Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

14 Φεβρουαρίου 1980: Ο στρατός χτυπάει τους απεργούς στη Σμύρνη

Το 1980 βρί­σκει την Τουρ­κία στη δίνη μιας μεγά­λης οικο­νο­μι­κής και πολι­τι­κής κρί­σης. Το 1979 έκλει­σε με τη βιο­μη­χα­νι­κή παρα­γω­γή μειω­μέ­νη κατά 2,8%, με την ανερ­γία στο 25% του εργα­τι­κού δυνα­μι­κού, τον πλη­θω­ρι­σμό στο αστρο­νο­μι­κό 82% και το συνο­λι­κό δημό­σιο έλλειμ­μα στο εφιαλ­τι­κό ύψος των 14 δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων δολα­ρί­ων. Αντι­μέ­τω­πη με αυτή την απελ­πι­στι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η κυβέρ­νη­ση Ντε­μι­ρέλ ανα­ζη­τεί σανί­δα σωτη­ρί­ας στα δάνεια από το Διε­θνές Νομι­σμα­τι­κό Ταμείο (ΔΝΤ). Ομως το ΔΝΤ συναρ­τά την παρο­χή βοή­θειας με δρα­κό­ντειους όρους οικο­νο­μι­κής «εξυ­γί­αν­σης».

Στις 24 Γενά­ρη ο Ντε­μι­ρέλ ανα­κοι­νώ­νει ένα «πακέ­το» εξαι­ρε­τι­κά οδυ­νη­ρών μέτρων. Η τουρ­κι­κή λίρα υπο­τι­μά­ται ένα­ντι του δολα­ρί­ου κατά 33%. Οι κρα­τι­κές επι­δο­τή­σεις στις προ­βλη­μα­τι­κές επι­χει­ρή­σεις του Δημο­σί­ου (τα χρέη των οποί­ων ανέρ­χο­νται σε 1,3 δισ. δολά­ρια) ουσια­στι­κά καταρ­γού­νται. Ορι­σμέ­νες από τις επι­χει­ρή­σεις αυτές ιδιω­τι­κο­ποιού­νται, πράγ­μα που συνε­πά­γε­ται απο­λύ­σεις δεκά­δων χιλιά­δων εργα­ζο­μέ­νων. Ταυ­τό­χρο­να απε­λευ­θε­ρώ­νο­νται τα τιμο­λό­για των δημο­σί­ων οργα­νι­σμών, με συνέ­πεια τη δρα­μα­τι­κή αύξη­ση των τιμών μιας σει­ράς βασι­κών προ­ϊ­ό­ντων και υπη­ρε­σιών. Το πετρέ­λαιο και τα παρά­γω­γά του αυξά­νο­νται από 45% ως και 120%, τα λιπά­σμα­τα κατά 400%, το ηλε­κτρι­κό ρεύ­μα κατά 120%, τα ρού­χα κατά 100%, ο χάλυ­βας κατά 75% και το χαρ­τί κατά 300%.

Τα μέτρα προ­κα­λούν την άμε­ση και έντο­νη αντί­δρα­ση των εργα­ζο­μέ­νων. Στο πρώ­το δεκα­ή­με­ρο του Φλε­βά­ρη η συν­δι­κα­λι­στι­κή ομο­σπον­δία ΝΤΙΣΚ προ­χω­ρεί στην κατά­λη­ψη του μεγά­λου κρα­τι­κού εργο­στα­σί­ου κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γί­ας «Ταρίς» στη Σμύρ­νη, η διοί­κη­ση του οποί­ου στο πνεύ­μα των νέων μέτρων ανα­κοί­νω­σε την από­λυ­ση 700 εργα­τών. Η κατά­λη­ψη εξε­λίσ­σε­ται σε κέντρο παλ­λαϊ­κού ξεση­κω­μού, καθώς το εργο­στά­σιο γίνε­ται πόλος συσπεί­ρω­σης δεκά­δων χιλιά­δων αγα­να­κτι­σμέ­νων μισθωτών.

Μπρο­στά στον κίν­δυ­νο επέ­κτα­σης της εξέ­γερ­σης η κυβέρ­νη­ση βάζει μπρο­στά το στρα­τό. Στις 14 Φλε­βά­ρη του 1980 μια τεθω­ρα­κι­σμέ­νη μεραρ­χία επι­τί­θε­ται κατά των έγκλει­στων απερ­γών. Στην επι­χεί­ρη­ση ανα­κα­τά­λη­ψης του εργο­στα­σί­ου συμ­με­τέ­χουν 10.000 στρα­τιώ­τες και αστυ­νο­μι­κοί, ενώ εκεί­νη τη στιγ­μή βρί­σκο­νταν μέσα στο εργο­στά­σιο 1.200 εργά­τες και 300 φοι­τη­τές. Ο ακρι­βής αριθ­μός των θυμά­των από αυτή την επι­χεί­ρη­ση δεν έγι­νε ποτέ γνωστός.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο