Σκληρά ήταν τα χτυπήματα του Εγκέλαδου την άνοιξη του 1965. Στις 9 Μάρτη, στις 9.30 το βράδυ, ένας τρομερός σπασμός στο υπέδαφος του Βόρειου Ευβοϊκού Κόλπου γίνεται αισθητός σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, από την Πελοπόννησο μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Στο «μάτι του κυκλώνα» θα βρεθεί μόνον η Αλόννησος, η οποία ουσιαστικά ισοπεδώνεται. Το μικρό νησί των δυο χιλιάδων κατοίκων θρηνεί δύο νεκρούς, δύο ηλικιωμένες γυναίκες που δεν πρόλαβαν να βγουν από το σπίτι τους. Οι υλικές ζημιές, ωστόσο, είναι τεράστιες. Ελάχιστα είναι τα σπίτια που δεν έχουν καταρρεύσει πλήρως ή καταστεί «επικινδύνως ετοιμόρροπα», ενώ — ένδειξη του χάους που επικρατεί στον κρατικό μηχανισμό — οι αρχές της Μαγνησίας πληροφορούνται την καταστροφή μετά από πολλές ώρες, στις τέσσερις το πρωί της επομένης!
Οι προσπάθειες αποκατάστασης των σεισμοπλήκτων θ’ αρχίσουν σχεδόν αμέσως, αλλά τα πρώτα εφόδια στο νησί δε θα φθάσουν παρά την επομένη το μεσημέρι. Μέχρι τότε, όπως σημειώνουν οι εφημερίδες της εποχής, οι σεισμόπληκτοι μένουν εντελώς αβοήθητοι. «Εχουν καταφύγει σε σπήλαια, κάτωθι δέντρων, εντός λέμβων και ιστιοφόρων, διά να προστατευτούν από το ψύχος», γράφει η «Καθημερινή». Και ενώ οι κάτοικοι της Αλοννήσου προσπαθούσαν να επουλώσουν τις πληγές τους, στις 13 Μάρτη, ένας νέος σεισμός, με το ίδιο επίκεντρο, ολοκληρώνει την καταστροφή, πλήττοντας αυτή τη φορά και τη Σκόπελο, χωρίς ευτυχώς να υπάρξουν θύματα.
Λίγες μέρες αργότερα, στις 5 Απρίλη, στις 5.13 τα ξημερώματα, ισχυρότατος σεισμός χτυπάει την Πελοπόννησο. Ο Εγκέλαδος χτυπά πριν την ανατολή του ήλιου και βρίσκει τους ανθρώπους στα κρεβάτια τους. Ο απολογισμός είναι θλιβερός: Δεκαεφτά νεκροί, ανάμεσά τους πολλά παιδιά και περισσότεροι από διακόσιοι τραυματίες. Στη Μεγαλόπολη, η οποία υφίσταται τις μεγαλύτερες ζημιές, το 80% των σπιτιών καθίστανται ακατοίκητα, καθώς ακόμα και εκείνα που δεν κατέρρευσαν αμέσως, είναι πλέον ετοιμόρροπα. Πολλά από τα χωριά της περιοχής κυριολεκτικά αφανίζονται.
Πηγή: Ριζοσπάστης
