Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

DW: Γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης παραμένει επίκαιρός και στη Γερμανία

Μακρο­σκε­λείς όμως ήταν οι ανα­φο­ρές και απο­τί­μη­σεις στον γερ­μα­νι­κό Τύπο των τελευ­ταί­ων ημε­ρών για το έργο του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη, την απή­χη­σή στη Γερ­μα­νία και την οικου­με­νι­κό­τη­τά του.

Σε συνέ­ντευ­ξή του στην ΤΑΖ, ο Γερ­μα­νός συν­θέ­της και πια­νί­στας Γκέρ­χαρντ Φόλ­κερτς, ερμη­νευ­τής των έργων του Θεο­δω­ρά­κη απο­τι­μά το έργο του, έναν χρό­νο μετά τον θάνα­τό του (2 Σεπτεμ­βρί­ου 2021) απο­κα­λώ­ντας τον Μίκη πάνω από όλα «ποι­η­τή». Απα­ντά για­τί το έργο του Μίκη Θεο­δω­ρά­κη συνε­χί­ζει να απο­τε­λεί σημείο ανα­φο­ράς. «Στην τελευ­ταία από τις πέντε δημιουρ­γι­κές του φάσεις, ο Μίκης ασχο­λή­θη­κε με την ελλη­νι­κή μυθο­λο­γία και έγρα­ψε πέντε όπε­ρες. Μετα­ξύ αυτών, την Αντι­γό­νη, την Ηλέ­κτρα και τη Μήδεια (…) Είπε –και αυτό είναι που βιώ­νου­με σήμε­ρα– ότι οι πόλε­μοι δεν έχουν τελειώ­σει, αλλά διαρ­κώς ανα­ζω­πυ­ρώ­νο­νται. Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την ελλη­νι­κή μυθο­λο­γία, προ­σπά­θη­σε να δεί­ξει ότι αυτό δεν έχει αλλά­ξει κατά τη διάρ­κεια των χιλιε­τιών, αλλά ότι πρέ­πει να αλλά­ξει. Ασχο­λεί­ται λοι­πόν με τα άλυ­τα προ­βλή­μα­τα της ανθρωπότητας».

Αλλά τι μπο­ρεί να μάθουν οι Γερ­μα­νοί και κεντρο­ευ­ρω­παί­οι συν­θέ­τες από τον Θεο­δω­ρά­κη: «Να είναι ανοι­χτοί στον διά­λο­γο. Αυτό ήταν ένα από τα βασι­κά αιτή­μα­τα του Θεο­δω­ρά­κη, με την μπρε­χτια­νή έννοια, να επι­κοι­νω­νεί με το κοι­νό. Επί­σης ως συν­θέ­της, να θέλεις να προ­σεγ­γί­σεις το κοι­νό κι όχι να γρά­φεις απο­τρα­βηγ­μέ­νος, μακριά από τους ανθρώ­πους, για μια ελίτ ειδι­κών. Αυτή είναι μια σημα­ντι­κή πτυ­χή του έργου του Θεοδωράκη».

Και η εφη­με­ρί­δα Junge Welt κάνει το δικό της αφιέ­ρω­μα: «Επί δεκα­ε­τί­ες η πολι­τι­στι­κή και πολι­τι­κή ζωή ήταν συνυ­φα­σμέ­νη μαζί του. Ήταν παντού. Κάπο­τε μάλι­στα στην κυβέρ­νη­ση. Ειδάλ­λως στο ραδιό­φω­νο, στην τηλε­ό­ρα­ση, στις εφη­με­ρί­δες, στις δικές του συναυ­λί­ες ή σε εκεί­νες πολ­λών άλλων μου­σι­κών που τον λάτρευαν ως δάσκα­λό τους (…) Τώρα, εδώ και δώδε­κα μήνες δεν είναι εδώ, λεί­πει σε όλους, όλοι περί­με­ναν ‑όπως για πολ­λές δεκαετίες‑, τη φωνή, αυτή την παρά­ξε­να ψιλή φωνή για έναν γίγα­ντα ύψους σχε­δόν δύο μέτρων. Περί­με­ναν να πει κάτι. Την αλή­θεια πάνω από όλα.»

Πηγή: Deutsche Welle

Κώστας Καρυω­τά­κης ΑΠΑΝΤΑ μια άλλη ανάγνωση

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο