Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Βία είναι, αλλά… Μπορούμε να τη μετατρέψουμε σε σπίθες αλλαγής

«Βία. Το θέμα των ημε­ρών. Πολ­λά έχουν γρα­φεί και μπο­ρούν ακό­μα να περι­γρα­φούν. Τη βιώ­νου­με καθη­με­ρι­νά σε όλες τις εκφάν­σεις της ζωής μας, με συνε­χώς αυξα­νό­με­νη έντα­ση, αφού είναι το κυρί­αρ­χο μέσο με το οποίο επι­βάλ­λε­ται πλέ­ον το δίκιο του ισχυ­ρού μέσω του κρα­τι­κού μηχα­νι­σμού που ελέγχει.

  • Βία είναι το 2021 να μη φτά­νει η παρο­χή οξυ­γό­νου στα νοσο­κο­μεία για να καλύ­ψει τις ανά­γκες των ασθε­νών. Πόσο πιο γλα­φυ­ρό το capitalism means I can’t breath;
  • Βία είναι η παρο­χή Υγεί­ας στα δημό­σια νοσο­κο­μεία να έχει φτά­σει στο σημείο να είναι ένα ράν­τζο και μία μπου­κά­λα οξυ­γό­νου στο διά­δρο­μο, σε covid και μη ασθε­νείς, ενώ στη διπλα­νή γει­το­νιά υπάρ­χουν ιδιω­τι­κά νοσο­κο­μεία-ξενο­δο­χεία με πολυ­δια­φη­μι­ζό­με­νες υπερ­σύγ­χρο­νες μονά­δες που αξιο­ποιού­νται για αφαί­ρε­ση … σπίλων.
  • Βία είναι τα ιδιω­τι­κά νοσο­κο­μεία που ακρι­βο­πλη­ρώ­νο­νται για να νοση­λεύ­ουν ασθε­νείς που … δε χωρά­νε πλέ­ον στα δημό­σια νοσο­κο­μεία μίας νόσου, να απο­σπούν ειδι­κευό­με­νους από νοσο­κο­μεία που πραγ­μα­τι­κά στενάζουν.
  • Βία είναι να βγαί­νεις βόλ­τα με την οικο­γέ­νειά σου στα χιλιό­με­τρα που σου επι­τρέ­πο­νται και να τρως αναί­τια ξύλο από τις ομά­δες κατα­στο­λής. Επει­δή πίσω από το “έτσι γου­στά­ρω” του ΜΑΤα­τζή κρύ­βε­ται μία πολι­τι­κή εκφο­βι­σμού και τρο­μο­κρα­τί­ας που στό­χο έχει να μετα­τρέ­ψει κάθε σκε­πτό­με­νο μυα­λό σε τυφλό πει­θή­νιο της πολι­τι­κής του κέρδους.
  • Βία είναι να κάνει η αστυ­νο­μία face control στα πανε­πι­στή­μια με παρου­σία περισ­σό­τε­ρων αστυ­νο­μι­κών μέσα στις σχο­λές από ότι καθη­γη­τών και φοιτητών.
  • Βία είναι να σε ξεγυ­μνώ­νουν και να σε σέρ­νουν στο πεζο­δρό­μιο επει­δή ζητάς να ανοί­ξει η σχο­λή σου.
  • Βία είναι να μην έχεις δουλειά.
  • Βία είναι να μην έχεις για μέρες ολό­κλη­ρες νερό και ρεύ­μα σε περιο­χές λίγα χιλιό­με­τρα έξω από την Αθή­να λόγω μίας χιονόπτωσης.
  • Βία είναι πολ­λά ακό­μα, τα οποία συνο­ψί­ζο­νται στο ότι βία είναι να έχει μεγα­λύ­τε­ρη αξία το κέρ­δος των λίγων, σε σχέ­ση με τις ανά­γκες και τη ζωή όσων το παράγουν.

Ο καθέ­νας μπο­ρεί να βγά­λει τα συμπε­ρά­σμα­τά του με βάση δικά του παρα­δείγ­μα­τα. Οι εκά­στο­τε κυβερ­νή­σεις έχουν δεί­ξει δείγ­μα­τα γρα­φής σχε­τι­κά με την πολι­τι­κή που ακο­λου­θούν, με τους νόμους που ψηφί­ζουν, με το τι ιεραρχούν.
Η μία σε αγα­στή συνερ­γα­σία με την επό­με­νη καθώς αλλη­λο­συ­μπλη­ρώ­νο­νται σαν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φέρ­νει αύρες, ψηφί­ζει μνη­μό­νια με το ροζ συν­νε­φά­κι του αρι­στε­ρού και την ηττο­πά­θεια του “θα λογα­ρια­στού­με μετά” και η ΝΔ συμπλη­ρώ­νει το πλαί­σιο με την ωμή βία και κατα­στο­λή, την απα­γό­ρευ­ση δημο­κρα­τι­κών δικαιω­μά­των με πρό­σχη­μα την ομα­λό­τη­τα και την πανδημία.
Και οι δύο νομο­θε­τούν για την προ­στα­σία των μεγά­λων επι­χει­ρή­σε­ων και τη δια­τή­ρη­ση των κερ­δών τους και εις βάρος της ζωής μας, ξεζου­μί­ζο­ντας ό,τι έχει απο­μεί­νει από τα κερ­δι­σμέ­να με αγώ­νες δικαιώ­μα­τά μας. Μία λέξη μπο­ρεί να περι­γρά­ψει την πολι­τι­κή και των δύο εγκλη­μα­τι­κή.

Το ερώ­τη­μα που μένει και έρχε­ται στη μεριά μας, στη μεριά των εργα­ζό­με­νων, συνο­λι­κά του λαού είναι για πόσο ακό­μα θα τους αφήνουμε;
Για πόσο θα σιω­πά­με στους νεκρούς μας, για πόσο θα δεχό­μα­στε σαν κάτι ανα­με­νό­με­νο την κατα­στο­λή, για πόσο θα ανε­χό­μα­στε την εξα­θλί­ω­ση και την ταπεί­νω­ση της αξιο­πρέ­πειας για να θησαυ­ρί­ζουν οι δυνά­στες μας;

Ο καθέ­νας έχει κάνει τις επι­λο­γές του και με βάση αυτές θα πορευ­τεί. Φαί­νε­ται όμως, πως όταν χτί­ζου­με μία ανθρώ­πι­νη αλυ­σί­δα γύρω από τη διεκ­δί­κη­ση όσων μας ανή­κουν και δημιουρ­γού­με ένα πλαί­σιο κοι­νω­νι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης μπο­ρού­με να γίνου­με ανίκητοι.
Ας μη μεί­νουν οι κινη­το­ποι­ή­σεις των τελευ­ταί­ων ημε­ρών στη μνή­μη μας ως φλό­γες αντί­στα­σης στο έγκλη­μα και την εξαθλίωση.
Μπο­ρού­με να τις μετα­τρέ­ψου­με σε σπί­θες αλλα­γής, ξερι­ζώ­μα­τος της σαπί­λας, για να χτί­σου­με τον κόσμο των ανα­γκών μας.
Στο χέρι μας είναι άλλω­στε. Ξεκι­νά­με;».


Της Στέλ­λας Αγγελόγλου
Για­τρού νευ­ρο­λό­γου στο Γενι­κό Κρα­τι­κό Νίκαιας «Ο Αγ. Παντελεήμων».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο