Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

19 Οκτωβρίου 1951: Αρχίζει η πρώτη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη

Η σύλ­λη­ψη του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη έγι­νε στις 20 Δεκέμ­βρη του 1950, αλλά η Ασφά­λεια έδω­σε στη δημο­σιό­τη­τα το γεγο­νός μισό μήνα αργό­τε­ρα, στις 5 Γενά­ρη 1951. Μια μέρα πριν, με από­φα­ση του Συμ­βου­λί­ου Εφε­τών κλεί­στη­κε ο «Δημο­κρα­τι­κός», η πρώ­τη νόμι­μη αρι­στε­ρή εφη­με­ρί­δα που βγή­κε μετά τον Εμφύ­λιο, με την αμέ­ρι­στη στή­ρι­ξη του ΚΚΕ για να καλύ­ψει το κενό της έλλει­ψης νόμι­μου κομ­μα­τι­κού Τύπου. Τις επό­με­νες ημέ­ρες ανα­κοι­νώ­θη­καν οι συλ­λή­ψεις και άλλων κομ­μου­νι­στών, ενώ το όλο θέμα παρου­σιά­στη­κε ως μεγά­λη επι­τυ­χία των υπη­ρε­σιών δίω­ξης του κομ­μου­νι­σμού. Δε χωρά­ει αμφι­βο­λία πως ήταν. Ετσι λίγους μήνες αργό­τε­ρα οργα­νώ­θη­κε και πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε η πρώ­τη δίκη του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη και 92 ακό­μη συντρό­φων του.

Η δίκη του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη και των άλλων 93 του παρά­νο­μου μηχα­νι­σμού του ΚΚΕ άρχι­σε στο έκτα­κτο στρα­το­δι­κείο Αθη­νών, στις 19 Οκτώ­βρη 1951 και ολο­κλη­ρώ­θη­κε στις 16 Νοέμ­βρη του ιδί­ου έτους. Οι κατη­γο­ρού­με­νοι αντι­με­τώ­πι­σαν την κατη­γο­ρία ότι παρα­βί­α­σαν τον ΑΝ 509, το νόμο δηλα­δή με τον οποίο βγή­κε, και τυπι­κά, παρά­νο­μο το ΚΚΕ, το Δεκέμ­βρη του 1947.

Παρά τους σχε­δια­σμούς και τις επι­διώ­ξεις του αστι­κού καθε­στώ­τος, ήταν φανε­ρό πως επρό­κει­το για μια πολι­τι­κή δίκη και πως οι κατη­γο­ρού­με­νοι δικά­ζο­νταν για τις πεποι­θή­σεις τους και μόνο γι’ αυτές. Στη δίκη, οι όροι αντι­στρά­φη­καν με τους κατη­γο­ρου­μέ­νους να γίνο­νται κατή­γο­ροι. Ξεχω­ρι­στή στιγ­μή, η ώρα της απο­λο­γί­ας του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη, ο οποί­ος τόνι­σε μετα­ξύ άλλων: «Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακρι­βώς για την ιδιό­τη­τά μου αυτή δικά­ζο­μαι, για­τί το κόμ­μα μου παλεύ­ει και χαρά­ζει το δρό­μο της Ειρή­νης, της Ανε­ξαρ­τη­σί­ας και της Ελευ­θε­ρί­ας. Στο πρό­σω­πό μου δικά­ζε­ται η πολι­τι­κή του ΚΚΕ».

Η απο­λο­γία του Μπε­λο­γιάν­νη εξε­λί­χθη­κε σε ποτα­μό, που δεν άφη­σε τίπο­τα στο πέρα­σμά του από την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή προ­πα­γάν­δα του καθε­στώ­τος. Εντυ­πω­σια­κό, μάλι­στα, ήταν το σημείο εκεί­νο της απο­λο­γί­ας, όπου ο Μπε­λο­γιάν­νης συνέ­τρι­ψε όλο το προ­πα­γαν­δι­στι­κό οικο­δό­μη­μα περί ξενο­κί­νη­του ΚΚΕ. «Θα έλε­γα — είπε — ότι “δε μιλά­νε για σχοι­νί στο σπί­τι του κρε­μα­σμέ­νου”, για­τί ο κόσμος το ‘χει τού­μπα­νο τι ρόλο παί­ζουν οι Αμε­ρι­κα­νοί στην Ελλά­δα. Και εδώ μέσα απο­δεί­χτη­κε ο ρόλος τους, ακό­μη και στις ανα­κρί­σεις της Ασφά­λειας. Οι κομ­μου­νι­στές δεν είναι όργα­να των ξένων. Ο κομ­μου­νι­σμός είναι παναν­θρώ­πι­νο ιδα­νι­κό και παγκό­σμιο κίνη­μα. Ξεκί­νη­σε μια φού­χτα τον και­ρό του Μαρξ, έφτα­σε σήμε­ρα τα 800 εκα­τομ­μύ­ρια και αύριο θα απλω­θεί σε όλον τον κόσμο. Μπο­ρεί ποτέ όργα­να των ξένων να δημιουρ­γή­σουν ένα τέτοιο μεγα­λειώ­δες κίνη­μα; Ποιος ξένος πρά­κτο­ρας δίνει με τέτοια απλο­χε­ριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιά­δες κομ­μου­νι­στές; Οι θυσί­ες αυτές μόνο με τις θυσί­ες των πρώ­των χρι­στια­νών μπο­ρεί να συγκρι­θούν. Αλλά και πάλι υπάρ­χει μια δια­φο­ρά, ότι ενώ οι χρι­στια­νοί δέχο­νταν το μαρ­τύ­ριο και το θάνα­το, ελπί­ζο­ντας να κλη­ρο­νο­μή­σουν τη βασι­λεία των ουρα­νών, οι κομ­μου­νι­στές δίνουν τη ζωή τους μην ελπί­ζο­ντας σε τίπο­τα. Τη δίνουν για ν’ ανα­τεί­λει στην ανθρω­πό­τη­τα ένα καλύ­τε­ρο, ευτυ­χι­σμέ­νο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργα­νο των ξένων μπο­ρεί να προ­σφέ­ρει τη ζωή του σ’ έναν τέτοιο μεγά­λο σκοπό;».

 

Το γεγο­νός ότι η δίκη ήταν ξεκά­θα­ρα πολι­τι­κή, πράγ­μα που δεν αρνού­νταν ούτε αυτοί που την οργά­νω­σαν, κατέ­στη­σε στην πρά­ξη ανε­φάρ­μο­στη την από­φα­ση του στρα­το­δι­κεί­ου βάσει της οποί­ας ο Ν. Μπε­λο­γιάν­νης και 11 ακό­μη σύντρο­φοί του κατα­δι­κά­στη­καν σε θάνα­το. Αλλά, το καθε­στώς της αμε­ρι­κα­νο­κρα­τί­ας, οι ίδιοι οι Αμε­ρι­κα­νοί και οι ντό­πιοι γκα­ου­λάι­τερ, ήθε­λαν αίμα, για να απο­θαρ­ρύ­νουν οποια­δή­πο­τε εκδή­λω­ση κομ­μου­νι­στι­κής δρά­σης και για να απο­δεί­ξουν στον ελλη­νι­κό λαό πως δε διστά­ζουν μπρο­στά σε τίπο­τα. Ετσι οργά­νω­σαν μια δεύ­τε­ρη δίκη του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη και των συντρό­φων του, αυτή τη φορά στο τακτι­κό στρα­το­δι­κείο με την κατη­γο­ρία της διά­πρα­ξης του αδι­κή­μα­τος της κατα­σκο­πί­ας σε βάρος της Ελλάδας.

(Με στοι­χεία από το Ριζο­σπά­στη και τον 902.gr)

mpelogiannis

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο