Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

144 χρόνια από το θάνατο του Henry Reeve: Η Διεθνής Μπριγάδα Κουβανών Υγειονομικών αξίζει το Νόμπελ

Μια ιδιαί­τε­ρη επέ­τειος για το νησί της επα­νά­στα­σης και για όλους εμάς ήταν αυτές τις μέρες.
144 χρό­νια από τον θάνα­το του 27χρονου Αμε­ρι­κα­νού διε­θνι­στή αγω­νι­στή Χέν­ρι Ρίιβ, που έπε­σε μαχό­με­νος δίπλα στους Κου­βα­νούς, στον στρα­τό των Μαμπί, στον πρώ­το αγώ­να για την ανε­ξαρ­τη­σία το 1876 και έχει δώσει το όνο­μά του στη Διε­θνή Μπρι­γά­δα Ειδι­κευ­μέ­νων Υγειο­νο­μι­κών για την αντι­με­τώ­πι­ση φυσι­κών κατα­στρο­φών και μεγά­λων επιδημιών.
Η μπρι­γά­δα «Χέν­ρι Ρίιβ» δημιουρ­γή­θη­κε με πρό­τα­ση του ιστο­ρι­κού ηγέ­τη της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης Φιντέλ Κάστρο, το 2005, αμέ­σως μετά τον κατα­στρο­φι­κό κυκλώ­να «Κατρί­να», όπου η Κού­βα συγκέ­ντρω­σε 1.586 από τους υγειο­νο­μι­κούς της, έτοι­μους για να προ­σφέ­ρουν βοή­θεια στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες, πρό­τα­ση που απέρ­ρι­ψε η αμε­ρι­κα­νι­κή κυβέρνηση.
Η Μπρι­γά­δα, όμως, από τότε προ­σφέ­ρει τις υπη­ρε­σί­ες της σε κάθε γωνιά του πλα­νή­τη, όπου της ζητη­θεί. Οι διε­θνι­στές για­τροί και υγειο­νο­μι­κοί της Κού­βας έχουν βοη­θή­σει σε σει­σμούς, άλλες κατα­στρο­φές, στην επι­δη­μία του Εμπο­λα στην Αφρι­κή, και φέτος βρέ­θη­καν στην πρώ­τη γραμ­μή στην αντι­με­τώ­πι­ση της παν­δη­μί­ας Covid-19.

Mole Antonelliana Torino Cuba grazie bigada HenryReeve

ℹ️  45 μπρι­γά­δες βρέ­θη­καν σε 38 χώρες (ανά­με­σά τους: Ιτα­λία, Ανδό­ρα, Μαρ­τι­νί­κα, Γουα­δε­λού­πη, Γουιά­να, Σου­ρι­νάμ, Γρα­νά­δα, Τζα­μάι­κα, Αϊτή, Βενε­ζου­έ­λα, Νικα­ρά­γουα, Αγκό­λα).
Σε αυτές συμ­με­τεί­χαν 3.772 υγειο­νο­μι­κοί, το 66% γυναί­κες και έσω­σαν ζωές.
Σύμ­φω­να με τα στοι­χεία (τέλη Ιούνη):
Περιέ­θαλ­ψαν 255.372 ασθε­νείς με Covid-19 και έσω­σαν 8.099 ζωές.
Εκτός από αυτούς τους υγειο­νο­μι­κούς, επι­πλέ­ον 28.000 σε 58 χώρες έχουν συμ­με­τά­σχει σε εθνι­κές και τοπι­κές προ­σπά­θειες για την κατα­πο­λέ­μη­ση της παν­δη­μί­ας, φρο­ντί­ζο­ντας 83.268 ασθε­νείς και σώζο­ντας τις ζωές 13.636 ανθρώ­πων.

ℹ️  Για αυτήν την προ­σφο­ρά των Κου­βα­νών υγειο­νο­μι­κών των Μπρι­γά­δων «Χέν­ρι Ρίιβ», στην Ελλά­δα και σε πολ­λές χώρες του κόσμου έχει ξεκι­νή­σει μια μεγά­λη καμπά­νια για να τους απο­δο­θεί φέτος το βρα­βείο Νόμπελ Ειρή­νης.
Στην καμπά­νια, όπου συμ­με­τέ­χουν άνθρω­ποι των Γραμ­μά­των, του Πολι­τι­σμού, εργα­ζό­με­νοι, ταυ­τό­χρο­να απαι­τεί­ται ο τερ­μα­τι­σμός του απάν­θρω­που πολύ­μορ­φου απο­κλει­σμού (εμπάρ­γκο) των ΗΠΑ κατά της Κού­βας, που «δεν ρίχνει βόμ­βες αλλά σώζει ζωές».

Ταυ­τό­χρο­να, η διε­θνής ανα­γνώ­ρι­ση της Κού­βας προ­κύ­πτει και από την πρό­σφα­τη έκθε­ση της OΥΝΕΣΚΟ, όπου εκφρά­ζε­ται θαυ­μα­σμός για το εκπαι­δευ­τι­κό της σύστημα.
Σημειώ­νει χαρακτηριστικά:
«Στη χώρα είναι εγγυ­η­μέ­νη η εκπαί­δευ­ση για όλους τους πολί­τες, χωρίς διά­κρι­ση, μέσω δια­φο­ρε­τι­κών προ­γραμ­μά­των που ξεκι­νούν από την προ­σχο­λι­κή περί­ο­δο και κατα­λή­γουν στην εκπαί­δευ­ση ενη­λί­κων (…) Το σχο­λείο στο­χεύ­ει στη δια­μόρ­φω­ση σκε­πτό­με­νων μαθη­τών, με κρι­τι­κή σκέ­ψη, ανε­ξάρ­τη­τους, που δεί­χνουν αγά­πη και σεβα­σμό στην πατρί­δα, στην οικο­γέ­νεια, στο σχο­λείο, στους συμ­μα­θη­τές τους και τη φύση».Henry Reeve

ℹ️  Ο Henry [Mike] Reeve [Carroll] (4‑Α­πρ-1850 Νέα Υόρ­κη <|> 4‑Αυγ-1876, Yaguaramas, Κού­βα) ήταν μαχη­τής της ταξιαρ­χί­ας «Ejército Libertador» της Κού­βας (Στρα­τός της Απε­λευ­θέ­ρω­σης) — πιο γνω­στό ως «Ejército Mambí» — κατά τη διάρ­κεια του πρώ­του κου­βα­νι­κού πολέ­μου της ανε­ξαρ­τη­σί­ας (1868–1878).
Νωρί­τε­ρα, ήταν “ντρά­μερ” στον στρα­τό της Ένω­σης κατά τον αμε­ρι­κα­νι­κό εμφύ­λιο πόλεμο.
Χαϊ­δευ­τι­κό El Inglesito (το εγγλε­ζά­κι).
Γεν­νή­θη­κε στο Μπρού­κλιν της Νέας Υόρ­κης, γιος του Αλε­ξά­ντερ Ρέιβ και της Μάντι Κάρολ και πέθα­νε στο Ματάν­ζας της Κού­βας στα 26 χρό­νια του έχο­ντας υπη­ρε­τή­σει στον Κου­βα­νι­κό απε­λευ­θε­ρω­τι­κό Στρα­τό για 7 χρό­νια και συμ­με­τά­σχει σε περισ­σό­τε­ρες από 400 μάχες ενα­ντί­ον των ισπα­νών κατα­κτη­τών.
✔️  Τιμή­θη­κε από την κου­βα­νι­κή κυβέρ­νη­ση το 1976 στα 100χρονα του θανά­του του με ειδι­κό μετάλ­λιο.

Regresa a cuba Brigada médica Henry Reeve que laboró en Italia

Σε απά­ντη­ση στον τυφώ­να Κατρί­να, η Κού­βα δημιούρ­γη­σε ιατρι­κή ταξιαρ­χία 1.586 ανθρω­πι­στι­κών για­τρών για να προ­σφέ­ρει βοή­θεια στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες.
Η προ­σφο­ρά απορ­ρί­φθη­κε και το Σεπτέμ­βριο του 2005 ο Φιντέλ Κάστρο μετο­νό­μα­σε την ταξιαρ­χία «διε­θνές σώμα ιατρών Henry Reeve» που ειδι­κεύ­ε­ται σε κατα­στρο­φές και σοβα­ρές επι­δη­μί­ες προς τιμήν του.
Τον Μάρ­τιο του 2020, 144 υπάλ­λη­λοι υγεί­ας από αυτήν την ταξιαρ­χία Henry Reeve στάλ­θη­καν από την Κού­βα για να βοη­θή­σουν την Τζα­μάι­κα να αντι­με­τω­πί­σει τον κορα­ναϊό , ενώ μια άλλη ομά­δα –η πιο γνω­στή, στάλ­θη­κε στην Ιτα­λία για να κατα­πο­λε­μή­σει την πανδημία
Στη συνέ­χεια στάλ­θη­καν σε 10άδες άλλες χώρες σ’ όλες τις ηπείρους

Henry Reeve ejemlo de Solidaridad e Internacionalismo🔺   Henry Reeve    🔻
Ένας νεα­ρός Αμε­ρι­κα­νός που στα  δεκα­εν­νιά του εγκα­τέ­λει­ψε το Μπρού­κλιν των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, για να εντα­χθεί στην χει­ρα­φέ­τη­ση της Κού­βας και να γίνει μαχη­τής ταξιαρ­χί­ας του Απε­λευ­θε­ρω­τι­κού Στρατού.
Γνω­στός στο Camagüey με το ψευ­δώ­νυ­μο Enrique el americano (Χέν­ρι ο αμε­ρι­κά­νος), αλλά στην υπό­λοι­πη Κού­βα, τόσο οι Κου­βα­νοί όσο και Ισπα­νοί, τον γνώ­ρι­ζαν ως «el inglesito».
Τραυ­μα­τί­στη­κε ‑χωρίς να το βάλει ποτέ κάτω, στις 10 από 400 πολε­μι­κές απο­στο­λές που συμ­με­τεί­χε και πήρε μέρος στη διά­σω­ση του μπρι­γα­δί­στα στρα­τη­γού Julio Sanguily.

Το ξεκίνημα

Γεν­νή­θη­κε στο Μπρού­κλιν της Νέας Υόρ­κης, στις 4‑Α­πρ-1850, σε μια πρε­σβυ­τε­ρια­νή μεσο­α­στι­κή οικο­γέ­νεια, που έδω­σε στο γιο της μια σε βάθος εκπαίδευση.
Ήταν έφη­βος όταν συνέ­βη η δολο­φο­νία του αμε­ρι­κα­νού Προ­έ­δρου Αβρα­άμ Λίν­κολν, αφή­νο­ντας ένα βαθύ ίχνος κατά της δου­λεί­ας στον Ρίιβ, που πήρε μέρος στον πόλε­μο Βορ­ρά-Νότου στις τάξεις του Βορεί­ων –κατά της δουλείας.
Στην ηλι­κία των 19 εργά­στη­κε ως λογι­στής σε μια τοπι­κή τρά­πε­ζα, όπου σύντο­μα ήρθε σε επα­φή με τις ιδέ­ες των κου­βα­νών επα­να­στα­τών που είχαν μετα­να­στεύ­ει στην Αμερική.

Δεκτι­κός, με βάση τα φιλε­λεύ­θε­ρα και ενά­ντια στη σκλα­βιά αισθή­μα­τα του, στις ιδέ­ες της αλλη­λεγ­γύ­ης ενώ­θη­κε με τους αντάρ­τες που στην Κού­βα αγω­νί­ζο­νταν σκλη­ρά για να κατα­κτή­σουν την ανε­ξαρ­τη­σία ενά­ντια στην ισπα­νι­κή αποικιοκρατία.
Έτσι, έφυ­γε κρυ­φά από το σπί­τι και συμ­με­τεί­χε στην εκστρα­τεία Vapor Perrit
Μαζί και υπό τις δια­τα­γές του Thomas Jordan, ο οποί­ος ταυ­τί­στη­κε με τη χει­ρα­φέ­τη­ση της Κούβας

ΣΣ|>
Desembarco del Perrit ‑από­βα­ση Περίτ,  σημα­ντι­κό γεγο­νός κατά τον πρώ­το πόλε­μο της Ανε­ξαρ­τη­σί­ας, όπου ανα­δεί­χθη­κε το θάρ­ρος και η διε­θνι­στι­κή συνερ­γα­σία με τα κου­βα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα Mambisas, όταν απο­κα­λύ­φθη­κε από τις ισπα­νι­κές αρχές το σχέ­διο από­βα­σης στον κόλ­πο Bahía de Nipe 11-Μάη-1869.
Οι περισ­σό­τε­ροι από τους 200 μαχη­τές οποί­ους ήταν κου­βα­νι­κής κατα­γω­γής και μαζί 80 αμε­ρι­κα­νοί, κάποιοι από τη Βενε­ζου­έ­λα, Μεξι­κα­νοί επί­σης ένας Ούγ­γρος και ένας Πολω­νός, με τερά­στιο φορ­τίο πολε­μι­κού εξο­πλι­σμού (6 κανό­νια 2.340 του­φέ­κια Springfield, 50 Remington, 50 καρα­μπί­νες, 300 περί­στρο­φα Colt και άφθο­να πυρο­μα­χι­κά). υπό τη διοί­κη­ση του στρα­τη­γού της Βόρειας Αμερικής

🙄 😁 Ο Henry έμα­θε την ισπα­νι­κή γλώσ­σα χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ένα ελλι­πές αντί­γρα­φο του Δον Κιχώ­τη που το «κατέ­σχε­σε» σε μια επί­θε­ση (όπως επε­σή­μα­νε ο δημο­σιο­γρά­φος Manuel de la Cruz: με ευκο­λία, σωστή προ­φο­ρά και να παί­ζει στα δάχτυ­λα τους πιο δύσκο­λους κου­βα­νέ­ζι­κους ιδιωματισμούς).

Ο 10ετής πόλεμος

Συμ­με­τεί­χε –όπως ειπώ­θη­κε, στον εμφύ­λιο πόλε­μο της χώρας του φορώ­ντας τη στο­λή του στρα­τού του Βορ­ρά, προ­σχω­ρώ­ντας μετά στην απο­στο­λή του ατμό­πλοιου «Perrit» Henry Earl υπό τον στρα­τη­γό Thomas Jordan, στην χερ­σό­νη­σο El Ramón (Bahía de Nipe, στη βόρεια ακτή της επαρ­χί­ας Oriente).

Εκεί­νη την ημέ­ρα είχε την πρώ­τη συνά­ντη­ση με τον εχθρό και πέντε ημέ­ρες αργό­τε­ρα πήρε το «βάπτι­σμα του αίμα­τος» ακρι­βώς εκεί.
Στις 20 Μαΐ­ου, πολέ­μη­σε στο El Canalito, λίγο μετά έδω­σε τη μάχη της La Cuaba, κοντά στο Holguín, όπου τα μέλη της απο­στο­λής ανα­γκά­στη­καν να υπο­χω­ρή­σουν προς το Las Calabazas.
Λίγες μέρες μετά στις 27 Μαΐ­ου 1869, ο Reeve πιά­στη­κε αιχ­μά­λω­τος- μαζί με άλλους μαχη­τές, και κατα­δι­κά­στη­κε σε θάνα­το με τυφεκισμό.
Κατά τη διάρ­κεια της εκτέ­λε­σης όμως αν και δέχτη­κε τέσ­σε­ρις σφαί­ρες επέ­ζη­σε και κατά­φε­ρε να δραπετεύσει.

Περι­πλα­νή­θη­κε για δύο μέρες με μια ομά­δα πατριω­τών που τον οδή­γη­σαν στο στρα­τό­πε­δο El Mijial, όπου βρί­σκο­νταν οι δυνά­μεις του μπρι­γα­δί­στα στρα­τη­γού Luis Figueredo, ο οποί­ος ήταν υπό τις δια­τα­γές του Ignacio Agramonte.

Αφού ανάρ­ρω­σε από τους τραυ­μα­τι­σμούς του – απο­γοη­τευ­μέ­νος (!!) από τα μέχρι τώρα απο­τε­λέ­σμα­τα του αγώ­να του, ζήτη­σε να πάει στο Camagüey για να εμφα­νι­στεί ενώ­πιον του Προ­έ­δρου Carlos Manuel de Céspedes και να του ζητή­σει να τον επα­να­φέ­ρει στις δυνά­μεις του Jordan.
Ο Figueredo, το πήρε επί προ­σω­πι­κού και έγρα­ψε στην άδεια ότι ήταν «άχρη­στος και ανί­κα­νος να κρα­τά­ει όπλα».

Στις πρώ­τες μέρες του Οκτώ­βρη 1869 διο­ρί­στη­κε βοη­θός του Jordan, που μόλις είχε ανα­δει­χθεί σε γενι­κό αρχη­γό του Απε­λευ­θε­ρω­τι­κού Στρατού.
Στη συνέ­χεια το Μάρ­τη του 1870, ο Ρεβ απο­ποι­ή­θη­κε το ρόλο και μπή­κε στην πρώ­τη ομά­δα ιππι­κού της Βόρειας Ταξιαρ­χί­ας Camagüe, υπό τη διοί­κη­ση του μπρι­γα­δί­στα στρα­τη­γού από τη Βενε­ζου­έ­λα Cristóbal Acosta Páez.
Στις 16 Απρι­λί­ου 1870, διο­ρί­στη­κε επι­κε­φα­λής ιχνηλάτης.
Συμ­με­τεί­χε στις μάχες στην Tana, Imia και La Jagua (18-Νοε-1870, όπου τραυματίστηκε)
Τον Μάρ­τιο του 1871, μπή­κε στη διοί­κη­ση –απευ­θεί­ας υπό τις δια­τα­γές του στρα­τη­γού Ignacio Agramonte, στο ιππι­κό Camagüey.
Στις 28-Μαΐ-1871, τραυ­μα­τί­στη­κε στο Hato Potrero πολε­μώ­ντας σε La Entrada και El Mulato, συμ­με­τεί­χε στη διά­σω­ση του τότε στρα­τη­γό Julio Sanguily στις 8 Οκτωβρίου.

✔️  Πριν τελειώ­σει το 1871 πήρε μέρος στις μάχες El Plátano, La Redonda, San Ramón de Pacheco, San Tadeo, La Matilde και Sitio Potrero, όπου τραυ­μα­τί­στη­κε ξανά.

Στις 29-Νοε-1872, κατά τη μάχη του El Carmen, μια πλη­γή στην κοι­λιά τον ανά­γκα­σε να παρα­μεί­νει εκτός μετώ­που δρά­σης για δύο μήνες.
Τα προ­βλή­μα­τα αυτού του τραύ­μα­τος τον ακο­λού­θη­σαν μέχρι το θάνα­τό του.

Ήδη το 1873 ξεχώ­ρι­σε στις μάχες των Ciego de Najasa, Soledad de Pacheco και Cocal del Olimpo. Συνό­δευ­σε τον Ignacio Agramonte στη μάχη Jimaguayú, όπου έπε­σε στις 11 Μαΐ­ου 1873.
Με την ευκαι­ρία εκεί­νη ανέ­λα­βε τη διοί­κη­ση του τμή­μα­τος για να το παρα­δώ­σει, οκτώ ημέ­ρες αργό­τε­ρα, στον Manuel Sanguily.
Αργό­τε­ρα πολέ­μη­σε στο Yucatán και τον Ιού­λη του 1873, τέθη­κε υπό τις δια­τα­γές του νέου επι­κε­φα­λής του Camagüey, στρα­τη­γού Máximo Gómez, ο οποί­ος στις 27 Ιού­λη τον διό­ρι­σε επί κεφα­λής  ίλαρ­χο ιππικού.
Πήρε μέρος στις μάχες των Las Yeguas, La luz y Atadero.

Στη μάχη της Santa Cruz del Sur στις 28-Σεπ-1873, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας ένα ισπα­νι­κό πυρο­βό­λο που προ­κα­λού­σε κατα­στρο­φές στο ιππι­κό, τραυ­μα­τί­στη­κε σοβα­ρά στο πόδι, για το οποίο μετα­φέρ­θη­κε σε νοσο­κο­μείο στο Ciego de Najasa.
Αυτό το γεγο­νός περι­γρά­φε­ται από τον συνταγ­μα­τάρ­χη Mambí Ramón Roa Travi Era:
Ένας Ισπα­νός πυρο­βό­λη­σε τον Reeve με την καρα­μπί­να του από κοντι­νή από­στα­ση, τραυ­μα­τί­ζο­ντας σοβα­ρά, κάτι που –όμως, δεν τον εμπό­δι­σε, από το να κατευ­θύ­νει μια επί­θε­ση σε εχθρι­κή ομά­δα που κατέ­βη­κε προς τη θάλασ­σα, ψάχνο­ντας για σκάφη.
Ο τραυ­μα­τι­σμός κατέ­στη­σε ανά­πη­ρο το δεξί του πόδι για πάντα και τον έστει­λε στο νοσο­κο­μείο για το υπό­λοι­πο του 1873 και το μισό του 1874.
Όταν ανάρ­ρω­σε έλα­βε τον τιμη­τι­κό βαθ­μό του ταξιάρ­χου (brigadier).
Μετά από περί­που έξι μήνες ανάρ­ρω­σης, επα­νήλ­θε στις τάξεις των μάχιμων.
Μια μεταλ­λι­κή προ­σθή­κη (ΣΣ |> (τεχνη­τό μέλος της επο­χής) προ­σαρ­μό­στη­κε στο προ­σβε­βλη­μέ­νο άκρο, το οποίο ήταν μικρό­τε­ρο με μια συσκευή «πατέ­ντα»  για να το κρα­τά­ει στα­θε­ρό στη βάση του.

Στις 20-Ιουν-1874 έγι­νε διοι­κη­τής της 1ης μεραρ­χί­ας και στις 4 Ιου­λί­ου τραυ­μα­τί­στη­κε στο χέρι και στο στή­θος κατά τη μάχη του San Antonio de Camujiro, κοντά στο Port-au-Prince.
Στις 6‑Ιαν-1875, έδω­σε ιστο­ρι­κή μεγά­λη μάχη στο μονο­πά­τι Júcaro-Morón για να διευ­κο­λύ­νει τη διέ­λευ­ση του επι­θε­τι­κού σώμα­τος με τον Máximo Gómez προς τις Las Villas.

Trochas CubaTrocha Jucaro Moron croppΣΣ |>
Το μονο­πά­τι «Trocha de Júcaro a Morón» ήταν (μια από τις πολ­λές) οχυ­ρω­μέ­νη στρα­τιω­τι­κή γραμ­μή από το λιμά­νι του Júcaro ‑στη νότια ακτή, προς την πόλη Morón, στη βόρεια, που χτί­στη­κε μετα­ξύ 1869 και 1872 στην Κού­βα για να εμπο­δί­σει το πέρα­σμα των εξε­γερ­μέ­νων mambisas στο δυτι­κό τμή­μα του νησιού κατά τη διάρ­κεια του 1ου Πολέ­μου της Ανε­ξαρ­τη­σί­ας (1868– 1878) και είχε μήκος 68 χλμ.
Ήταν η μεγα­λύ­τε­ρη ισπα­νι­κή οχύ­ρω­ση στις αποι­κί­ες κατά τη διάρ­κεια του 19ου αιώ­να, σημα­το­δο­τώ­ντας μια βιο­μη­χα­νι­κή επέ­κτα­ση των παρα­δο­σια­κών ισπα­νι­κών αποι­κια­κών άμυνας.
Χτι­σμέ­νη από σκλά­βους και κινέ­ζους μετα­νά­στες, απο­τε­λού­ταν από οχυ­ρά δια­φο­ρε­τι­κού μεγέ­θους που βρί­σκο­νταν κατά μήκος μιας ευρεί­ας τάφρου με περί­φρα­ξη γύρω-γύρω και μια, χωρίς εμπό­δια ζώνη πυρός.
Αρχι­κά είχε 17 οχυ­ρά και μέχρι το 1874, είχαν προ­στε­θεί άλλα 16, με περισ­σό­τε­ρους από 5.000 άντρες (εκτός των περι­πό­λων), που ήταν εξο­πλι­σμέ­νοι με τα πιο σύγ­χρο­να όπλα πεζι­κού και 10 μεγά­λα μετα­κι­νού­με­να πυροβόλα.
Μια παράλ­λη­λη σιδη­ρο­δρο­μι­κή γραμ­μή, ο πρώ­τος κυβερ­νη­τι­κός σιδη­ρό­δρο­μος στην Κού­βα, ένω­νε, προ­μή­θευε και ενί­σχυε τα οχυρά.
Trocha Jucaro MoronΣε αυτό το «Maginot», υπήρ­χε από ένα κυρί­ως οχυ­ρό σε απο­στά­σεις μιας λεύ­γας (4–7 χλμ), μετα­ξύ τους ένα μικρό­τε­ρο και παντού περι­πο­λί­ες και ενέ­δρες, ενώ οι πόλεις Ciego de Ávila και Morón προ­στα­τεύ­ο­νταν από διπλά τεί­χη με πόρ­τες πρό­σβα­σης μέσω κλει­στής στοάς.
Το αμυ­ντι­κό σύστη­μα του Trocha δομή­θη­κε σε τρία επίπεδα:
Ένα πρώ­το από φυλά­κια ιππι­κού, στα ανα­το­λι­κά της στρα­τιω­τι­κής γραμ­μής, όπου 2.000 άντρες φρου­ρού­σαν τους δρό­μους και τα μονοπάτια
Το δεύ­τε­ρο ήταν το ίδιο το Trocha, το οποίο είχε ήδη 60 προ­στα­τευ­μέ­να με πολ­λά εμπό­δια και επι­κοι­νω­νού­ντα μέσω σημά­των μετα­ξύ τους οχυ­ρά, με φρου­ρά 200 ατό­μων, ενώ Júcaro, Ciego de Ávila και Morón είχαν μόνι­μα νοσο­κο­μεία και επι­κοι­νω­νία μέσω τηλεγράφου.
Το τρί­το –συμπλη­ρω­μα­τι­κό, μια γραμ­μή οχυ­ρών στα δυτι­κά της Trocha, που βρί­σκε­ται στους Chambas, Marroquí, Lázaro López και Arroyo de los Negros, με στρα­τό­πε­δα και συνε­χείς περι­πο­λί­ες, συνο­λι­κά  ~10.000 άντρες.
Trocha Jucaro MoronΤο La Trocha, σύμ­φω­να με τα κρι­τή­ρια του ισπα­νι­κού στρα­τού, ήταν απόρ­θη­το, επει­δή ήταν πρα­κτι­κά αδύ­να­το για τις ένο­πλες ομά­δες να το δια­σχί­σουν χωρίς να γίνουν αντι­λη­πτές, ωστό­σο οι ένο­πλες ομά­δες και αγγε­λιο­φό­ροι του στρα­τού Mambí, πέτυ­χαν το «αδύ­να­το» παρα­πά­νω από μια φορά.
Σήμε­ρα πολ­λές από τις οχυ­ρώ­σεις έχουν επι­βιώ­σει και η Trocha θεω­ρεί­ται από τα πιο σημα­ντι­κά στρα­τιω­τι­κά μνη­μεία της Καραϊ­βι­κής, τμή­μα­τα των οποί­ων προ­στα­τεύ­ο­νται από την κου­βα­νι­κή υπη­ρε­σία εθνι­κής κληρονομιάς.

Trocha Jucaro Moron

Ο Reeve έμει­νε αρχι­κά στη διοί­κη­ση των δυνά­με­ων του Camagüey, αλλά λίγο μετά ζήτη­σε από το αρχη­γείο να του επι­τρέ­ψει να συμ­με­τά­σχει στις επι­θέ­σεις έτσι, στις 5‑Οκτ-1875, πήγε στην Las Villas για να ενω­θεί με τις δυνά­μεις του Máximo Gómez, στο Ciego Potrero, Sancti Spíritus.
Αυτός τον διό­ρι­σε επι­κε­φα­λής της 2ης μερα­χί­ας (division) που περιε­λάμ­βα­νε τη δικαιο­δο­σία του Σιεν­φου­έ­γος και της δυτι­κής Κούβας.
Σχε­τι­κά με τον Henry, ο Goméz είχε επισημάνει:
Ο Reeve έχει καθα­ρά στρα­τιω­τι­κή στό­φα και χαρα­κτή­ρα, συνε­νώ­νο­ντας απο­δε­δειγ­μέ­νο το θάρ­ρος με μια ασυ­νή­θι­στη ορθό­τη­τα και σοβα­ρό­τη­τα στις εντο­λές του.
Ως εκ τού­του, οι στρα­τιώ­τες του, πέρα από τον βαθύ σεβα­σμό, τον αγα­πούν ως πατέ­ρα
.Trocha

Στις 30 Οκτω­βρί­ου, διέ­σχι­σε τον ποτα­μό Hanábana με μοί­ρα ιππι­κού για να διεισ­δύ­σει στην επαρ­χία Matanzas, και έγι­νε η πρω­το­πο­ρία του επι­θε­τι­κού σώματος.
Λίγο αργό­τε­ρα, ανα­διορ­γά­νω­σε την ταξιαρ­χία Colón και ανέ­λα­βε τη διοίκηση.
Το τέλος του 1875 τον βρή­κε να πολε­μά­ει σε Los Cupeyes, Santa Isabel de las Lajas, Los Abreus, Cocodrilos, Quemado Grande, Santa Teresa, Espinal, Lagunillas, Orbea κά.
Μετα­ξύ των μαχών του 1876 είναι αυτές του Aguacate, του Guanal Grande, του Zacatecas και του ποτα­μού Hanábana, όπου τραυ­μα­τί­στη­κε και πάλι.

✔️  Έκα­νε ‑και μετά εξα­φα­νι­ζό­ταν περισ­σό­τε­ρες από 50 επι­θέ­σεις στην Valle de los Ingenios.

ℹ️ ΣΣ |> που ονο­μά­ζε­ται επί­σης  «Valle de los Molinos de azúcar», είναι μια σει­ρά από (τρεις) δια­συν­δε­δε­μέ­νες κοι­λά­δες ‑San Luis, Santa Rosa και Meyer, ~12 χλμ έξω από το Τρι­νι­δάδ, που απο­τέ­λε­σαν κέντρο παρα­γω­γής ζάχα­ρης από τα τέλη του 18ου αιώ­να έως τα τέλη του 19ου αιώνα.
Στην κορυ­φή της βιο­μη­χα­νί­ας στην Κού­βα τα –πάνω από 70, τρι­βεία ζαχα­ρο­κά­λα­μου είχαν περισ­σό­τε­ρους από 30.000 σκλά­βους να εργά­ζο­νται στους μύλους και στις φυτεί­ες που τους περι­βάλ­λουν, σε μια έκτα­ση 270 km2 .
Μαζί με τον Maceo και τον Gómez δού­λε­ψαν σκλη­ρά για να μετα­φέ­ρουν τον πόλε­μο στη δύση, όταν διο­ρί­στη­κε επι­κε­φα­λής της εμπρο­σθο­φυ­λα­κής των Mambistas.
Σε μόλις έξι μήνες επι­τέ­θη­κε και κατέ­στρε­ψε  περισ­σό­τε­ρα από 50 εργο­στά­σια επε­ξερ­γα­σί­ας ζάχα­ρης που οι Ισπα­νοί χρη­σι­μο­ποιού­σαν για να πλη­ρώ­νουν τα έξο­δα του πολέμου.

Monumento a Henry Reeve

Έπεσε στο καθήκον μαχόμενος

Ενώ σχε­δί­α­ζε μια σημα­ντι­κή εκστρα­τεία μετα­ξύ των εδα­φών του Colón και του Cienfuegos τον Αύγ-1876, έμα­θε ότι ο εχθρός ήταν κοντά στην πόλη Yaguaramas.
Με την παρόρ­μη­ση που τον διέ­κρι­νε, ο brigadier βγή­κε για να τον συνα­ντή­σει και παρα­τά­χτη­κε μπρο­στά στο στρα­τό των Ισπανών.
Ήταν 4 Αυγού­στου όταν μετά από μια άνι­ση μάχη, διέ­τα­ξε υπο­χώ­ρη­ση, καλύ­πτο­ντας τους μαχη­τές του, δέχτη­κε πρώ­τα ένα βλή­μα στο στή­θος και μετά ένα δεύ­τε­ρο στη βου­βω­νι­κή χώρα.
Πέφτο­ντας από το άλο­γό του, δέχτη­κε άλλη μια σφαί­ρα στον ώμο και όταν ο εχθρός σκό­τω­σε το άλο­γο χωρίς το οποίο δεν θα μπο­ρού­σε να τα κατα­φέ­ρει ο υπα­σπι­στής του, του πρό­σφε­ρε ένα άλλο … του είπε όχι! και τον διέ­τα­ξε να υποχωρήσει!
Συνέ­χι­σε –μόνος πλέ­ον και με ασφα­λείς τους στρα­τιώ­τες του να υπε­ρα­σπί­ζε­ται τον εαυ­τό του με ένα μαχαί­ρι στο χέρι και στο άλλο ένα περί­στρο­φο μέχρι, αφού εξα­ντλή­θη­καν τα πυρο­μα­χι­κά του, αυτο­πυ­ρο­βο­λή­θη­κε στον κρό­τα­φο για να μην πέσει ζωντα­νός στα χέρια του εχθρού
.
Όταν πέθα­νε ήταν 26 ετών, έχο­ντας αφιε­ρώ­σει τα επτά της νιό­της του στον ιερό σκο­πό της απε­λευ­θέ­ρω­σης του σημε­ρι­νού νησιού της επα­νά­στα­σης.

Henry Reeve

Μετά την πτώ­ση του στη μάχη, μια ομά­δα κου­βα­νών πατριω­τών έγρα­ψε στη μητέ­ρα του El Inglesito:
Ορμώ­με­νος από τις γαλα­ντό­μες παρορ­μή­σεις του, ήρθε σε αυτές τις παρα­λί­ες, έναν νεα­ρός και φλο­γε­ρός λεγε­ω­νά­ριος της λεφτε­ριάς, χωρίς άλλους τίτλους εκτός από τον ασυ­γκρά­τη­το ενθου­σια­σμό και την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά του να αγω­νι­στεί για την ανε­ξαρ­τη­σία της Κού­βας, την οποία έχει υιο­θε­τή­σει και αγα­πή­σει ως πατρί­δα του.

Monumento a Henry Reeve 1

Σχε­τι­κά με αυτό το γεγο­νός, ο ιστο­ρι­κός της Αβά­νας, ο Δρ. Eusebio Leal Spengler, είπε:
Ο πυρο­βο­λι­σμός στον κρό­τα­φο υπήρ­ξε ο  εντυ­πω­σια­κός επί­λο­γος ‑σύμ­βο­λο θάρ­ρους και της στρα­τιω­τι­κής δια­κό­σμη­σης, με τις βολές της απο­τυ­χη­μέ­νης εκτέ­λε­σης χαραγ­μέ­νες στο θώρα­κα και σφρα­γί­δα τα πολ­λά άλλα σημά­δια από σφαί­ρες. Αλλά πάνω απ ‘όλα το πόδι… το άχρη­στο πόδι, δεμέ­νο με δερ­μά­τι­νες και μεταλ­λι­κές ράβδους, που κρά­τη­σαν ορθό στις ιδέ­ες του αυτόν τον νέο μαχη­τή της αρχαιό­τη­τας.


Πηγές

🔻 Ριζο­σπά­στης
Πλή­ρης βιογραφία

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο