα. Μόνο αν αυτό γίνει κατα­νοη­τό θα αισθαν­θού­με την αξία της ελευ­θε­ρί­ας και θα δώσου­με και εμείς το μήνυ­μα του αγώνα.