Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

1965: Φουντώνει το αντιρατσιστικό κίνημα στις ΗΠΑ

Από τις πρώ­τες μέρες του 1965, το επί­κε­ντρο του αντι­ρα­τσι­στι­κού κινή­μα­τος μετα­φέ­ρε­ται στον αντι­δρα­στι­κό αμε­ρι­κα­νι­κό νότο και συγκε­κρι­μέ­να στην πόλη Σέλ­μα της Αλα­μπά­μα. Το συντη­ρη­τι­κό γαλ­λι­κό περιο­δι­κό «Εξπρές» γρά­φει ότι η Σέλ­μα «προ­σω­πο­ποιεί το κατ’ εξο­χήν ρατσι­στι­κό κτή­νος, σ’ όλη του την αμορ­φω­σιά, σ’ όλη του την αναν­δρία, σ’ όλη του τη βαναυ­σό­τη­τα». Εκεί, λοι­πόν, στή­νει το «στρα­τη­γείο» του ο Μάρ­τιν Λού­θερ Κινγκ, ο οποί­ος ηγεί­ται της καμπά­νιας για την άρση του απο­κλει­σμού των μαύ­ρων από τους εκλο­γι­κούς κατα­λό­γους. Οι αριθ­μοί είναι απο­στο­μω­τι­κοί: Παρό­τι στην περιο­χή της Σέλ­μα κατοι­κούν 87.972 μαύ­ροι και 47.289 λευ­κοί, οι λευ­κοί ψηφο­φό­ροι είναι 24.037, ενώ οι έγχρω­μοι μόλις… 904! Η κύρια μέθο­δος απο­κλει­σμού των μαύ­ρων είναι η θέσπι­ση κάποιου είδους… εξε­τά­σε­ων(!) με περί­πλο­κες ερω­τή­σεις νομι­κού περιε­χο­μέ­νου πάνω σε άρθρα του Συντάγ­μα­τος και της αμε­ρι­κα­νι­κής νομοθεσίας.

Εκεί­νη την περί­ο­δο, ο Πρό­ε­δρος Τζόν­σον και η ομο­σπον­δια­κή κυβέρ­νη­ση, κάτω από την κατα­κραυ­γή της παγκό­σμιας κοι­νής γνώ­μης για τις συνε­χι­ζό­με­νες φυλε­τι­κές δια­κρί­σεις και την πάλη του αντι­ρα­τσι­στι­κού κινή­μα­τος στις ΗΠΑ, προ­χω­ρού­σε στην ψήφι­ση νόμων που απο­κα­θι­στού­σαν την πολι­τι­κή ισό­τη­τα των εγχρώ­μων. Ομως, η εφαρ­μο­γή των νόμων σκό­ντα­φτε στους κυβερ­νή­τες του Νότου, με πρώ­το και χει­ρό­τε­ρο τον Τζορτζ Ουά­λας της Αλα­μπά­μα, οι οποί­οι έχουν δημιουρ­γή­σει «κρά­τος εν κρά­τει», εγκα­θι­δρύ­ο­ντας ένα βασί­λειο τρό­μου και αυθαιρεσίας.

Ετσι την 1η Φλε­βά­ρη του 1965 συλ­λαμ­βά­νο­νται από την Αστυ­νο­μία της ο Μάρ­τιν Λού­θερ Κινγκ και άλλοι 766 δια­δη­λω­τές, ενώ ένας μαύ­ρος δια­δη­λω­τής δολο­φο­νεί­ται εν ψυχρώ με μια σφαί­ρα στο στο­μά­χι, έπει­τα από βίαιη διά­λυ­ση πορεί­ας στην πόλη Μάριον.

Η αστυ­νο­μι­κή βία έχει τα αντί­θε­τα από τα επι­διω­κό­με­να απο­τε­λέ­σμα­τα: οι ειρη­νι­κές και απο­λύ­τως πει­θαρ­χη­μέ­νες δια­δη­λώ­σεις των μαύ­ρων σαρώ­νουν τον αμε­ρι­κά­νι­κο Νότο με ρυθ­μούς χιο­νο­στι­βά­δας. Στις 7 του Μάρ­τη δεκά­δες μαύ­ροι τραυ­μα­τί­ζο­νται από αστυ­νο­μι­κά κλομπ και δακρυ­γό­να στην πρω­τεύ­ου­σα της Αλα­μπά­μα, Μοντ­γκό­με­ρι, ενώ δύο μέρες αργό­τε­ρα, ρατσι­στι­κή συμ­μο­ρία ξυλο­κο­πά μέχρι θανά­του τον αιδε­σι­μό­τα­το Τζέιμς Ριμπ, από τους πρω­τα­γω­νι­στές των ειρη­νι­κών κινη­το­ποι­ή­σε­ων. Το αίμα του Ριμπ δε χύνε­ται μάταια: Η πανε­θνι­κή συγκί­νη­ση μετα­τρέ­πε­ται σε μαζι­κό­τα­τες πορεί­ες δια­μαρ­τυ­ρί­ας στην Ανα­το­λι­κή Ακτή (Νέα Υόρ­κη, Νιου Τζέρ­σεϊ), και το βιο­μη­χα­νι­κό Βορ­ρά (Ντι­τρόιτ, Σικάγο).

Οι εξε­λί­ξεις παίρ­νουν καται­γι­στι­κούς ρυθ­μούς όταν πλέ­ον το κίνη­μα των μαύ­ρων ξεπερ­νά το αρχι­κό, περιο­ρι­σμέ­νο πλαί­σιο της κινη­το­ποί­η­σης και εκτός από τη διεκ­δί­κη­ση της πολι­τι­κής ισό­τη­τας θέτει στο επί­κε­ντρο το θέμα της κοι­νω­νι­κής αδικίας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο