1929: Η κυβέρνηση Βενιζέλου ψηφίζει το «ιδιώνυμο»

Το 1929 η γενι­κή και σοβα­ρό­τα­τη χει­ρο­τέ­ρευ­ση της ζωής του ελλη­νι­κού λαού προ­κά­λε­σε την από­το­μη όξυν­ση της ταξι­κής πάλης. Στις απερ­γί­ες αυτής της χρο­νιάς υπο­λο­γί­ζε­ται ότι πήραν μέρος πάνω από 100.000 εργά­τες. Το ΚΚΕ βρι­σκό­ταν στην πρώ­τη γραμ­μή των αγώνων.
Η κυβέρ­νη­ση Βενι­ζέ­λου, για να ανα­κό­ψει και να χτυ­πή­σει το ανερ­χό­με­νο απερ­για­κό κίνη­μα της εργα­τι­κής τάξης και γενι­κά τους αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων, ψήφι­σε στις 26 Ιού­λη 1929 τον αντι­κομ­μου­νι­στι­κό νόμο «περί μέτρων ασφα­λεί­ας του κοι­νω­νι­κού καθε­στώ­τος», το γνω­στό «ιδιώ­νυ­μο».

Μετά την ψήφι­ση του «ιδιώ­νυ­μου» εντά­θη­καν οι συλ­λή­ψεις, οι φυλα­κί­σεις, οι εκτο­πί­σεις, οι ξυλο­δαρ­μοί και οι τραυ­μα­τι­σμοί, ακό­μα και οι δολο­φο­νί­ες αγωνιστών.

Η ανα­γό­ρευ­ση σε δόγ­μα της κρα­τι­κής πολι­τι­κής ενά­ντια στον κομ­μου­νι­σμό ήταν μια πρά­ξη που υπο­νό­μευε και την ίδια την αστι­κή δημο­κρα­τία, άνοι­γε το δρό­μο στη δικτα­το­ρία και το φασι­σμό και ταυ­τό­χρο­να απο­τε­λού­σε επί­ση­μη ομο­λο­γία για την επιρ­ροή και τη δρά­ση του ΚΚΕ στις λαϊ­κές μάζες, για το ρόλο του στην πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ζωή.

Ο νόμος αυτός που χαρα­κτή­ρι­ζε την κομ­μου­νι­στι­κή δρά­ση και ιδε­ο­λο­γία «ιδιώ­νυ­μο αδί­κη­μα» στρε­φό­ταν κατά κύριο λόγο ενά­ντια στο ΚΚΕ και τη δρά­ση του, αλλά απα­γό­ρευε, επί­σης, τη δρά­ση σει­ράς συν­δι­κα­λι­στι­κών οργα­νώ­σε­ων, που καθο­δη­γού­νταν από την αρχή της ταξι­κής πάλης και είχε γενι­κό­τε­ρα στό­χο τις δημο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες και τα δικαιώ­μα­τα του λαού.

Ετσι, αν και η αιχ­μή του «ιδιώ­νυ­μου» στρε­φό­ταν κατά του ΚΚΕ, στην πρά­ξη ο αντι­δη­μο­κρα­τι­κός αυτός νόμος ήταν το μέσο τρο­μο­κρά­τη­σης όλου του λαού.
Αμέ­σως μετά την ψήφι­ση του «ιδιώ­νυ­μου» άρχι­σαν οι μαζι­κές διώ­ξεις των κομ­μου­νι­στών, τέθη­κε εκτός νόμου με δικα­στι­κή από­φα­ση η Ενω­τι­κή ΓΣΕΕ και η Εργα­τι­κή Βοή­θεια Ελλά­δας (ΕΒΕ) και κάθε αγω­νι­στι­κή κινη­το­ποί­η­ση των εργα­ζο­μέ­νων χαρα­κτη­ρι­ζό­ταν από τις αρχές «ιδιώ­νυ­μο» αδί­κη­μα και αντι­με­τω­πι­ζό­ταν βάναυσα.

Από τον Ιού­λη του 1929 μέχρι το Δεκέμ­βρη του 1932 δολο­φο­νή­θη­καν 32 εργά­τες, αγρό­τες και επαγ­γελ­μα­τί­ες, τραυ­μα­τί­στη­καν 1.335 άτο­μα και συνε­λή­φθη­σαν περιο­δι­κά 1.200 άτομα.

Με το «ιδιώ­νυ­μο» στάλ­θη­καν στις φυλα­κές και τις εξο­ρί­ες εκα­το­ντά­δες μέλη και στε­λέ­χη του ΚΚΕ και του συνε­πούς συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος. Στο ίδιο διά­στη­μα στάλ­θη­καν στους «Πει­θαρ­χι­κούς Ουλα­μούς» του Καλ­πα­κί­ου και της Μαρ­μά­ρως 150 στρα­τιώ­τες και ναύ­τες, όπου υπο­βλή­θη­καν σε συστη­μα­τι­κά βασα­νι­στή­ρια. Ορι­σμέ­νοι απ’ αυτούς πέρα­σαν από στρα­το­δι­κεία και κατα­δι­κά­στη­καν σε θάνα­το, όπως οι Πανού­σης και Μαρ­κο­βί­της, άλλοι σε ισό­βια δεσμά και μερι­κοί σε πολύ­χρο­νη φυλάκιση.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης