Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

1967: Τεθωρακισμένα στους δρόμους των πόλεων των ΗΠΑ

Το καλο­καί­ρι του 1967 οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες συγκλο­νί­στη­καν από τη μεγά­λη εξέ­γερ­ση των μαύ­ρων. Με αφε­τη­ρία το Νάσβιλ και άλλες πόλεις του Νότου, η συσ­σω­ρευ­μέ­νη οργή χιλιά­δων ανθρώ­πων ξεσπά σαν την πλημ­μυ­ρί­δα στο Χιού­στον, στη Βοστό­νη και τη Φλό­ρι­δα, για να εκρα­γεί τον Ιού­λη στα μεγά­λα βιο­μη­χα­νι­κά κέντρα του βορ­ρά, στο Νιού­αρκ και τη Νέα Υόρ­κη, την Πρό­βι­ντενς, το Ντι­τρόιτ, το Ρότσε­στερ, το Κέμπριτζ και την Του­σόν, την Ουά­σιγ­κτον, το Χιού­στον, το Μιλ­γουό­κι. Συνο­λι­κά 110 αστι­κά κέντρα γίνο­νται θέα­τρο σφο­δρών συγκρού­σε­ων, ενώ για πρώ­τη φορά ξεση­κώ­νο­νται μικρές πόλεις και χωριά. Μόνο στο Ντι­τρόιτ και το Νιού­αρκ οι νεκροί ανέρ­χο­νται σε 69 και οι τραυ­μα­τί­ες σε 3.500.

Δύο περί­που χρό­νια μετά το τετρα­ή­με­ρο του χάους στο Λος Αντζε­λες, οι ΗΠΑ παρα­δί­δο­νται και πάλι στις φλό­γες. Τα ίδια πάντα αίτια και αφορ­μές, ο ρατσι­σμός και η σκλη­ρό­τη­τα της αστυ­νο­μί­ας, οι κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες, οι άθλιες συν­θή­κες δια­βί­ω­σης των μαύ­ρων στα βιο­μη­χα­νι­κά κέντρα, η υψη­λή ανερ­γία που πλήτ­τει κυρί­ως τους νέους.

Ομως αυτή τη φορά το κίνη­μα των μαύ­ρων εμφα­νί­ζε­ται ριζο­σπα­στι­κο­ποι­η­μέ­νο. Δεν είναι μόνο οι κατα­στρο­φές και οι λεη­λα­σί­ες που σφρα­γί­ζουν το θερ­μό καλο­καί­ρι του 1967. Είναι η διά­χυ­τη αίσθη­ση ότι η κατά­στα­ση εκτρέ­πε­ται προς τον εμφύ­λιο πόλε­μο. Ο αντα­πο­κρι­τής της αγγλι­κής εφη­με­ρί­δας «Ομπ­σέρ­βερ» δια­πί­στω­νε σε ένα ρεπορ­τάζ: «Η αγω­νία, αυτή η αίσθη­ση συνα­γερ­μού σε ολό­κλη­ρη τη χώρα πηγά­ζουν από μια νέα διά­στα­ση των φυλε­τι­κών ταρα­χών. Οι ριπές των όπλων αντι­κα­τέ­στη­σαν το συριγ­μό των φλε­γο­μέ­νων κτι­ρί­ων και η τυφλή βία μοιά­ζει καθο­δη­γού­με­νη, θυμί­ζει αντάρτικο».

Στο Ντι­τρόιτ, πέμ­πτη μεγα­λύ­τε­ρη πόλη των ΗΠΑ, οι χει­ρό­τε­ρες φυλε­τι­κές ταρα­χές στην πρό­σφα­τη ιστο­ρία της χώρας ξεσπούν το πρωί της 23ης Ιού­λη, στη 12η Οδό, κοντά στο κέντρο, μετά τη σύλ­λη­ψη 24 μαύ­ρων σε μια καφε­τε­ρία. Στις 24 Ιού­λη κηρύσ­σε­ται κατά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης και με εντο­λή του Προ­έ­δρου Τζόν­σον τους 8.000 άνδρες της Εθνο­φρου­ράς ενι­σχύ­ουν 4.700 άνδρες του ομο­σπον­δια­κού στρα­τού. Τεθω­ρα­κι­σμέ­να του στρα­τού και ελι­κό­πτε­ρα εξου­δε­τε­ρώ­νουν περί­που 100 ελεύ­θε­ρους σκο­πευ­τές ακρο­βο­λι­σμέ­νους στις στέ­γες. Στις 27 Ιού­λη οι ταρα­χές στα­μα­τούν, την 1η Αυγού­στου αίρε­ται η απα­γό­ρευ­ση κυκλο­φο­ρί­ας. Συνο­λι­κά, κατά τη διάρ­κεια του τετραη­μέ­ρου, πυρ­πο­λή­θη­καν 1.100 κτί­ρια και οι ζημιές υπο­λο­γί­στη­καν σε 200 εκα­τομ­μύ­ρια δολάρια.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο