14 Μαρτίου 1978: Το Ισραήλ εισβάλλει στο Λίβανο

Τη νύχτα της 14ης προς 15η του Μάρ­τη 1978, δύνα­μη 20.000- 25.000 Ισραη­λι­νών στρα­τιω­τών, υπο­στη­ρι­ζό­με­νη από μονά­δες πυρο­βο­λι­κού και τεθω­ρα­κι­σμέ­νων, βομ­βαρ­δι­στι­κά αερο­πλά­να και πολε­μι­κά πλοία, εισβάλ­λει στο Νότιο Λίβα­νο, σε όλο το μήκος των συνό­ρων. Επι­χει­ρώ­ντας να δικαιο­λο­γή­σει την κατά­φω­ρη παρα­βί­α­ση της εδα­φι­κής κυριαρ­χί­ας ενός ανε­ξάρ­τη­του κρά­τους- μέλους του ΟΗΕ, το Τελ Αβίβ κάνει λόγο για «νόμι­μη αυτο­ά­μυ­να», επι­κα­λού­με­νο την ύπαρ­ξη βάσε­ων της Οργά­νω­σης για την Απε­λευ­θέ­ρω­ση της Παλαι­στί­νης στο νότιο τμή­μα της χώρας. Στό­χος της επι­χεί­ρη­σης, όπως δηλώ­νε­ται αρχι­κά, είναι η δημιουρ­γία «ζώνης ασφα­λεί­ας» βάθους 10 χιλιο­μέ­τρων μέσα στο λιβα­νι­κό έδα­φος, ώστε να μην κιν­δυ­νεύ­ει το Ισρα­ήλ από επι­θέ­σεις των Παλαι­στι­νί­ων ανταρτών.

Ο αντί­κτυ­πος της ισραη­λι­νής εισβο­λής είναι τερά­στιος. Ο Πρό­ε­δρος του Λιβά­νου, Ελία Σαρ­κίς, καταγ­γέλ­λει στον ΟΗΕ την «παρα­βί­α­ση των διε­θνών αρχών, της κυριαρ­χί­ας του κρά­τους του Λιβά­νου και των ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των του λιβα­νέ­ζι­κου λαού». Ο γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας του ΟΗΕ, Κουρτ Βαλ­ντ­χάιμ, εκφρά­ζει τη «βαθιά του ανη­συ­χία για την παρα­βί­α­ση των συνό­ρων ενός κυρί­αρ­χου κρά­τους και για τη μαζι­κή χρή­ση βίας από το Ισρα­ήλ». Την ισραη­λι­νή εισβο­λή κατα­δι­κά­ζει η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία της διε­θνούς κοι­νό­τη­τας, με εξαί­ρε­ση τους Αμε­ρι­κα­νούς και τους στε­νούς συμ­μά­χους τους, οι οποί­οι τηρούν εύγλωτ­τη σιωπή.

Στις 18 του Μάρ­τη, η «ζώνη ασφα­λεί­ας» που είχαν προ­α­ναγ­γεί­λει οι Ισραη­λι­νοί είναι ήδη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, αλλά οι εισβο­λείς συνε­χί­ζουν την επι­χεί­ρη­σή τους επε­κτεί­νο­ντάς τη σε μεγά­λο μέρος του Λιβά­νου. Η διε­θνής κατα­κραυ­γή ενα­ντί­ον των εισβο­λέ­ων γιγα­ντώ­νε­ται όταν Δυτι­κοί δημο­σιο­γρά­φοι απο­κα­λύ­πτουν ότι τα ισραη­λι­νά στρα­τεύ­μα­τα χρη­σι­μο­ποιούν φονι­κό­τα­τες, αμε­ρι­κα­νι­κής κατα­σκευ­ής «βόμ­βες με καρφιά»-συσσωματώματα δεκά­δων χει­ρο­βομ­βί­δων που εκτο­ξεύ­ουν ατσά­λι­να θραύ­σμα­τα, προ­κα­λώ­ντας πραγ­μα­τι­κό μακε­λειό σε ακτί­να δεκά­δων ή και εκα­το­ντά­δων μέτρων.

Στις 19 του Μάρ­τη, όταν στα­μα­τούν οι επι­χει­ρή­σεις των επι­δρο­μέ­ων, ο Λίβα­νος είναι πρα­κτι­κά διχο­το­μη­μέ­νος, με τη Συρία να ελέγ­χει το βόρειο τμή­μα της χώρας και το Ισρα­ήλ (μαζί με τους χρι­στια­νούς φαλαγ­γί­τες) το νότιο. Μόνον η Τύρος και τα περί­χω­ρά της μένουν υπό τον έλεγ­χο των Παλαι­στι­νί­ων. Σύμ­φω­να με το Τελ Αβίβ, κατά τη διάρ­κεια της εισβο­λής, 20 Ισραη­λι­νοί και 250–400 Παλαι­στί­νιοι αντάρ­τες έχα­σαν τη ζωή τους, ενώ η Οργά­νω­ση για την Απε­λευ­θέ­ρω­ση της Παλαι­στί­νης κάνει λόγο για 450 νεκρούς Ισραη­λι­νούς και 144 Παλαι­στι­νί­ους. Σύμ­φω­να με την κυβέρ­νη­ση της Βηρυ­τού, κατά τη διάρ­κεια των επι­χει­ρή­σε­ων έχα­σαν τη ζωή τους 1.000 άμα­χοι και πολ­λοί περισ­σό­τε­ροι τραυματίστηκαν.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης