Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

18 Δεκεμβρίου 1942: Η μάχη του ΕΛΑΣ στο Μικρό Χωριό

Από το Σεπτέμ­βρη του 1942, οκτώ μήνες μετά την επί­ση­μη ανα­κοί­νω­ση για τη συγκρό­τη­ση του Ελλη­νι­κού Λαϊ­κού Απε­λευ­θε­ρω­τι­κού Στρα­τού και τη δημιουρ­γία της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του, ο Λαϊ­κός Απε­λευ­θε­ρω­τι­κός Στρα­τός πέρα­σε σε εντο­νό­τε­ρη δρά­ση ενα­ντί­ον των στρα­τευ­μά­των Κατο­χής. Στη Ρικά, στο Κρί­κε­λο, στο Γορ­γο­πό­τα­μο, στη σιδη­ρο­δρο­μι­κή γέφυ­ρα Αξιού, στο χωριό Χρύ­σω, στο Μεταλ­λείο Πηγής, στο Μικρό Χωριό δόθη­καν γερά χτυ­πή­μα­τα κατά των τυράννων.
Η σημα­ντι­κό­τε­ρη μάχη αυτής της περιό­δου (αν εξαι­ρέ­σου­με το μεί­ζον γεγο­νός της ανα­τί­να­ξης της γέφυ­ρας του Γορ­γο­πό­τα­μου) ήταν η μάχη του Μικρού Χωριού Ευρυ­τα­νί­ας, όπου, στις 18 Δεκέμ­βρη του 1942, τμή­μα του ΕΛΑΣ του Αρχη­γεί­ου Ρού­με­λης, χτύ­πη­σε σε ενέ­δρα την εμπρο­σθο­φυ­λα­κή ιτα­λι­κού συντάγ­μα­τος, που είχε βγει από το Καρ­πε­νή­σι για κατα­δί­ω­ξη των ανταρ­τών. Ανά­με­σα στους νεκρούς ήταν και ο διοι­κη­τής του ιτα­λι­κού συντάγ­μα­τος. Και η μάχη, την οποία τρα­γού­δη­σε η λαϊ­κή μού­σα, έδω­σε ώθη­ση στην ανά­πτυ­ξη του ένο­πλου απε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώ­να σε μια νευ­ραλ­γι­κή περιο­χή της Κεντρι­κής Ελλά­δας. Πολύ σύντο­μα, μετά τη μάχη του Μικρού Χωριού και τα άλλα χτυ­πή­μα­τα του ΕΛΑΣ που προη­γή­θη­καν, η ιτα­λι­κή φρου­ρά υπο­χρε­ώ­θη­κε να εγκα­τα­λεί­ψει την πόλη του Καρπενησίου.

Ετσι, ένα χρό­νο μετά τη συγκρό­τη­ση της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του ΕΛΑΣ το του­φέ­κι του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού στρα­τού βρο­ντού­σε σε ολό­κλη­ρη την Ελλά­δα, σκορ­πού­σε το φόβο και ανη­συ­χία στους κατα­κτη­τές, ανα­πτέ­ρω­νε το φρό­νη­μα και τις ελπί­δες του λαού, που έστελ­νε τα παι­διά του να πυκνώ­σουν τις γραμ­μές του λαϊ­κού στρα­τού. Στις ορει­νές περιο­χές της χώρας ο ΕΛΑΣ δημιούρ­γη­σε τις πρώ­τες ελεύ­θε­ρες νησί­δες και απάλ­λα­ξε τον πλη­θυ­σμό αυτών των περιο­χών από το ζυγό του κατα­κτη­τή και των οργά­νων του.

Ο στρα­τη­γός Σαρά­φης ανα­φε­ρό­με­νος σ’ αυτή την περί­ο­δο γρά­φει ότι «ο πλη­θυ­σμός όχι μονά­χα ανέ­πνευ­σε, όχι μόνο ευγνω­μο­νού­σε τους αντάρ­τες, αλλά και άρχι­σε να τους βοη­θά­ει με κάθε τρό­πο». Η πεί­ρα, που συγκέ­ντρω­σε από την ως τότε πολε­μι­κή του δρά­ση ο ΕΛΑΣ, η ανά­δει­ξη στε­λε­χών, πρώ­ην αξιω­μα­τι­κών ή και απλών μαχη­τών — αγω­νι­στών, δημιούρ­γη­σαν τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για το πέρα­σμα της ένο­πλης δρά­σης σε και­νού­ριο, ανώ­τε­ρο επίπεδο.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο