Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

1918: Επέμβαση κατά του νεαρού σοβιετικού κράτους

Η Μεγά­λη Οχτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση προ­κά­λε­σε το φόβο και το μίσος στους καπι­τα­λι­στές όλου του κόσμου, για­τί ξεσκέ­πα­σε την αστά­θεια της κυριαρ­χί­ας τους και απέ­δει­ξε στην πρά­ξη ότι είναι δυνα­τόν να ανα­τρα­πεί η κατα­πί­ε­ση των εκμε­ταλ­λευ­τών. Η έχθρα αυτή ξετυ­λί­χτη­κε σε άμε­ση επέμ­βα­ση στις εσω­τε­ρι­κές υπο­θέ­σεις της Δημο­κρα­τί­ας των Σοβιέτ, στην οργά­νω­ση στρα­τιω­τι­κής επέμ­βα­σης, με σκο­πό την ανα­τρο­πή της σοβιε­τι­κής εξου­σί­ας, την επα­να­φο­ρά του αστι­κο­τσι­φλι­κά­δι­κου συστή­μα­τος, την οικο­νο­μι­κή υπο­δού­λω­ση και το κομ­μά­τια­σμα της Ρωσί­ας. Οι εισβο­λείς βρή­καν σύμ­μα­χες τις αντε­πα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις της Ρωσί­ας. Κύριοι οργα­νω­τές και συνε­ταί­ροι στην εκτέ­λε­ση της ένο­πλης επέμ­βα­σης ήταν η Αγγλία, η Γαλ­λία, η Ιαπω­νία και οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες. Η επέμ­βα­ση άρχι­σε το Μάρ­τη του 1918 με την απο­βί­βα­ση του πρώ­του ένο­πλου αγγλι­κού σώμα­τος στο Μούρμανσκ.

Στα τέλη του φθι­νο­πώ­ρου του 1918 το σοβιε­τι­κό κρά­τος είχε πια στε­ρε­ώ­σει σημα­ντι­κά τη θέση του. Αλλά με την ήττα της Γερ­μα­νί­ας, τα κρά­τη της Αντάντ είχαν τη δυνα­τό­τη­τα να πλα­τύ­νουν την αντι­σο­βιε­τι­κή επέμ­βα­σή τους, για­τί μπο­ρού­σαν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν στρα­τεύ­μα­τα που πριν ήταν απα­σχο­λη­μέ­να στον πόλε­μο κατά της Γερ­μα­νί­ας. Κύρια κατεύ­θυν­ση της επέμ­βα­σης της Αντάντ ήταν τώρα η Νότια Ρωσία. Στις 23 του Νοέμ­βρη 1918 τα αγγλο­γαλ­λι­κά στρα­τεύ­μα­τα απο­βι­βά­ζο­νται σε Νοβο­ρο­σίσκ, Σεβα­στού­πο­λη, Οδησ­σό. Ο στρα­τός των λευ­κο­φρου­ρών «εθε­λο­ντών», οι λευ­κο­κο­ζά­κοι, οι αστοί εθνι­κι­στές της Ουκρα­νί­ας, του Καυ­κά­σου και άλλοι αντε­πα­να­στά­τες που δρού­σαν στα νότια της σοβιε­τι­κής χώρας, ενι­σχυό­ταν άμε­σα από τους δυτι­κούς ιμπεριαλιστές.

Ετσι, άρχι­ζε η πιο κρί­σι­μη περί­ο­δος σ’ αυτή την ανα­μέ­τρη­ση. Η περί­ο­δος των πιο απο­φα­σι­στι­κών μαχών του σοβιε­τι­κού λαού για την ελευ­θε­ρία και την ανε­ξαρ­τη­σία του και για τις κατα­κτή­σεις του Μεγά­λου Οχτώβρη.

Στην ανα­μέ­τρη­ση αυτή, που κρά­τη­σε μέχρι τα τέλη του 1920, το νεα­ρό σοβιε­τι­κό κρά­τος απο­δεί­χτη­κε πιο ισχυ­ρό και πιο βιώ­σι­μο από τις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες. Ο Β. Ι. Λένιν, μιλώ­ντας στη συν­διά­σκε­ψη των σιδη­ρο­δρο­μι­κών της Μόσχας τον Απρί­λη του 1919, όταν η επέμ­βα­ση βρι­σκό­ταν στο απο­κο­ρύ­φω­μά της, έλε­γε: «Ποτέ δε θα νική­σουν το λαό που οι εργά­τες και οι αγρό­τες του στην πλειο­νό­τη­τά τους έμα­θαν, ένιω­σαν και είδαν πως υπο­στη­ρί­ζουν τη δική τους, τη σοβιε­τι­κή εξου­σία, την εξου­σία των εργα­ζο­μέ­νων, πως υπο­στη­ρί­ζουν την υπό­θε­ση εκεί­νη που η νίκη τους θα εξα­σφα­λί­σει σ’ αυτούς και στα παι­διά τους τη δυνα­τό­τη­τα να απο­λαμ­βά­νουν όλα τα αγα­θά του πολι­τι­σμού, όλα τα δημιουρ­γή­μα­τα της ανθρώ­πι­νης εργασίας».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο